#572 De Vierde Dag

Het is niet moeilijk om de beste te zijn als je maar alleen bent. Je verzint een hand modder en daarmee boetseer je een bol. Dan is het de beste modderbol die je ooit hebt gezien. Of je blaast er een paar dagen later over, zodat het stof opdwarrelt en dat pak je dan zo goed en zo kwaad als het gaat bij elkaar en je boetseert een bol van stof. Prachtig.

Ik houd de bol stof omhoog. Een volgende vorm moet maar anders worden, besluit ik. Langer, puntiger misschien. Heel even voel ik de drang om mijn duimen in de bol te duwen - diepe afdrukken te maken omdat het voelt alsof het heel bevredigend kan zijn om mijn duimen in het stof te laten zakken. Maar nu is volmaakt rond toch beter, besluit ik en ik gooi de bol in de lucht, kijk hoe die langzaam stijgt, dan vaart vermindert en stil hangt.

Langzaam vouw ik mijn handen achter mijn rug en kuier ik rond. Nu en dan mijn voeten in het gras, nu en dan in het water. Als ik omkijk, zie ik dat het licht van verderop streelt over de modderbol en daarachter vol op de bol stof schijnt. Ha, ik vond het licht al goed gelukt. Maar met deze twee zie ik nu een trage regelmatige beweging van licht en donker ontstaan, als de een om de ander draait en de stofbol oplicht en weer duister wordt. Prachtig wat er ontstaat als je de dingen loslaat, ontdek ik weer. Had ik dit maar een paar dagen geleden bedacht.

--------------------- eerdere versie -------------------------

Het is niet moeilijk om de beste te zijn als je maar alleen bent. Je verzint een hand modder en daarmee boetseer je een bol. Dan is het de beste modderbol die je ooit hebt gezien. Of je blaast er een paar dagen later over, zodat het stof opdwarrelt en dat pak je dan zo goed en zo kwaad als het gaat bij elkaar en je boetseert een bol van stof. Prachtig.

Ik houd de bol stof omhoog. Een volgende vorm moet maar anders worden, besluit ik. Langer, puntiger misschien. Heel even voel ik de drang om mijn duimen in de bol te duwen - diepe afdrukken te maken omdat het voelt alsof het heel bevredigend kan zijn om mijn duimen in het stof te laten zakken. Maar nu is volmaakt rond toch beter, besluit ik en ik gooi de bol in de lucht, kijk hoe die langzaam stijgt, dan vaart vermindert en stil hangt.

Langzaam vouw ik mijn handen achter mijn rug en kuier ik rond. Nu en dan mijn voeten in het gras, nu en dan in het water. Als ik omkijk, zie ik dat het licht van verderop streelt over de modderbol en daarachter vol op de bol stof schijnt. Ha, ik vond het licht al goed gelukt. Maar met deze twee zie ik nu een trage regelmatige beweging van licht en donker ontstaan, als de een om de ander draait en de stofbol oplicht en weer duister wordt. Prachtig wat er ontstaat als je de dingen loslaat, ontdek ik weer. Had ik dit maar een paar dagen geleden bedacht. Dan had ik die stofbol en dat licht en het water en land meer samenhang gegeven. Beetje orde in de chaos. Maar dat kan natuurlijk nog. Niemand die het ontdekt als Ik een foutje herstel immers.