#574 - Dorst

De haag van de Van Hoeckes is weer een schande. Wim sluit hun tuinpoortje en verstopt zijn schoffeltje tussen de buxus. Kwart voor drie. Het Brugse rijkertje slaapt, de Sint-Annarei ligt er verlaten bij.

Hun hortensia's hangen er bij als Rita gisteren. Vijf dagen droogte. Rita bijt naar hem. Vooral naar hem. Rita rukt rozen uit vazen.

Hun dure gieter staat waar hij hem liet. Wim loopt zijn rondje. Water voor de hortensia's, de dahlia's, de kersenboom. Nog geen week geleden was er een roos dood, verdord, zwart, stinkend.

Net als Rita's vingers nu.

Wim knijpt de verwelkte koppen weg. Geeft water, harkt borders, veegt het pad. De planten herkennen hem nog. Rita niet meer.

Hun kat krijgt vers vlees. Rita kreeg pap uit plastic kommetjes. Hun tuinman kost meer per uur dan Rita's verzorging per dag.

Hij zorgt nu beter voor hun tuin dan hij ooit voor Rita mocht.

Het keukenlicht floept aan. De man komt naar buiten, kreukelig in zijn dure pyjama.

'Jezus. U bent hier elke nacht, hè?'

Wim staat tussen de rozen, gieter druipend. Zijn handen trillen.

'Ze hadden dorst.'

Van Hoecke kijkt naar zijn verwilderde tuin die weer perfect is. Een oude man in werkkleren, midden in de nacht, die zorgt voor wat niet van hem is.

'Hoelang al?'

'Sinds Rita vergat wie ik ben.' Wim laat de gieter vallen. 'Ze wist wel nog hoe ze moet bijten.'

Van Hoecke staart naar zijn schoenen. Wat zeg je tegen zoiets?

'Ik... eh... zal de buren niet bellen.'