#568 laatste brief

Hoi, Sonnema!

In de eerste zin lijkt die 'zwart' wat overbodig:
De zaal is stil en donker als ik mijn ogen open doe. Ik ben bang dat ik blind ben geworden...

Het verhaal springt plots van tegenwoordige tijd naar verleden tijd (en terug), wat een beetje verwarrend is. Bovendien haalden de details in dit stukje:

Ze keuvelt verder over het verse brood, de thee die volgens haar te slap was en de dokter die vergeten was zijn haren te kammen. Ik lette verder niet op haar en nam alleen een slok koud geworden thee. Ik probeerde vooral woorden op papier te zetten.

me er even uit omdat het voor mij niks bijdroeg aan het verhaal. Dan had ik liever gehad dat de andere personages (Simon, Christopher) wat verdiept werden.

Het laatste stukje is visueel sterk, ik zag het zo voor me. :)

Graag gelezen.

Hoi Sonnema, 

Je verhaal is goed geschreven en leest op zich prettig, maar het was sterker geweest als je het zwaartepunt wat had verschoven.
De lezer weet nu niet wat de hoofdpersoon exact mankeert en ook niet wat de exacte geschiedenis is van deze twee vrienden. Met een goede uitwerking van sfeeromschrijvingen kan je dat in het midden laten. Dan begrijpt de lezer dat tussen de regels door wel. 
Maar die sfeeromschrijving is nu te zien in hoe en wat van het ziekenhuisbed en de zuster en in mindere mate bij de strubbelingen om een pen en papier te willen hebben, de brief te schrijven en - zodra het over de ontvanger gaat-  die brief te lezen. 

Wat in het slot heel mooi is gedaan is het stuk van het inzetten van inzetten voor de wereld en de vrede als afscheidsgroet op het moment dat Kennedy is vermoord. Dat maakt het symbolisch sterk. 

Goed gedaan. 

Groet, 

Nadine

Hoi beiden, 

Dankjewel. Ik heb een keer niet gewacht om wat langer over de opdracht na te denken en dat zie je denk ik ook terug in de aangedragen feedback. Ik zie wat jullie bedoelen en zal kijken of ik een herschrijf kan plaatsen.

ps. Het is fictieve weergave van een waargebeurd verhaal met 2 bekende schrijvers. 10 punten voor wie ze herkend

Wat leuk die opmerking dat John een heel hoofdstuk kan wijden aan één boom. Dat doet me direct denken aan de schrijver van wie ik vroeger boeken verslond, en die ik nu in het Engels lees. Overigens verbaas ik me over die oude Spectrum-pocketvertalingen van Lord of the Rings. Wie de tweede schrijver is, laat ik aan een ander over. Vrienden noemden hem Jack, maar zo heet hij officieel niet ;-)

Ik heb je stuk inmiddels drie keer gelezen. De tweede keer las het al veel prettiger dan de eerste, zonder dat ik precies weet waarom. Wellicht doordat ik toen meer aandacht had voor de details. Misschien maakt het nog sterker als je iets duidelijker maakt waarom Jack wil schrijven, of waarom dat briefje zo belangrijk voor hem is.

De bijfiguren, zoals de zuster, geven het geheel wat lucht en dat vond ik prettig. Daarnaast spreken de ingetogen stijl en de zorgvuldig gekozen details me erg aan. De zin “Misschien wel het laatste wat ik zou schrijven” voegt diepgang toe, zonder dat het te zwaar wordt.

Na mijn tweede lezing vond ik het een fijne tekst. En nu ik weet wie de schrijvers zijn, werd het bij de derde keer lezen zelfs nog leuker.

Graag gelezen!

Weer een fraai verhaal in een historische context. Mooi slot. Graag gelezen. 

Hallo Sonnema,
Ik weet helaas niet wie de twee schrijvers zijn, maar desondanks is het ook zonder die kennis een mooi verhaal. Zou het s’nachts echt zó donker zijn in een ziekenhuis? Ik vond het een prachtig detail dat opengeslagen boek dat valt, de verwarring ook goed weergegeven. De overgang naar de verpleegster verloopt ook heel natuurlijk, de details van het keuvelen heb ik van genoten. 

Bij dit gedeelte: Kan niet op woorden komen, de ergste nachtmerrie van een schrijver. De hele ochtend zwoeg ik op een paar woorden. Zou ik overwegen iets als te schrijven: De hele ochtend zwoegen met maar zo’n mager resultaat om 2 keer zo vlak achter elkaar het gebruik van het woord woorden te vermijden. 

Het detail van de thee om de plakrand mee te bevochtigen is een prachtige vondst. 
Ik zou overwegen om ‘misschien wel het laatste wat ik zou schrijven’ naar een andere plek te verplaatsen, wellicht wat eerder in het verhaal omdat de focus op dat moment nog bij die plakrand is, of, ook een mogelijkheid: het adres te laten schrijven van die andere schrijver. Dat geeft dan ook meteen een mooi moment om over te schakelen op dat perspectief van de ontvanger van die brief. 

Zeer graag gelezen.
 

Hoi Sonnema,

Bij de zin “Mijn mond is te droog, dus doop ik mijn vinger in de koude thee en bevochtig daarmee de plakrand” verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Ik zag het zo levendig voor me. Het was een klein beeld, maar ontzettend raak en menselijk.

Het verhaal begon voor mij heel sterk. Ik kon me direct inleven in de hoofdpersoon. De verwarring, het stille besef, het geluid van het vallende boek, het riep meteen sfeer en vragen op.

De overgang naar de scène met John en Christopher voelde betekenisvol, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het einde niet helemaal begreep. (Dit ligt hoogstwaarschijnlijk bij mij, aangezien ik compleet nieuw in de wereld van lezen en schrijven ben.) Toch maakte juist die verwarring me nieuwsgierig: ik heb het gevoel dat er meer lagen in zitten die ik graag beter zou willen leren kennen.

Ik lees graag meer van je!

Dag Sonnema,

Ik ga sans gene voor de 10 punten :-)
Het zijn C.S. Lewis en Aldous Huxley.

Wat ik mooi vind, is dat je Beste John schrapt. In het Engels Dear John, wat staat voor de aanhef van een Dear John letter waarin een vrouwelijke geliefde de relatie verbreekt.
Voor het overige vind ik het (sorry) een moeilijk te plaatsen verhaal.
Ik ga de woorden niet tellen, maar misschien heb je ruimte, of kun je ruimte creëren voor een hint naar hun tochten door de VS.

Het ligt aan mijn onkunde, ik snap er niks van. JFK was vermoord, je zat in het leger? En je kon wel enveloppen likken maar niet schrijven, NVM het ligt aan mij. ik moet het morgen opnieuw lezen.