#572 Strepen
Ze hoort haar oren suizen, ze voelt het bloed kloppen in haar ogen. Het is moeilijk, maar ze weet dat ze het kan. Al haar spieren spannen zich, ze heeft haar lippen op elkaar geknepen. Met een snelle hand strijkt ze een lok weg die uit haar vlecht losgekomen is. Vandaag heeft papa de vlecht gemaakt. Mama kan het beter, dan springen er geen lokken los. Ze voelde het al toen papa de vlecht maakte: te los. Maar papa deed zijn best en zijn ogen stonden verdrietig, dus ze heeft er niks van gezegd.
Op de hoek moet ze goed opletten. Hier komen twee stoepen bij elkaar en de strepen tussen de tegels zijn een rommeltje met kleine tussenruimtes waar haar voeten maar nét tussen passen. En er zijn vier lichtere tegels, niet grijs maar een beetje lichtblauw, die ze niet raken mag. De zon is fel en tekent de strepen scherp af tussen de tegels, maar ze weet zeker dat ze vandaag nog geen streepje geraakt heeft. Ze haalt diep adem en bedenkt in haar hoofd wat er nog komt: een stoeprand, een zebra, dan nog een stoeprand, dan nog vier tegels en dan is ze bij het grintpaadje thuis achterom. Niet verslappen nu.
Vorige keer heeft het ook gewerkt: Woef was ziek en moest een nachtje bij de dierenarts blijven. Maar de volgende dag was hij beter en mocht hij mee naar huis. Hij was weer helemaal gezond, met blaffen en een beetje grommen, maar dan vriendelijk, dat je kunt horen dat hij het niet meent. Toen had ze met de zijkant van haar voet één keer een streepje tussen de tegels geraakt. Maar het was toch goed gekomen met Woef.
Vandaag heeft ze helemaal niks geraakt, dat weet ze zeker.
Dus met mama móet het goed komen.
Je hebt helder in beeld…
Lid sinds
14 jaar 7 maandenRol
Je hebt helder in beeld gebracht wat er in dat koppie omgaat. Tegen de klippen op haar angsten bezweren. Een droevig einde waarbij de lezer voelt dat de moeder niet zomaar beter zal worden, wat het des te schrijnender maakt. Het deed me ook denken aan dat liedje van Kinderen voor Kinderen, met een been op de stoep en een been in de goot en als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.
Wat een mooi, gevoelig…
Lid sinds
1 jaar 5 maandenRol
Wat een mooi, gevoelig verhaal. Heel graag gelezen.
Ik bleef alleen even haken bij het bloed voelen kloppen in je ogen. Daar kan ik me geen voorstelling van maken.
Mooi verhaal met een open…
Lid sinds
1 jaar 2 maandenRol
Mooi verhaal met een open einde. Het op deze wijze over tegels lopen deed ik in mijn jeugd, nu lang geleden, soms ook.
Heel mooi verhaal. De…
Lid sinds
7 maanden 2 wekenRol
Heel mooi verhaal. De compassie met pappa, haar eigen angst en verdriet dat ze wil afzweren.
Ik kreeg het straten- c.q stoeppatroon niet helemaal helder voor de geest. Maar omdat het zo'n herkenbare situatie is die je beschrijft, maakt dat niet zoveel uit.
Mooi! Ik leef helemaal mee…
Lid sinds
1 jaar 6 maandenRol
Mooi! Ik leef helemaal mee met het meisje. Leuk detail die vlechten die te los zitten. Zonder het te noemen weet je als lezer meteen dat er iets met de moeder is. Ook door de naam Woef te gebruiken laat je zonder uitleg weten dat het om een hond gaat. Het open einde past hier ook perfect.
Hallo spoorenschrijft, …
Lid sinds
5 jaar 5 maandenRol
Hallo spoorenschrijft,
Dankjewel voor je verhaal. Ik vind het heel zintuigelijk geschreven en dat is altijd een pré voor mij. Ik zou je wel aanraden om nog goed naar de zinsstructuren te kijken: 'Al haar spieren spannen zich' bijvoorbeeld, leest niet natuurlijk. Ondanks de triestheid van het verhaal, lees ik al in de eerste zinnen ('Normaal doet mama dat') dat óf de moeder dood is, óf ziek. Dat haalt een beetje suspense weg. Daardoor wordt het heel voorspelbaar en kan het bij de lezer een gevoel oproepen van: daar gaan we weer.
Ik vind het middenstuk mooi, daar lees je echt de opdracht in terug, en ook wat het doet met een jong meisje om een zieke moeder te hebben. Ik zou misschien dus wel aanraden om het minder voor de hand te laten liggen, en een suggestie: misschien werkt het in de ik-persoon nog beter.
Groetjes,
Anna Strijbos
Dank voor de feedback. Die…
Lid sinds
2 maanden 1 weekRol
Dank voor de feedback. Die één been op de stoep had ik als titel willen nemen, maar dat klopte niet met de streepjes tussen de tegels, maar dat is inderdaad waaraan ik dacht. Bloed in de ogen is vreemd, snap ik, maar ik voel dat zelf wel eens, en die oren, die had ik bij de lok al, dus daarom geswitched naar ogen. Goede tip van het niet te snel weggeven, die vooruitwijzing 'normaal doet mama dat' kondigt al onheil aan, was beter geweest: mama doet het altijd...en papa doet het altijd... Dan was het meer alsof het zowel door papa als door mama gebeurt. Ik schrijf al heel vaak in de 'ik', was denk ik inderdaad beter, en anders meestal vanuit een jongen (daarin was ik nu ook weer begonnen), dus ik dacht: ik doe een keer een meisje.
Leuk, die feedback, dank allemaal. Groetjes, Bertine