#574 De oma, het konijn en de rare snuiter (met herschrijf)

Tweede versie

Het onvermijdelijke is gebeurt, mijn negenjarig  dochtertje staat met het roerloze lijfje van haar dwergkonijntje in haar armen en stamelt: ‘Snuffel? Hij beweegt niet meer.’ We leggen het dode lijfje op een kanten doekje in een schoendoos. ‘Wil je hem begraven op de konijnenberg?’ snikt ze.

Zelf negen jaar oud, verwerk ik het overlijden van mijn oma. Het is een traumatische ervaring haar opgebaard koude lichaam te omhelzen met een ontroostbare opa die toekijkt vanuit zijn stoel in de hoek van de kamer. Mijn verdriet verwatert, na amper vijf maanden vier ik uitbundig feest bij het huwelijk van mijn oudste zus.  

Dertig jaar later staar ik hulpeloos  naar mijn dochtertje. Zij en haar Snuffel  zijn onafscheidelijk ook al onderneemt het diertje meer dan eens een ontsnappingspoging. Gelukkig vinden wij het telkens terug bij de konijnenhokken van een boerderij in de nabije buurt.

‘Ik trek vanavond nog naar de konijnenberg’, beloof ik haar.  

Het is een heuvel langs de autobaan niet ver van ons huis.  Wie op dit ogenblik op de autostrade voorbij rijdt, moet het een raar zicht vinden. In het licht van de koplampen beklim ik plechtig de berg met de schoendoos onder de arm en een spade over de schouder.

Wat zit er in die doos? Ga ik een gestolen schat verstoppen? Heb ik net een moord gepleegd en laat ik iemands hoofd verdwijnen? Niemand die ook maar op het idee komt dat dit een éénmans rouwstoet is.

De volgende morgen zeg ik:  ‘Jouw vriendje rust nu op de fraaiste konijnenberg van het land.’ Ze lacht door haar tranen heen.

Later volgen meerdere dieren. Ze zijn geen lang leven beschoren wegens aangekocht op meestal erg dubieuze markten. Ze krijgen ook geen mooie uitvaart. In het holst van de nacht als iedereen slaapt wordt er gegraven in de achtertuin.

Eerste versie

Zelf negen jaar oud, verwerk ik het overlijden van mijn oma. Het is een traumatische ervaring haar opgebaard lichaam te omhelzen in de voorkamer van het huis van mijn grootouders met een ontroostbare opa die toekijkt vanuit zijn stoel in de hoek van de kamer. Mijn verdriet verwatert, na amper vijf maanden vier ik uitbundig feest bij het huwelijk van mijn oudste zus.  

Dertig jaar later is mijn jongste dochter negen. Iemand schonk haar enkele jaren geleden een dwergkonijntje. Hij heet Snuffel. Ze zijn onafscheidelijk ook al onderneemt het diertje meer dan eens een ontsnappingspoging. Gelukkig vinden wij het telkens terug bij de konijnenhokken van een boerderij in de nabije buurt.

Dan gebeurt het onvermijdelijke. Het diertje sterft letterlijk in haar armen. We leggen zijn lijfje op een kanten doekje in een schoendoos. Dochterlief draagt me op om bij valavond haar Snuffel te gaan begraven op de konijnenberg.

Het is een heuvel die langs de autobaan ligt niet ver van waar wij wonen. Ik beloof het haar en trek naar de plek. Wie op dat ogenblik op de autostrade voorbij rijdt, moet het een raar zicht vinden. In het licht van de koplampen beklim ik plechtig de berg met de schoendoos onder de arm en een spade over de schouder.

Wat zit er in die doos? Ga ik een gestolen schat verstoppen? Heb ik net een moord gepleegd en laat ik iemands hoofd verdwijnen? Niemand die ook maar op het idee komt dat dit een éénmans rouwstoet is. Snuffel vindt zijn laatste rustplaats op de fraaiste konijnenberg van het land.

Later volgen meerdere konijnen en cavia’s. Ze zijn geen lang leven beschoren wegens aangekocht op meestal erg dubieuze markten. Ze krijgen ook geen mooie uitvaart. In het holst van de nacht als iedereen slaapt wordt er gegraven in de achtertuin.