#572 Onder ogen

Je moet het doen zonder erover na te denken. Maar daarvoor is het nu al te laat. De laatste keer, toen we een auto huurden op Corsica, was het gebeurd voordat ik het doorhad. Perfect. De autoverhuurder keek er niet naar, maar dat maakte me niet uit. Ik was over mijn angst heen. Dat dacht ik tenminste.

Sinds het laatste pleidooi met deze cliënt worden we op de voet gevolgd door de media. Ik weet zeker dat we met deze schikking opnieuw alle aandacht gaan krijgen. Misschien word ik deze week weer uitgenodigd voor een talkshow, om uit te leggen hoe we wederom hebben gewonnen. Hoe belangrijk dit is voor de online gokmarkt. Dat beviel de vorige keer goed. Reclame voor mij, de cliënt was bovendien ook dolblij. Maar nu moet het eerst hier lukken.

Ik kijk op en staar recht in de felle ogen van de rechter. Waarom is zij hier? Dat is helemaal niet nodig. Een stilte hangt in de kamer, zwaar en benauwend. Er zijn geen ramen die open kunnen. Elke muur is bedekt met archiefkasten of stapels bruine dozen, alsof ze zwijgende getuigen zijn. Mijn hand met de pen erin zweeft nog boven de schikking. Hij trilt niet. Was dat maar zo, dan hadden ze tenminste door dat er iets mis is. 

De rechter kijkt nu de griffier aan. De advocaat van de tegenpartij trekt zijn wenkbrauwen op en perst een lach door zijn neus. Mijn keel wordt droog.

Ik ga ervoor. Een grote voorletter, een kleine achternaam en afronden met een kring om de letters en een punt in de rechteronderhoek. Maar de lijn breekt. Het is mislukt. De voorletter heeft een haak en de punt zweeft bovendien te hoog. 

Ik schuif de papieren naar de griffier. Niemand zegt iets. Alles is voor niets geweest