#568 - Alleen blauw

Hoi bvdc25, 

Je aarzellingen zijn heel erg mooi beschreven en worden goed afgewisseld met enkele rake herinneringen die de zwaarte achter de te schrijven brief weergeven, samen met de spanningen in het lijf dat niet alleen daarom niet goed mee wil geven.
Maar het meest ben ik onder de indruk van het slot. De vlek van alleen blauw, die zij zou begrijpen. Poëtisch, maar toch heeft het ook een zeker realisme. Als je elkaar echt goed kent, zijn zulke tekenen inderdaad dingen die je kan begrijpen. Dat versterkt in deze tekst ook de sterke van de vriendschap en daarmee ook de ondraaglijke taak die je personage probeert te voltooien. 

Heel knap gedaan! 

Groet, 

Nadine

Ha bvdc25

Goede titel! Vat alles perfect samen.
Ik vind het echt een goede tekst. Het zoeken naar woorden, met de zintuiglijke ervaring er subtiel in verweven, is prachtig gedaan. Heel ingetogen. Lichaam en taal raken verstrikt zonder dramatisch te worden (naar mijn bescheiden mening dan hè?).
Die inktvlek, hoe jij daar iets van hebt gemaakt, vind ik echt sterk. Misschien hier en daar nog een nieuwe regel om de tekst nog wat kracht bij te zetten, maar dat is vooral smaak.

Graag gelezen!

Hoi bvdc25, 

Je verhaal raakt me. Ik voel de verstikkende en beklemmende  pogingen van de HP. Zijn moeiten, zowel fysiek als mentaal. Je schrijft zowel subtiel als poëtisch. Zinnen als "Nu weet ik dat niet elke stilte hetzelfde is"en "De woorden zitten vast." "De oranje gloed van de leeslamp tekent een perfecte cirkel rond haar." Prachtig verwoord. En dan die titel ...

Heel mooi gedaan!

Dag bvdc25,

Helaas een afwijkende mening van mij.
Mooi geschreven, mooie zinnen, mooie sfeer.
Maar de kern van het verhaal krijg ik maar niet te pakken. 
Dat kan uiteraard aan mij liggen.

De bespiegeling van als het papier iets kon zeggen…helpen etc vind ik erg goed. Details als het draaien van die pen, zo’n kuiltje in een blad, het laat haar de stilte invullen. 
Het gedeelte over de zweetdruppel zou ik denk ik zelf weglaten. 

Het niet aankijken van zijn vrouw is ook mooi. Details als deze brengen het verhaal tot leven. 

Ik heb je bijdrage graag gelezen.

Hoi bvdc25,

Wat mij betreft heb jij de opdracht echt tot in de kern uitgevoerd. Je hebt niet alleen beschreven wat er geschreven wordt, maar vooral hoe. Chapeau daarvoor.
Ik vond het een mooi en gelaagd stuk, met een soort spanning dat me van begin tot eind meenam. En het einde raakte precies de juiste toon voor mij. Zwijgen zegt hier meer dan wat geschreven had kunnen worden.

Dank voor het delen. Ik lees graag meer van je!

Hallo bvcd25

Mooi geschreven. Ik voel de innerlijke worsteling om onder woorden te brengen wat niet in woorden uit te drukken is. De liefdevolle ondersteuning van de vrouw komen in een paar zinnen duidelijk in beeld. 

Ontroerend.

Graag gelezen. 

@ Nadine, Wout, Aagje, Catilin, Ancenita: bedankt voor jullie lovende woorden.

@ Emmy: dank je wel. Zelf getwijfeld over die zweetdruppel. ;-)

@ Angus: kan gebeuren, ik apprecieer je eerlijkheid!

Geen idee wat er speelt. Het is gissen naar het hoe en waarom. Dat deert niet, want ik heb niet het idee dat dit belangrijk is voor het verhaal. Het draait om de worsteling met het schrijven en dat vind ik prachtig in beeld gebracht (al had ik wat moeite met de zweetdruppel).

Het slot vind ik helemaal fantastisch. Het idee dat iemand wel uit een vlek kan opmaken wat de schrijver bedoelt, is geestig en vertederend tegelijk. Past ook mooi bij het verhaal dat ook raadselachtig blijft.

Hoewel ik dus vind dat voor dit verhaal meer uitleg niet nodig is, ben ik (als medeschrijver) wel heel nieuwsgierig naar wat voor scène jij bij het schrijven voor je zag.

Geboeid gelezen.

Er waren momenten dat ik wat haperde in mijn lezen. Ik denk door de herhaling en de langzame ontwikkeling van het verhaal, maar ... de setting vind ik heel goed getroffen en het eind waar je me rustig naartoe leidt is erg sterk. Dat heft mijn haperingen wel op.

Ik ben net als Musonius wel nieuwsgierig naar wat jij als schrijver voor ogen had, zonder dat die kennis nodig is voor dit verhaal.

Graag gelezen. 

Bedankt Musonius voor je reactie.

Wat ik voor me zag: een kamer waar alles stilgevallen is. Een terminaal zieke man (wiens "organen sputteren") die een brief schrijft naar Veronique, zijn penvriendin. De brief is zowel een annulatie (van hun afspraak), als een afscheidsbrief. Hij vindt de juiste woorden niet (met "Men zegt dat je gezondheid je grootste rijkdom is" tracht hij zichzelf een voorzetje te geven).

In de korte interactie met zijn vrouw probeerde ik zowel haar verdriet (omwille van de situatie) als haar jaloezie (op de band die haar man heeft met Veronique) te tonen. De details liet ik inderdaad bewust vaag, omdat het vooral ging om wat er niet gezegd kon worden.

Hoi bvdc, gewoon een mooi verhaal. Graag gelezen. 

Dank je wel, Fief! :)

Een verhaal dat begint met subtiele symbolen en verwijzingen. Het botte (maar mooie) einde, de blauw vlek, krijgt daarmee een extra betekenis. Het is vergelijkbaar met de pindakaasvloer van Wim T Schipper, maar dan wat mooier (ja dag schippers, een blauw inktvlek die een ander tot gedachten aanzet is toch echt veel mooier dan die simpele bruine vloer van jou).

Ik vind de reactie van je vrouw geweldig. Jij sukkelt met je blauw en je vrouw ondersteunt je. Ik zou zeggen, vergeet die brief, knuffel haar, draag haar de kamer binnen en doe wat apen doen die vijftig dagen geen banaan meer zagen!

GG

@ Tinus: dank je wel voor je lovende woorden!

@ Tony: haha! Bedankt voor je reactie! :)

@ Fief: bedankt voor je reactie!

@ Hadeke: bedankt voor je feedback!