574 - Rauwe pijn
‘Ik moet je iets vertellen.’
Ik weet het voor ze één woord gesproken heeft. Mijn voelsprieten zijn speciaal afgestemd op dit soort blijde boodschappen. Al toen ze binnenkwam, registreerde ik dat ze, een fractie van een seconde, haar hand op haar nog nauwelijks zichtbare buikje legde.
‘Ik hoop dat je blij voor mij, voor ons kunt zijn?’ Blijdschap blijft nauwelijks verborgen achter haar masker van medeleven.
Mijn gezicht doet pijn door een nep-glimlach, die mijn brein voor de gek moet houden. Je hoeft niet te huilen, want je lacht, zie je wel?
Maar er zit een hoge toon in mijn oren, een bijna-doofheid die de wereld buitensluit. Zij krijgt wat ik nooit zal hebben. En ik ben haar kwijt, want hier splitsen onze paden zich en we zullen nooit meer echt samen zijn. De realiteit dat het leven niet maakbaar is, slaat me in mijn gezicht. Hard. Beelden flitsen langs, van een baby die ik nooit zal voeden, een peuter die ik nooit zal knuffelen. Een mensenleven dat ik moet loslaten, terwijl ik het nooit gekregen heb.
‘Gefeliciteerd,’ stamel ik, terwijl ik mijn stoel ruw achteruit schuif.
Ik hou me in tot ik thuis ben. Maak de deur open die al jaren dicht is. Ga de kamer binnen die niet naar wanhoop, maar naar Zwitsal zou moeten ruiken. Zak ineen op de plek waar een wiegje en een commode zouden moeten staan. Ik ben woedend. Op haar, op mezelf, mijn man. Maar vooral op mijn eigen lijf. Mijn handen ballen zich tot vuisten. En dan sla ik mezelf, op mijn borsten, in mijn buik. Ik ga door tot eindelijk de tranen loskomen. En dan huil ik, met harde, gierende uithalen, snot en tranen die mijn keel inlopen en me naar adem laten snakken, om herinneringen die nooit geboren zullen worden.
Wat me heel erg aanspreekt,…
Lid sinds
2 jaar 1 maandRol
Wat me heel erg aanspreekt, SchrijfDeb, is hoe je het verdriet langzaam laat ontstaan, opbouwt, uitrekt, vertraagt en vervolgens tot uitbarsting laat komen. De laatste zin van de eerste alinea brengt de voorgaande introspectie of waanbeelden eerst weer helemaal terug in de harde werkelijkheid en dan: de laatste alinea vind ik prachtig. Heel graag gelezen.
Mooi en bikkelhard verhaal…
Lid sinds
16 jaar 1 maandRol
Mooi en bikkelhard verhaal waarin de HP met gevoel van oneerlijkheid in het gezicht wordt geslagen. Hoe dubbel wanneer je eigenlijk blij wilt zijn voor de ander en je eigen pijn moet wegstoppen.
Als ik iets van feedback moet bijdragen zou ik zeggen dat er enkele komma's inzitten die wat mij betreft overbodig zijn en de zinnen onnodig in stukken hakken. Verder mooi geschreven!
Dag SchrijfDeb, De pijn…
Lid sinds
13 jaar 3 maandenRol
Dag SchrijfDeb,
De pijn komt echt snoerhard binnen. Goed gedaan!
Hoe de situatie in elkaar zit, dat snap ik dan weer net niet helemaal.
Dat ligt vooral - voor mij - aan: Ik ben woedend. Op haar, op mezelf, mijn man. Maar vooral op mijn eigen lijf.
SchrijfDeb fraai beschreven…
Lid sinds
1 jaar 2 maandenRol
SchrijfDeb fraai beschreven verdriet van een vrouw die graag een kind zou willen krijgen.
Net als Angus heb ik moeite met Ik ben woedend. Op haar, op mezelf, mijn man. Maar vooral op mijn eigen lijf.
@Raymond: bedankt voor je…
Lid sinds
4 jaar 11 maandenRol
@Raymond: bedankt voor je positieve feedback.
@Jascha: komma's zijn mijn struikelblok, ik ga er nog eens naar kijken.
@Angus en @Job Weessies: omdat jullie er beiden moeite mee hebben, leg ik graag uit wat mijn bedoeling was. Ik ben benieuwd of dat het duidelijker maakt of welke tips jullie dan hebben om het wel duidelijk(er) te maken.
Ik ben woedend.
Op haar > mijn vriendin, die zwanger wordt terwijl het mij niet lukt
Op mezelf > omdat ik door mijn eigen verdriet niet eens blij voor mijn vriendin kan zijn
Op mijn man > omdat hij me niet zwanger 'maakt'/'kan maken'
Maar vooral op mijn eigen lijf > omdat mijn lijf me in de steek laat en niet doet wat het moet doen/zou moeten doen
Dag Debby, De woede is…
Lid sinds
13 jaar 3 maandenRol
Dag Debby,
De woede is duidelijk.
De afgunst naar je vriendin ook.
Maar voor mij ligt het in die woede die je uit naar je man en jezelf.
Of jij kunt niet zwanger worden, of je man kan je niet zwanger maken.
Laat je eigen lijf je in de steek of laat je man je in de steek?
Angus, bedankt voor je…
Lid sinds
4 jaar 11 maandenRol
Angus, bedankt voor je snelle reactie. Zou het op deze manier beter zijn?
Ik ben woedend. Op haar, op mezelf, het ziekenhuis. Maar vooral op mijn eigen lijf.
Naar mijn idee wel. Maar jij…
Lid sinds
13 jaar 3 maandenRol
Naar mijn idee wel. Maar jij bent de schrijver.
De onmacht van HP komt mooi…
Lid sinds
1 jaar 6 maandenRol
De onmacht van HP komt mooi tot uiting in dit heftige verhaal. Verdriet, pijn, frustratie, boosheid. Op wie je boos bent ligt natuurlijk aan de situatie. In sommige gevallen ligt de oorzaak bij zowel de man als de vrouw, maar dat maakt eigenlijk niet uit: je wilt gewoon alles en iedereen de schuld geven.
Echt heel goed beschreven wat er allemaal door haar hoofd gaat als er weer iemand uit haar omgeving 'gewoon' zwanger is.