Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#569 - De olijfboom

29 juli 2025 - 18:30

Amira telt de barsten in het plafond. Zeventien. Gisteren zestien. De nieuwe loopt van de lichtschakelaar naar de plek waar Khalils schouder de muur raakt als hij slaapt. Raakte.

Yasmin bijt op haar duimnagel. Er is geen nagel meer, alleen rood vlees. Het kind bestudeert de wond alsof het een landkaart is.

'De boom maakt een geluid,' zegt ze.

Amira luistert. De verkoolde olijfboom, wat ervan over is, kraakt in de wind. Of misschien is het de deurpost. Of haar kaken. Alles kraakt tegenwoordig.

Ze opent de koelkast. Gewoontes sterven langzamer dan mensen. Het rubber van de deur is warm. Binnen: dezelfde leegte als gisteren, vandaag ruikt het anders. Naar wachten.

'Baba's telefoon deed het licht.' 

Yasmin wijst naar de tafel. Khalils Nokia. Het scherm licht blauw op: batterij 3%. Een gemiste oproep van drie dagen geleden. Van hem. Hij belde terwijl de telefoon thuis lag. Waarom belde hij?

De buurvrouw - ze heet Maryam maar Amira denkt aan haar als 'de vrouw met de gele sjaal' - verschijnt in de deuropening. Geen kloppen meer. Deuren zijn suggesties geworden.

'De journalist komt terug,' zegt ze. Haar stem klinkt als schuurpapier. 'Hij betaalt voor normaliteit deze keer.'

'Normaliteit?'

'Thee drinken. Lachen. Alsof.'

Alsof. Het woord hangt tussen hen als stof.

Amira kijkt naar Yasmin die met Khalils telefoon speelt. Snake. Het spelletje uit 1997. De slang eet zichzelf op als je niet oplet. Het kind is er verrassend goed in.

'Hoeveel?' vraagt Amira.

'Genoeg voor melkpoeder.'

De vrouw met de gele sjaal heeft geen gele sjaal meer. Amira vraagt zich af wanneer die verdween. Ze vraagt zich veel af, maar stelt geen vragen. Vragen nemen ruimte in die je nodig hebt voor andere dingen.

Later zitten ze aan tafel. De journalist - jong, baard, een veeg inkt op zijn pink - filmt terwijl ze doen alsof ze thee drinken uit lege kopjes. Yasmin giechelt. Het is geen echte lach, een imitatie van een herinnering van een lach. Toch werkt het. De journalist glimlacht.

'Prachtig,' zegt hij in Engels. 'Nu iets over hoop?'

Hoop. Amira proeft het woord. Het smaakt naar de plastic verpakking van het laatste medicijn dat op was.

'Ik hoop...' begint ze. Stopt. Wat hoopt ze? Dat Khalil terugkomt? Dat hij niet terugkomt zodat ze kan stoppen met wachten? Dat de barst in het plafond het begeeft voor zij het doet?

'Ik hoop dat de olijven volgend jaar groeien,' zegt ze uiteindelijk.

De journalist knikt tevreden. Hij begrijpt het niet. Verbrande bomen dragen geen vrucht. Metaforen verkopen beter dan feiten.

Yasmin's slang botst tegen zichzelf. Game over. Ze start opnieuw. Level 1.

'Mag ik je iets vragen?' De journalist leunt voorover. 'Hoe voel je je?'

Amira kijkt naar de veeg inkt op zijn pink. Naar de barst die nu nummer achttien is. Naar haar dochter die de highscore van een dode man probeert te verslaan.

'Als een koelkast,' zegt ze.

Hij fronst.

'Ik bedoel...' begint hij.

'Leeg. Zoemend. Nog steeds aan.'

De journalist schrijft het op. Later zal hij er 'ondanks alles' aan toevoegen. Of 'maar niet verslagen'. Woorden die het draaglijker maken voor mensen die dit lezen tussen het ontbijt en de eerste koffie.

Maryam lacht. Echt deze keer. Het geluid verrast hen allen.

'Wat?' vraagt de journalist.

'Mijn man zei altijd…' Ze stopt. Schudt haar hoofd.

De Nokia sterft. Batterij 0%. Yasmin staart naar het zwarte scherm.

'Is baba nu ook nul procent?'

De vraag valt als een baksteen in een droge put. De journalist stopt met filmen. Even is hij geen journalist meer, alleen een jongen met inkt op zijn pink die niet weet waar hij moet kijken.

Amira pakt de telefoon. Drukt op de knopjes. Niets. Ze blijft drukken. Het is iets doen. Iets is beter dan niets, ook al is het niets.

'De olijfboom,' zegt Yasmin plotseling. 'Hij huilt niet. Hij droogt alleen.'

Maryam knikt. De journalist pakt zijn camera weer. De dag gaat door. De barst groeit. De koelkast zoemt. Ergens, drie dagen geleden, probeerde een man naar huis te bellen.

De slang begint opnieuw. Level 1. Altijd level 1.

 

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2025 - 18:51

Bravo Tony!!
Meer kan ik er niet van zeggen.
Het voyeurisme dat aan oorlogen en rampen kleeft, meen ik te lezen.
En het moet dragelijk gemaakt worden tussen het ontbijt en de eerste koffie.
Waar je de inspiratie vandaan haalt, geen idee.
Hoe je iets zo weet te treffen, zonder het te benoemen. Idem.
Benijdenswaardig!
Zei ik de vorige keer dat dat je beste bijdrage was?
Val ik nu in herhaling.
Bijzonder graag gelezen!

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2025 - 19:28

@Angus: dankjewel: bloos... zoals je zelf zei... soms schrijft het zichzelf... ben zeker dat het veel beter kan... we gaan ervoor

@Tinus: dankjewel, dat is misschien het mooiste compliment, ik schrijf (of probeer) vaak over niks. En dat niks is vaak de mooiste vrucht (in mijn idee)... ik kom er ooit wel.

 

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2025 - 20:21

Bij de eerste zin dacht ik: oei, Tony heeft een off-day. Barsten, oké, dat kennen we. Maar dan trek je me er weer in, zin per zin, woord per woord. Zo strak, zo goed. Andermaal van genoten! Favorieten:

Even is hij geen journalist meer, alleen een jongen met inkt op zijn pink die niet weet waar hij moet kijken.

&

Vragen nemen ruimte in die je nodig hebt voor andere dingen.

Lid sinds

5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 juli 2025 - 21:55

Ik heb het nog een keer gelezen. Het is mooi. Richting het einde herken ik de meer vlotte stijl. Aan het begin is het niet lelijk (en achteraf gezien ook mooi), maar het is wel stroef en zwaar.

De stijl is. Kort. Met vlagen. Mooi. Maar ook wel veel. In het begin komt daardoor de trein. Het stalen monster met zijn kolen vuur. Wat lastig van start. Alsof de zinnen en impressies in korte flarden en stukken zijn gehakt.

Die stijl is fijn, maar werkte in dit verhaal voor mij beter aan het einde dan in het begin. In het begin komt het ook een beetje mechanisch/gekunsteld/synthetisch over.

Gi

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
31 juli 2025 - 15:42

Beklijvende beschrijving van de murw geslagen echtgenote, het argeloze kind, de buurvrouw die een oorlogspaparazzi heeft op de kop getikt om hem met een nepreportage wat geld te ontfutselen. Alles in scène gezet op een manier dat de lezer de muur mee voelt barsten. Top Tony, comme d'habitude. 

Lid sinds

6 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 15:19

Hallo Tony

Prachtig zoals de stukjes langzaam in elkaar schuiven. Je taal, de zinnen: weer zo poëtisch.  

Soms voor mij wel een beetje te gekunsteld. Of misschien te veel van het goede. Maar na het laatste woord bleef ik onder de indruk achter.

Het telkens terugvallen op Level 1 riep bij mij geen hoop op, eerder het tegenovergestelde: het niet vooruit komen. 

 

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 15:50

Herlezen omwille van Ancenita's reactie. Ergens akkoord. Je kan verdomd goed schrijven, Tony, dat weet je zelf ook en daar hoef je niemand meer van te overtuigen.

Volgens mij zou je verhaal (nog) sterker zijn als je soms wat op de rem gaat staan. Even snel overlopen: een wond als landkaart, krakende wangen, stervende gewoontes, de geur van wachten, deuren als suggesties, stem als schuurpapier, woorden als stof, vragen als ruimte, imitaties van herinneringen, een baksteen in een droge put, de boom die niet huilt maar droogt, de barst die groeit, de zoemende koelkast, Snake en Level 1 enz in zo'n kort verhaal.

Het zijn stuk voor stuk pareltjes, maar ze verliezen aan kracht en gewicht omdat ze elkaar zo snel opvolgen. Verder ook bijna 700 woorden. Niet dat dat stoort, het mochten er 7000 zijn van mij. ;-)

Lid sinds

13 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 20:12

Het zijn stuk voor stuk pareltjes, maar ze verliezen aan kracht en gewicht omdat ze elkaar zo snel opvolgen. Verder ook bijna 700 woorden. Niet dat dat stoort, het mochten er 7000 zijn van mij. ;-)

Ik heb de woorden niet geteld.
Ik ben het wel eens met bvdc25 dat teveel pareltjes aan kracht kunnen afdoen, en die neiging heb je om teveel pareltjes te verwerken.
Maar dat gevoel had ik bij dit verhaal niet (enkel weer mijn mening).
Ik vond het een ruw verhaal met ongeslepen diamanten. Goede balans (naar mijn idee en niet meer dan dat).

 

Lid sinds

3 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
1 augustus 2025 - 21:43

Ja tuurlijk, het zijn maar meningen. Leuk die verschillende standpunten. :-)

Een zin als dit:

De vraag valt als een baksteen in een droge put.

vind ik lekker. Baksteen, droge put - dat past, dat versterkt de rest. Hell, heel deze alinea:

De vraag valt als een baksteen in een droge put. De journalist stopt met filmen. Even is hij geen journalist meer, alleen een jongen met inkt op zijn pink die niet weet waar hij moet kijken.

daar word ik stil van. Omdat ik het voor me zie.

Dat heb ik iets minder bij deuren die suggesties worden of iets dat naar wachten ruikt. Hoe knap het op zich ook is geschreven, uiteraard. Maar oké, dat het zo moeilijk is om iets te vinden om over te vitten bij Tony's bijdrages, zegt genoeg. ;-)

Lid sinds

1 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
3 augustus 2025 - 18:05

Tony,

zoals Angus al aangaf, tikkeltje jaloers op je talent. Schitterend verhaal, niks op aan te merken. Ik gebruik hem zelden maar Zeer! graag gelezen