#565 Schippersvracht

Hoi Ancenita,

Zoals gezegd, ik ken zo goed als niets van poëzie, dus voor kennis ter zake is het wachten op Musonius. Maar voor mij is dit alvast heel geslaagd. Een aaneenschakeling van mooie zinnen en beelden, erg poëtisch allemaal en toch voelde ik me betrokken genoeg. Enkel bij de zin "De toon van verwoesting wordt stilaan zachter" struikelde ik even, maar misschien kan je dat even duiden. Heeft dat met dat (onveilig) verleden te maken?

Graag gelezen, kortom. :-)

Hallo bvdc25

Dankjewel voor het compliment.

De toon van verwoesting verwijst inderdaad naar onveiligheid. Ik had in eerste instantie 'De toon van oorlog' maar dat vond ik te plastisch.

Niet zomaar een dagje naar het strand. Ik vind dat je toon goed treft. Rijm en metrum horen voor mij vrij goed aan, maar daar hebben we de coach voor. 😀

Sommige stukken klinken voor mij wat verheven, daar waar andere delen juist zo mooi in gewone taal de diepte ingaan. Bij die laatste momenten weet je me te raken, bij de eerste blijf ik wat op afstand.

Al met al is dit best een lastige opdracht, waar jij je goed van afgemaakt hebt qua onderwerp en uitvoering. 

Graag gelezen!

Dankjewel Hadeke voor het compliment en de fijne feedback.

Ik denk dat ik wel begrijp waar en hoe je het gedicht verschillend ervaart

Ancenita,

Wat een verrassende en aangrijpende invulling van de opdracht. Mooi gevonden!
Aangezien in je gedicht de sfeer, emoties en gevoelswereld centraal staan, is hier meer sprake van een lyrisch dan van een episch gedicht.

In mijn respons bij het gedicht Mulheid heb ik al aangegeven niet gecharmeerd te zijn van deze (crypto)poëtische wijze van gedichten schrijven en gewezen op de gevaren van (te) bloemrijke taal. Maar nogmaals: het blijft een kwestie van smaak. Een zin als Emoties trekken zich vacuüm in hun maag werkt bij mij ontiegelijk op de lachspieren, omdat het zó over de top is, maar er zullen ongetwijfeld lezers zijn die hiervan houden.

Door gebruik te maken van gepaard rijm in combinatie met het slordige metrum, doet het gedicht amateuristisch aan, omdat dit vaak voorkomt bij gelegenheids- en sinterklaasgedichten. Om dit te verhelpen kun je twee dingen doen:
1. De makkelijkste manier. Pas geen rijm en (regelmatige) strofebouw toe en maak je niet druk om metrum of ritme, oftewel: maak er een vrij vers van.
2. Kies voor een ander rijmschema. Bij poëzie van zwaarder kaliber past omarmend rijm (abba) het beste. Zorg ervoor dat het allemaal metrisch klopt. Ik zie een aantal perfect trocheïsche verzen, dus dit kan als uitgangspunt dienen.

Helpt dit je verder?

De dichtcoach

Hallo Musonius,

Dank voor je feedback. Ik heb nog veel te leren. Ben ook een amateurschrijfster. Bij een volgende oefening zal ik je feedback proberen toe te passen. 

Interresante invulling van het onderwerp. Ik neem aan een vluchtelingen familie die met een bootje de zee op gaat?

Het is goed gedicht en gepoëzied met veel mooie beeldspraak. Maar vooral ook alléén beeldspraak. Persoonlijk had ik dit meer verhalend willen zien. Er is weinig toneel in het verhaal. Ja, dat is de cliché show-don't-tell kritiek, wat vaak ook een kwestie van smaak is.

Bij mij wordt het beeld niet zo heel sterk opgeroepen door de overdaad aan abstracte beschrijvingen. Het is wat afstandelijker, en meer een mooie vorm die opzichzelf staat. Daarmee maak je het moeilijk (voor de lezer maar, ik denk, ook voor jezelf als schrijver). Ik denk dat de concrete rauwe werkelijkheid hier ook wel heel poëtisch had kunnen zijn, en misschien wel meer beroerend. Ik denk bijvoorbeeld aan: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Death_of_Alan_Kur…

Hallo Tinus,

Mooie en heel bruikbare feedback van jou. Ik snap wat je wilt zeggen. Het is wel een uitdaging voor me denk ik om hetgeen ik tot uitdrukking wilde brengen met de beeldspraak, meer verhalend te doen.

Ik parkeer m even voor een rustiger moment en ga het dan eens proberen.

De triestheid van het beeld waar jij me de link van stuurt is wel wat ik in mijn gedicht wilde uitdrukken. Alleen zat er bij nog een sprankje hoop in. Ze zaten aan boord. De afloop nog onbekend.

Dankjewel.

Hallo Ancenita, aangrijpende inhoud, het strand is hier niet de plaats voor gezinsuitstapjes, maar een angstaanjagende plek met hoop op een nieuw leven. Dat heb je mooi verwoord. Wat de vorm betreft: oefening baart kunst, blijf dichten.

Dankjewel Emily.

Ik doe mijn best :-)