#572 Geef hem van katoen

‘Mag ik even voelen?’ Janice keek me uitdagend aan. Ik bracht mijn gezicht tot vlak naast het hare. Ze streelde met haar wijsvinger mijn wang. ‘Zacht als babybilletjes...’
Ons prettig samenzijn werd bruusk onderbroken door Norma, die met een stapel linnengoed de keuken betrad. Het duurde een tijd voordat de klapdeuren achter haar tot stilstand waren gekomen. Dit was haar domein. Haar plotselinge aanwezigheid had op Janice de aansporende werking van een zweepje. Ze maakte zich gauw uit de voeten.
‘Geen gevoos Victor.’ Norma liet bij het uitspreken van deze woorden haar duim traag over mijn wang glijden. ‘Wat dacht jij? Ik scheer mijn baard af, dan lijk ik jonger?’

Ze duwde mij servetten in mijn hand.       
‘Wat wil je dat ik hiermee doe?’
‘Pauwen vouwen. Die nieuwe knul bakt er vrees ik niks van.’ Norma keek langs me heen door het raam naar buiten. ‘Daar zal je hem hebben.’
‘Ik heb dat in geen tijden gedaan. Ik weet niet of ik het nog kan.’
Norma was aan de keukentafel gaan zitten en klopte met haar vlakke hand op de lege stoel naast haar. ‘Sommige dingen verleer je nooit.’

Zij was in elk geval niet vergeten hoe het moest. Nog voor de jongste bediende de keuken instapte had ze de eerste katoenen pauw al voor zich op tafel staan. De jongen nam verlegen zijn pet af.
Norma knikte in de richting van de kraan. ‘Eerst handen wassen.’ Ik voelde hoe haar blik zich van zijn vingers naar de mijne verplaatste. Ze waren gelukkig schoon.
‘Tot zo’n textiel hoogstandje is niet iedereen in staat...’ ze stond op terwijl ze verder sprak, ‘…laat die knul maar eens zien wat je in huis hebt. We hebben er twintig nodig.’