#568 De Witte Dood (Aangepast)

Genietbaar verhaal. Sterk begin qua sfeer en setting. Er staan mooie zinnen in en er is duidelijke symboliek.

Volgens mij mag je de lezer iets meer vertrouwen en bepaalde zaken weglaten. Een zin als dit bijvoorbeeld:

Dit onheilspellende weer past bij de verontrustende boodschap die hij aan zijn vriend Frederic in Moama moet sturen.

hoeft voor mij niet (en haalt de symboliek onderuit). Hij zit aan een gammele tafel tussen de schimmelplekken in een gehuurde kamer in een Londense slum, buiten schuiven donkere wolken voorbij, er is een bliksemschicht en gedonder... ik snap dat er onheil komt.

Wat ik een beetje mis, is emotionele diepgang. De relatie met Frederic is vaag - waarom schrijven ze, waarom is hij belangrijk?

Maar goed, ik waande me wel degelijk in de armoe in Londen. En heb daar vreemd genoeg van genoten. ;-)

* verteld
* slechts

Dag Job,

Mijn stijl is het niet, maar dat weet je intussen.
Toch heb ik het graag gelezen.
Mooie zinnen die de sfeer tekenen.
Hij kijkt weifelend naar de pen en pot met zwarte inkt die uitnodigend wachten om zijn gedachten vast te leggen op het blad. 

Een volgend weerlicht lijkt het teken om zijn taak niet langer uit te stellen.

De pen vormt inktzwarte letters tot woorden en zinnen.

Mooie, geslaagde en sfeervolle invulling van de opdracht wat mij betreft.
Oh ja, de term 'Witte dood' kende ik niet. 
Maar ik meen uit je verhaal op te maken dat dat op TBC ziet. Dat vind ik dan ook sterk, dat ik dat door je omschrijvingen uit je verhaal kan halen.

bvdc25 ik snap je opbouwende kritiek en heb geprobeerd de relatie tussen Howard en Frederic meer invulling te geven. Gelukkig is mijn kennis van de Victoriaanse tijd daar toereikend genoeg voor.

Angus helaas is een van de door jou genoemde zinnen gesneuveld bij het herschrijven. Maar bedankt voor je compliment. De Witte Dood is inderdaad TBC in die tijd voor armere mensen met vaak een zwakke gezondheid een dodelijke ziekte.

@ Job: dit raakt me meteen veel dieper! De details over Frederic, en over hun verleden samen, geven me een reden om mee te voelen met de verteller. Goede toevoeging, vind ik!

Edit: jammer van Angus zijn zin - hopelijk was dat niet mijn doen! ;-)

Dag Job,
Inderdaad een toevoeging die je verhaal meer invoelbaar maakt. Dat dan een mooie zin moet sneuvelen, het zij zo.
En...deze is ook mooi trouwens De pen krast woord na woord over het papier als een schreeuwende raaf. 
 

Hoi Job, 

Je hebt een mooi verhaal geschreven. Het werkt heel goed dat je sfeeromschrijving en symboliek bijna volgens een vast ritme afwisselt met het verstrekken van informatie. Dat maakt dat het verhaal de vaart behoudt, maar ook erg persoonlijk leest. 

Dit onheilspellende weer past bij de teleurstellende boodschap die hij aan zijn vriend Frederic in Moama moet sturen. 

 is een uitzondering op die regel: vertrouw erop dat je lezer zoiets zelf kan concluderen aan de hand van de tekst er is of nog volgt. 

Ik moest bij het lezen van je verhaal ook denken aan 'The Raven' van Poe. Ben je daar misschien door geïnspireerd? 

Goed gedaan. 

Groet, 

Nadine

Ha Job,
Wat me in de eerste alinea opvalt (en ook later in de tekst) zijn de vele bijvoeglijke naamwoorden, ik weet dat het in bepaalde periodes gebruikelijker was, toch zou ik kijken of er niet hier en daar een paar achterwege gelaten kunnen worden. 
Details als deze brengen het verhaal wel meteen in de juiste setting: de schillemvlekken etc. 
Interessante geschiedenis waarbij mensen verbannen werden naar Australie na een misdaad.

Ik vroeg me af of in de tijd dat dit speelde, of er toen wel echt veel wit papier voorhanden was en vroeg me ook af of men niet voorzichtiger was dan tegenwoordig, er zuiniger op was. 
De zin over de vaste elementen goed verwoord. 

OVer het gedeelte van de kade zou ik overwegen: Was het maar mogelijk geweest Frederic naast hem te weten. (Of iets van die strekking.)

Graag gelezen,

Groetjes,
Emmy

bvdc25 en Angus bedankt voor het herlezen en het compliment voor mijn inspanningen.

Dit verhaal schetst op een hartverscheurende wijze het contrast tussen de hoop op een nieuw leven en de harde realiteit van ziekte en armoede. Howards laatste, moeizame brief is dan ook geen toezegging voor een gezamenlijke toekomst, maar een moedig en tragisch afscheid van zijn vriend.

GGG

Nadine bedankt voor je feedback. Ik heb de door jou genoemde zin eruit gehaald en de eerste alinea iets herschreven. Mijn inspiratie haal ik voornamelijk uit fantasy verhalen waarin bepaalde diersoorten frequent voorkomen.

Hallo Job,

De sfeer is goed voelbaar. De vermoeidheid en de zwakte van de HP ook. 

'Tevreden over de eerste regels gaat hij verder tot een hoestbui de pen laat uitschieten over het blad."  > wat een gevecht deze brief te schrijven.

Mooi contrast tussen de inktzwarte letters en de witte dood/