#567 De afscheidstournee

‘Zing die paar jaar toch gewoon uit Johan.’
‘Die paar jaar? Vijf jaar zal je bedoelen.’ Hij pakte geroutineerd de post van zijn wijk uit de plastic bak, slofte ermee naar zijn fiets. ‘Nee Assim, het is mooi geweest.’
‘Heb je het al doorgegeven bij personeelszaken?’
‘Ze merken het vanzelf wel.’
‘Zo werken die dingen niet, dat weet jij ook.’

Johan zei niets, zijn borstelige wenkbrauwen schoten omhoog. Uiterst langzaam trok hij de elastieken van een bundel poststukken. Het begon te miezeren.
‘Dát ga ik in elk geval niet missen.’
‘Ik jou wel.’
‘Ga nu niet sentimenteel doen man.‘ Johan lachte, net iets te hard, zoals altijd wanneer iets hem raakte. Hij frummelde de elastieken om het stuur van zijn fiets. ‘Kijk Assim, jij bent nog een stukje jonger. Al dat technologische geping-ping, het komt me de neusgaten uit. Het is alleen nog maar gezeik tegenwoordig. Vroeger was men blij je te zien, maakte je een praatje. Bij tropische temperaturen kreeg je wel eens wat toegestopt, een blikje cola ofzo en als het regende kon je even schuilen. En nu?’ Hij trok zijn mond scheef, met een hoge zeurderige stem ging hij verder: ‘In de app stond dat gisteren deze brief zou komen, waarom is hij niet bezorgd? Wat mevrouw aanplaknagel even vergeet is dat ze blij mag zijn dat ze nog een brief krijgt!’
Assim besloot Johan niet te zeggen wat hem zelf opgevallen was: dat er de laatste tijd overal brievenbussen verdwijnen.

‘Johan, oude mopperbeer. Weer lekker aan het tieren vent?’ Carla riep hem toe vanuit het schuurtje waar de postbakken stonden opgestapeld.
‘Hij gaat ermee stoppen.’
‘Dat verkondigt hij al tien jaar. Wat dat betreft is hij net Cher met haar afscheidstournee.’
Johan klom op zijn fiets, slingerde traag de weg op. Wuifde hen lachend toe.