Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#569 - Kerst Aan Het Front

1 augustus 2025 - 0:32

 

Het is Eerste Kerstdag nog kouder dan de afgelopen drie weken. Waterkoud. Een steenkoude nevel hangt in de dalen. Overal liggen bevroren soldaten. Sommigen half in de sneeuw, de meesten open en bloot op het veld. De Russen schieten op alles wat beweegt. Soldaat of burger, het maakt ze niet uit.

Midden in dat geweld ligt, verscholen, de boerderij van Alexandr, Halyna en hun twee kinderen. Het is buiten levensgevaarlijk waardoor het gezin al maanden gedwongen wordt binnen te blijven. Alexandr heeft bedden in de woonkamer gezet. Het potkacheltje houdt de temperatuur een paar graden hoger dan buiten. De kinderen zitten dicht tegen elkaar aan in een bed. De deken tot hun kin opgetrokken. Ze komen er alleen uit om op de emmer te zitten die in een hoek staat. Deze is zo koud dat je kont eraan vastvriest. Diepliggende ogen verraden dat het veel te lang geleden is dat ze iets gegeten hebben.

Halyna kijkt bezorgd naar haar kinderen en stoot haar man aan. “We moeten snel iets te eten vinden.” Haar stem wordt geaccentueerd door witte ademwolkjes. “Het is al vier dagen geleden dat we de laatste aardappels gegeten hebben.” Ze pakt Alexandr bij zijn arm. “Alles is op. Ga alsjeblieft wat zoeken, lief.”

“Als die Russische varkens mij zien, dan vermoorden ze me voor de laarzen die ik aan heb.”

“Kijk naar onze kinderen, Alexandr. Ik smeek het je.”

“Zolang die beschietingen doorgaan, blijven die varkens in hun loopgraven,” zegt Alexandr nadenkend, “misschien nu het mistig is, maak ik een kans.” Hij geeft zijn vrouw een zoen. “Ik waag het erop.”

Halyna vertrouwt op de vindingrijkheid van haar man en weet dat hij hoe dan ook met iets te eten zal terugkomen. Of hoopt ze het alleen maar? Ze gaat er ondanks de grimmige omstandigheden in ieder geval een echt kerstfeest van maken. Ze dekt de tafel met een mooi tafelkleed, zet daar kaarsen op en steekt ze aan. Van tijd tot tijd kijkt ze naar buiten of ze Alexandr al ziet, maar door de mist ziet ze het eind van het erf niet eens.

Ineens gaat de deur open en komt Alexandr binnen. “Ik heb wat vlees gevonden”  en hij geeft een flink stuk aan zijn vrouw. Halyna legt het vlees in de pan. Een heerlijke geur vult de kamer. De kinderen gaan rechtop zitten en slikken speeksel weg. De sfeer in de kamer wordt voelbaar beter. Een fles wijn wordt ontkurkt.

Tijdens het eten wordt gelachen en worden herinneringen opgehaald aan betere tijden. Voor even is de oorlog ver weg. Veel te snel is het eten op en Halyna kijkt gelukkig naar haar kinderen die de borden uitlikken. Alexandr loopt ontspannen naar het raam en steekt een sigaret op.

“Ik wil ook een sigaret.” zegt Halyna. Na een stevige haal kijkt ze Alexandr aan. “Hoe kom je eigenlijk aan die sigaretten?”

Alexandr kijkt even stil naar buiten en zegt dan zachtjes “Die had dat varken nog in zijn zak zitten.”

 

 

Gi

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 1:06

Het was al snel duidelijk dat er mensenvlees gegeten werd, nu ja, in de oorlog smaakten katten met de juiste saus ook naar konijn. In de eerste twee zinnen komt drie keer het woord koud voor en nadien wordt het niet warmer op behalve als het vlees wordt gebraden en dat 'geurt' dan zelfs. Ik vrees dat ik al beter van je gelezen heb, maar er zijn op dit forum zeker leden te vinden die hier schik in hebben. 

Lid sinds

6 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 14:42

Hallo Taco,

Wellicht ben ik wat naïeve dan Gi. Ik had niet meteen door dat er mensenvlees gegeten werd. Dus ik vond die wending wel verrassend. 

Het had iets meer show in plaats van tell mogen hebben. Je schrijft bijvoorbeeld  'de sfeer in de kamer wordt voelbaar', maar ik voel het niet zo.

Toch graag gelezen, leuke bijdrage.

 

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 16:24

Dag Taco,

Het is inderdaad wat vaak koud in je eerste zinnen. De nevel zou je misschien als ijzig kunnen omschrijven (wat misschien ook bij het verhaal past).
Dat het mensenvlees betreft, dat kwartje viel bij mij bij het uitlikken van de borden.
Heeft wellicht ook te maken met het feit dat ik 'op mijn hoede ben' voor zo'n twist bij jouw verhalen. En/of omdat je er mooi naar toe hebt gewerkt door het gebruik van varkens, en aangeeft dat de echtgenote vertrouwt op de vindingrijkheid. 
Je onthult het - wat mij betreft - op een mooie manier.
Ben het wel met Ancenita eens, dat het verhaal iets meer show zou mogen hebben.
Graag gelezen.

Lid sinds

5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 augustus 2025 - 9:34

Favorieten: Voor mij is de 'tell' niet zo hinderlijk. Het leest daardoor een beetje als een ouderwets sprookje en de gruwelijkheid is daarbij heel passend. Wat dat betreft mis ik wel nog iets van een soort moraal of relaties en motivaties bij de karakters. Mogelijk kan het met wat uitbreiding (en omzetten naar Nederlandse situatie) iets zijn voor de nare sprookjes in de polder wedstrijd van edgezero.

Minder fan:

Haar stem wordt geaccentueerd door witte ademwolkjes

'geaccentueerd' past minder bij de rest van de stijl.

Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
2 augustus 2025 - 10:31

Dag Taco

Mooi verhaal. Ik had ook direct in de gaten dat het op mensenvlees ging, maar alles mag en kan natuurlijk in een creatieve schrijftekst. Ik vind dat de tekst mooi is opgebouwd, in crescendo gaat en dan een voor dat gezin althans, een goed einde aan wordt geknoopt.

De knipoog op het einde van een varken met sigaretten. Leuk.

Graag gelezen. 

Johanna

 

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
2 augustus 2025 - 14:45

Hoi Taco,

Leuk verhaal dat ik erg graag las. Het gaf me (door dat mensenvlees - wat ik niet had zien aankomen) een beetje Roald Dahl vibes.

Hier en daar iets teveel uitleg voor mij, bijvoorbeeld hier:

Het is buiten levensgevaarlijk waardoor het gezin al maanden gedwongen wordt binnen te blijven.

We weten dat het buiten levensgevaarlijk is, net ervoor zeg je dat ze 'midden in het geweld' wonen. Dus voor mij was pakweg 'Het gezin zit al maanden binnen.' genoeg geweest.

Maar ik heb al spijt dat ik het aangehaald heb, want ik genoot oprecht van je mooie verhaal.

Knap!