Schrijfopdracht #574 - afscheid

Ik dacht dat stoppen met roken het moeilijkste zou zijn. De drang, de gewoonte, de handeling met de sigaret. Dat was niet het moeilijkste. Wat ik niet in de gaten gaten had, was dat mijn longen nu pas echt zouden beginnen met schreeuwen.

De hoest kwam eerst, hard, rauw, als een protest. Daarna de benauwdheid, de paniek in mijn borst alsof er een vuist tegen mijn ribben duwde. Eenvoudig de trap oplopen veranderde in het beklimmen van een berg. Halverwege de trap was ik al moe, pufte als een oude locomotief en dacht, wat als ik gewoon was blijven roken?

Wat een idiote gedachte. Toen riep mijn lichaam niet om zuurstof, behalve als ik een sigaret opstak, waarbij ik hevig kuchend de rook inhaleerde.

Ik rouw om datgene wat ooit was. Om de vanzelfsprekendheid waarmee ik vroeger ademde. Om de wandelingen zonder planning, de gesprekken zonder het hijgen. Om het lachen zonder pijn in mijn borst.

Mijn longarts zegt dat het beter wordt. Dat dit 'de schoonmaak' is. Ik voel het alsof mijn huis wordt afgebroken, terwijl ik er nog in woon. Afscheid heeft vele gezichten. Het mijne is grijs, moe, en hongerig naar zuurstof. En toch rook ik niet meer. Elke dag dat ik dat niet doe, zou een overwinning moeten zijn, maar het voelt als een nederlaag. Kun je lichamelijk genezen en toch een beetje kapotgaan?