#572 Strepen

Ze hoort haar oren suizen, ze voelt het bloed kloppen in haar ogen. Het is moeilijk, maar ze weet dat ze het kan. Al haar spieren spannen zich, ze heeft haar lippen op elkaar geknepen. Met een snelle hand strijkt ze een lok  weg die uit haar vlecht losgekomen is. Vandaag heeft papa de vlecht gemaakt. Mama kan het beter, dan springen er geen lokken los. Ze voelde het al toen papa de vlecht maakte: te los. Maar papa deed zijn best en zijn ogen stonden verdrietig, dus ze heeft er niks van gezegd.

Op de hoek moet ze goed opletten. Hier komen twee stoepen bij elkaar en de strepen tussen de tegels zijn een rommeltje met kleine tussenruimtes waar haar voeten maar nét tussen passen. En er zijn vier lichtere tegels, niet grijs maar een beetje lichtblauw, die ze niet raken mag. De zon is fel en tekent de strepen scherp af tussen de tegels, maar ze weet zeker dat ze vandaag nog geen streepje geraakt heeft. Ze haalt diep adem en bedenkt in haar hoofd wat er nog komt: een stoeprand, een zebra, dan nog een stoeprand, dan nog vier tegels en dan is ze bij het grintpaadje thuis achterom. Niet verslappen nu.

Vorige keer heeft het ook gewerkt: Woef was ziek en moest een nachtje bij de dierenarts blijven. Maar de volgende dag was hij beter en mocht hij mee naar huis. Hij was weer helemaal gezond, met blaffen en een beetje grommen, maar dan vriendelijk, dat je kunt horen dat hij het niet meent. Toen had ze met de zijkant van haar voet één keer een streepje tussen de tegels geraakt. Maar het was toch goed gekomen met Woef.

Vandaag heeft ze helemaal niks geraakt, dat weet ze zeker.
Dus met mama móet het goed komen.