#564 Natuurgetrouw

Het is een interessante mix van nieuwe en oude liefde. De Otto wordt hierin wel heel abrupt toegevoegd, en blijft mysterieus. Hij is welliswaar slachtoffer geweest van een bomaanslag, maar was hij dan een goed of een slecht persoon? Dat is niet heel duidelijk.

Ha Tinus,
Dit korte verhaal heeft zijn wortels in een bodem van ware gebeurtenissen. Ik schreef dit fragment vandaag. Het vormt een kleine zijtak die ik mogelijk nog in een iets gewijzigde vorm opneem in een romanmanuscript dat ik vorig jaar voltooide, maar waar ik vandaag weer met een frisse blik naar gekeken heb, omdat het eind deze week voor een tweede redactieronde opgestuurd gaat worden. Otto speelt in dat boek (met als werktitel Het aandenken) een centrale rol. De man waarop deze figuur gebasseerd is, was een goede knul, helaas veel te jong gestorven.

De schrijfoefening van vandaag bood me de gelegenheid om de draad weer op te pakken en er weer een beetje in te komen na alle ziekenhuisperikelen van de afgelopen weken. De bomaanslag waar in het verhaal naar verwezen wordt is die op het Koning David hotel in Jerusalem op 22 juli 1946. 

Interessante link met een groter verhaal. Ik maak me daar denk ik ook vaak schuldig aan. Dat ik extra (complexe) elementen toevoeg aan een kort verhaal. Ik denk dat het wat betreft die Otto beter is om het oppervlakkig te houden. Met die voorlaatste alinea....

Otto - Lea’s eerste man - werd niet oud, drieënveertig was hij toen een bomaanslag een abrupt einde aan zijn leven maakte. Hij werkte als secretaris bij de engelse mandaatsregering dat in het Koning David Hotel gevestigd was. 

...breng je een heleboel het verhaal in waar uiteindelijk, (voor dit kort verhaal), weinig mee gebeurt. De lezer denkt dan 'wat moet ik hier mee?'.

Ik snap je punt. Toch lijkt het me dat voor de lezer, die op deze manier ontdekt dat Lea plotseling weduwe is geworden en nu opnieuw gaat samenwonen, waarbij ze het ondanks alles weer aandurft meerdere langetermijn verantwoordelijkheden aan te gaan, dergelijke details juist wel van meerwaarde kunnen zijn. Zelfs wanneer de context zoals hier niet verder uitgediept wordt. Het zegt veel over de nieuwe relatie die is ontstaan en over de mate waarin ze zich blijkbaar toch bij hem op haar gemak voelt. Max weet van zowel haar oude leven in Praag als ook het feit dat ze haar eerste man verloren heeft. Dat kunnen allemaal zaken zijn die iemand in een (nog prille) situatie niet durft of nog niet kan bespreken, maar waar ze blijkbaar al wel open over is geweest. Er staat veel op het spel. Ze is zich bewust van een mogelijke dreiging voor hun relatie, in het geval dat Max zich teveel naar haar voegt. Wanneer hij zichzelf, uit medelijden, in een poging haar op te vrolijken, teveel wegcijfert. 

Mooi hoe je hier de relatie tussen een relatief pril stel neerzet Emmy. Fijn dat je start vanuit de actie; een vraag, en die buitelende kittens. Met een paar woorden schets je af en toe de omgeving - het drukke straatverkeer, de klemmende deur -  waarmee je de lezer meeneemt in het pad dat je twee hoofdpersonen volgen. De dialogen zijn effectief en geven verder inzicht in de relatie, waarin beiden nog aftasten en elkaar leren kennen. Ook voel ik iets van nieuwsgierigheid bij de zichtbare ontspanning bij Lea, die Max nu opmerkt, en bij de opmerking ‘Otto had ook een kat.’ Mooi gedaan.

De laatste alinea haalde me uit het verhaal; het deel over de dood van Otto, de bomaanslag. Hier ga je plotseling uitleggen, en breng je een personage in waar we als lezer verder niets over weten, en die voor mij ook niets toevoegt aan de relatie die je eerder schetst. Maar ik begrijp dat deze scene onderdeel is van een roman?

Hallo Lizette,
Dankjewel voor je constructieve feedback. Zoals ik in een van de reacties hierboven beschreef had ik de scene als losse scéne geschreven. Ik had gehoopt dat de scene op zichzelf zou kunnen staan, als kort verhaal. De personages waren mij niet onbekend omdat ik in de afgelopen jaren een roman heb geschreven over dezelfde personages. Ik heb wel overwogen om deze scene verder uit te werken en nog wat aan te passen zodat ik hem eventueel kan opnemen in dat romanmanuscript als aanvulling op die al (grotendeels) voltooide roman. 

Wat ik me afvraag wat mijn bijdrage van deze week betreft. Wanneer ik de laatste alinea zou schrappen, waarbij alleen de laatste zin (die uitspraak van Lea) zou blijven staan, is dan het korte verhaal rond en compleet genoeg? Of heeft het nog iets anders nodig?

Zoals ik hierboven in een reactie aan Tinus beschreef dacht ik dat door juist die informatie over Otto’s plotselinge dood wél in dit verhaal op te nemen, de prille relatie van Max en Lea nog kwetsbaarder zou worden dan relaties in een dergelijk pril stadium al zijn. Dat het een diepere laag zou toevoegen. Maar uit jullie reacties blijkt dat het helaas een ander effect heeft. Dat is goed om te weten. 

Het verhaal begint goed. Totdat Otto erbij wordt gesleept. Liever had je mij wat dieper de relatie mee ingesleurd. Eerst geraffineerd, zoals in het begin en daarna langzaam verscheurend. Kat en hond is wat braaf. Kiezen voor tijgers, leeuwen, beren, olifanten, hadden het verhaal sterker gemaakt. Vanaf Otto wordt het een soort leesmap. Verder graag gelezen.

Ik zat meteen in het verhaal en wou verder lezen - ik las het echt graag.

Akkoord met Lizette wat die laatste alinea betreft, maar dat heb je ondertussen al uitgelegd. :)

Emmy voor mij was het fijn om te lezen. Een klein puntje: de engelse mandaatsregering corrigeren in de Engelse mandaatregering.

Dag Emmy,

Ik las dit met heel veel plezier. Waarschijnlijk ook omdat ik door mijn ex-vriendin een kattenmens ben geworden terwijl ik eigenlijk een hondenman ben. Ik kan me helemaal inleven.
Na ‘Katten worden best oud, misschien leeft Béla nog ergens.’ mag het verhaal eindigen voor mij. Daar is het sterk en duidelijk genoeg voor.
Tot dat punt zeer graag gelezen.
Een hele mooie mix van beschrijving en dialoog.

Dank allen! Ik heb de laatste alinea verwijderd en dan werkt het inderdaad veel beter! Jullie paar extra ogen heeft mijn ogen geopend. Schrappen kan heel goed uitpakken.

Hallo Emmy,

Ik begrijp dat er inmiddels het een en ander aan je verhaal gewijzigd is.

Ik werd in je verhaal meegezogen..Het is vloeiend geschreven. Bij het eind had ik echter  het gevoel dat het niet af was. Dat het eigenlijk nu pas ging beginnen.

Weduwe, bomaanslag....allemaal elementen die heel intrigerend klinken. 

Hoe dan ook graag gelezen en benieuwd naar meer 

Hoi Emmy, 

je weet dat lieve moment met de kittens te verwerken naar een beschrijving die leest als een vrolijk kabbelend beekje. Tot het ineens veranderd in een wat ruiger stroompje, er zijn wat obstakels, maar alles wordt weer rustig. Wel met een blik naar het volgede deel op de wandeling. Ligt er iets donkers op de loer? Dat doe je prachtig!

Het nodig heel erg uit om te lezen en als het, zoals je schrijft, wellicht tot een onderdeel van een groter geheel gaat worden dan ben ik ernaar heel nieuwsgierig!

Dankjewel @Ancenita en @Eva voor jullie aardige commentaren!