#569 - De olijfboom

Bravo Tony!!
Meer kan ik er niet van zeggen.
Het voyeurisme dat aan oorlogen en rampen kleeft, meen ik te lezen.
En het moet dragelijk gemaakt worden tussen het ontbijt en de eerste koffie.
Waar je de inspiratie vandaan haalt, geen idee.
Hoe je iets zo weet te treffen, zonder het te benoemen. Idem.
Benijdenswaardig!
Zei ik de vorige keer dat dat je beste bijdrage was?
Val ik nu in herhaling.
Bijzonder graag gelezen!

Ik ben er nog niet doorheen gekomen. Het verhaal lijkt intrigerend maar trekt me er in eerste instantie niet doorheen.

@Angus: dankjewel: bloos... zoals je zelf zei... soms schrijft het zichzelf... ben zeker dat het veel beter kan... we gaan ervoor

@Tinus: dankjewel, dat is misschien het mooiste compliment, ik schrijf (of probeer) vaak over niks. En dat niks is vaak de mooiste vrucht (in mijn idee)... ik kom er ooit wel.

ik kom er ooit wel.  
Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek: Je bent er al.
 

Bij de eerste zin dacht ik: oei, Tony heeft een off-day. Barsten, oké, dat kennen we. Maar dan trek je me er weer in, zin per zin, woord per woord. Zo strak, zo goed. Andermaal van genoten! Favorieten:

Even is hij geen journalist meer, alleen een jongen met inkt op zijn pink die niet weet waar hij moet kijken.

&

Vragen nemen ruimte in die je nodig hebt voor andere dingen.

Ik heb het nog een keer gelezen. Het is mooi. Richting het einde herken ik de meer vlotte stijl. Aan het begin is het niet lelijk (en achteraf gezien ook mooi), maar het is wel stroef en zwaar.

De stijl is. Kort. Met vlagen. Mooi. Maar ook wel veel. In het begin komt daardoor de trein. Het stalen monster met zijn kolen vuur. Wat lastig van start. Alsof de zinnen en impressies in korte flarden en stukken zijn gehakt.

Die stijl is fijn, maar werkte in dit verhaal voor mij beter aan het einde dan in het begin. In het begin komt het ook een beetje mechanisch/gekunsteld/synthetisch over.

Intens verhaal. Erg, erg goed. Ademloos gelezen. Heb ik al gezegd dat het erg goed is?

ZGG
Taco

Beklijvende beschrijving van de murw geslagen echtgenote, het argeloze kind, de buurvrouw die een oorlogspaparazzi heeft op de kop getikt om hem met een nepreportage wat geld te ontfutselen. Alles in scène gezet op een manier dat de lezer de muur mee voelt barsten. Top Tony, comme d'habitude. 

Fantastisch gedaan Tony! Om stil van te worden.

Ps: ook je verhaal van de maand heb ik ademloos gelezen!

Tony prachtig omschreven leed in een bijna alledaagse setting met een sprankje hoop: level 1. Uiteraard graag gelezen.

Hallo Tony

Prachtig zoals de stukjes langzaam in elkaar schuiven. Je taal, de zinnen: weer zo poëtisch.  

Soms voor mij wel een beetje te gekunsteld. Of misschien te veel van het goede. Maar na het laatste woord bleef ik onder de indruk achter.

Het telkens terugvallen op Level 1 riep bij mij geen hoop op, eerder het tegenovergestelde: het niet vooruit komen. 

Herlezen omwille van Ancenita's reactie. Ergens akkoord. Je kan verdomd goed schrijven, Tony, dat weet je zelf ook en daar hoef je niemand meer van te overtuigen.

Volgens mij zou je verhaal (nog) sterker zijn als je soms wat op de rem gaat staan. Even snel overlopen: een wond als landkaart, krakende wangen, stervende gewoontes, de geur van wachten, deuren als suggesties, stem als schuurpapier, woorden als stof, vragen als ruimte, imitaties van herinneringen, een baksteen in een droge put, de boom die niet huilt maar droogt, de barst die groeit, de zoemende koelkast, Snake en Level 1 enz in zo'n kort verhaal.

Het zijn stuk voor stuk pareltjes, maar ze verliezen aan kracht en gewicht omdat ze elkaar zo snel opvolgen. Verder ook bijna 700 woorden. Niet dat dat stoort, het mochten er 7000 zijn van mij. ;-)

Het zijn stuk voor stuk pareltjes, maar ze verliezen aan kracht en gewicht omdat ze elkaar zo snel opvolgen. Verder ook bijna 700 woorden. Niet dat dat stoort, het mochten er 7000 zijn van mij. ;-)

Ik heb de woorden niet geteld.
Ik ben het wel eens met bvdc25 dat teveel pareltjes aan kracht kunnen afdoen, en die neiging heb je om teveel pareltjes te verwerken.
Maar dat gevoel had ik bij dit verhaal niet (enkel weer mijn mening).
Ik vond het een ruw verhaal met ongeslepen diamanten. Goede balans (naar mijn idee en niet meer dan dat).

 

Ja tuurlijk, het zijn maar meningen. Leuk die verschillende standpunten. :-)

Een zin als dit:

De vraag valt als een baksteen in een droge put.

vind ik lekker. Baksteen, droge put - dat past, dat versterkt de rest. Hell, heel deze alinea:

De vraag valt als een baksteen in een droge put. De journalist stopt met filmen. Even is hij geen journalist meer, alleen een jongen met inkt op zijn pink die niet weet waar hij moet kijken.

daar word ik stil van. Omdat ik het voor me zie.

Dat heb ik iets minder bij deuren die suggesties worden of iets dat naar wachten ruikt. Hoe knap het op zich ook is geschreven, uiteraard. Maar oké, dat het zo moeilijk is om iets te vinden om over te vitten bij Tony's bijdrages, zegt genoeg. ;-)

Tony,

zoals Angus al aangaf, tikkeltje jaloers op je talent. Schitterend verhaal, niks op aan te merken. Ik gebruik hem zelden maar Zeer! graag gelezen

Dag Tony

Ik heb je tekst enkele keren gelezen. Niet omdat ik hem niet goed zou vinden, wel om alles wat op te nemen. Ik vind je verhaal voortreffelijk opgebouwd, de toename van de barsten, de zwartgeblakerde olijfboom,...

Ik denk wel dat je het verhaal iets te complex maakt met een buurvrouw en dan een journalist.De scène met de buurvrouw vind ik niet zo sterk, dat met de journalist zou je dan wat verder kunnen uitwerken?

Het dochtertje dat na het uitvallen van de GSM zegt is baba nu ook nul procent, komt me wat vreemd over, en ik zie het persoonlijk niet meteen uit de mond van een kind, dat verzot is op haar baba wellicht, komen.

De beeldspraak in je verhaal is mooi en vaak ook erg goed gevonden.

Kortom, graag gelezen, maar toch nog hier en daar een zeurtje.

Johanna