#564 - Museumstuk
Zondagochtend. Grijs licht. De woonkamer ruikt naar lauwe melk, oud hout en iets dat hier niet hoort.
‘Ze hangt weer scheef,’ zegt Danny.
‘Ze zakt weg van jouw energie,’ zegt Esther, terwijl ze haar toast met mespuntjes boter bekladt.
Danny bladert traag door zijn krant, alsof hij een handleiding zoekt voor het leven dat hij verklootte.
‘Misschien haat ze ons gewoon,’ zegt hij.
‘Dan is ze niet de enige,’ mompelt Esther.
Het tikken van haar ring tegen het bord irriteert hem. Alsof ze in morsetaal hun huwelijk wil beëindigen.
‘Als jij haar gisteren had rechtgehangen…’ begint hij.
‘Had ik mijn nek gebroken,’ onderbreekt ze. ‘Dat portret weegt meer dan jouw geweten.’
‘Je vond haar mooi...’
‘Toen had ik nog wijn in mijn glas en jij nog haar op je hoofd.’
Danny vouwt zijn krant dubbel. Keurig. Zoals hij alles doet tegenwoordig. Zijn neus bloedt weer. Hij merkt het pas als er een druppel op zijn mouw valt. Veegt het weg zonder te kijken. Zijn vingers trillen licht. Vast iets met de bloeddruk.
‘Weet je wat dit huis nodig heeft?’ vraagt hij.
‘Een brandverzekering die ook kunstdekking insluit?’
‘Een derde stoel. Voor haar. Dan kunnen we doen alsof we een ménage à trois hebben. Alsof we haar jeugd stalen.’
‘Deden we ook,’ zegt Esther. ‘En haar alarm.’
Danny’s mond vertrekt.
‘Niemand verplichtte je om haar van de muur te rukken.’
‘Jij was het die “een leven zonder spijt” siste tussen de hors-d’oeuvres.’
‘Ik bedoelde dat ik spijt had van ons. Niet dat ik een fucking Vermeer in de kofferbak wilde.’
Esther staat op, gooit haar toast in de vuilnisbak. ‘We hadden haar moeten verkopen.’
‘Ja hoor. Op tweedehands.be? “Origineel schilderij, lichte gebruikssporen, zoekt een nieuwe muur”?’
Ze lachen niet. Danny wrijft over zijn slaap. De snee van toen begint weer te jeuken.
De stilte is vertrouwd. Op de mat ligt een envelop, wit met blauw logo. Soms staat Esther er even bij, alsof ze wacht tot de envelop zelf beslist. Ze raapt hem nooit op. “Te risicovol,” zei Danny. Hij had het dossiernummer weggekrast met een keukenmesje.
‘Niemand komt nog langs,’ zegt ze.
‘Misschien beter. Jij zou toch weer opscheppen dat we haar zonder handschoenen hebben aangeraakt.’
‘Je had je broekriem nog open toen je haar ophing,’ zegt ze. ‘Ik dacht even dat je haar ging nemen tegen de schouw.’
‘Ze keek naar mij.’
‘Ze kijkt naar iedereen, Danny. Dat is wat ze doet. Ze kijkt en hoopt dat iemand haar weghaalt van hier.’
‘Jaloers?’ vraagt hij met een halve grijns.
‘Op een meisje van zeventien met een hoofddoek en geen stem? Nee hoor, leef je uit.’
‘Ze heeft meer karakter dan jij in je papieren kroon op nieuwjaar,’ snauwt hij.
‘Ze beweegt tenminste nog.’
Ze kijken naar het meisje met de parel. Haar blik blijft onwrikbaar: oordeel, afkeer, iets wat lijkt op medelijden met mensen die liever doodgaan dan praten. Er klinkt een tik. Niet van de klok. Iets dat loskomt. Of protesteert.
‘Wil jij haar recht hangen?’ vraagt Esther.
‘Nee,’ zegt Danny. ‘Laat haar maar scheefhangen. Net als wij.’
Ik moet dit stuk nog laten…
Lid sinds
3 maanden 3 wekenRol
Ik moet dit stuk nog laten bezinken, maar over de laatste slotzin heb ik wel een vraag. Is 'net als ons' niet beter dan 'net als wij'?
----
Bepaalde zinnetje zijn een gewoonte
alsof het een huwelijk is waarbij je ze als een gewoonte verwacht en beklaagd als ze er wél zijn en evengoed als ze er niet zijn. Soms hebben ze die jeugdige souplesse, andere keren lijken ze een beetje verrimpeld.
Dank Tinus, inzinken,…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Dank Tinus, inzinken, bezinken, ontwikkelen, doortasten, wat er ook nodig is, het is een flutstuk, spendeer er niet teveel energie aan ;)
Gewoontes of stramienen, ze sluipen erin, ik moet ze doden, maar misschien ook niet... (toch dank!) En tja, die oude muzes, soms zijn ze verrimpeld, maar doen ze het nog verrukt goed in bed ;)
Kwestie van smaak (en taalgebied) veronderstel ik ...
Zeker geen flutstuk, ik vind…
Lid sinds
1 week 3 dagenRol
Zeker geen flutstuk, ik vind het erg goed! Met plezier gelezen.
Dialogen zijn raak. Humor. De suggestie is super krachtig.
Themathiek is origineel, geen cliché relatiedrama.
Gaaf gedaan!
Ah, het zou kunnen, maar dan…
Lid sinds
3 maanden 3 wekenRol
Ah, het zou kunnen, maar dan is de betekenis anders.
- Laat haar maar scheef hangen, net zoals je ons laat scheef hangen.
versus
- Laat haar maar scheef hangen, net zoals wij scheef hangen.
Ik zou het overigens geen flutstuk noemen. De dialoog loopt mooi met die korte flarden van zinnen. En je spelt er altijd een grotere wereld aan de woorden vast op een kundige manier.
Die eerste zin over lauwe melk en oud hout, begrijp ik bij het herlezen nu ook wel beter en het 'iets dat hier niet hoort' past er ook wel bij. Als je het de eerste keer leest, en nog niet over dat schilderij weet, dan komt het wel een beetje over als die geforceerde zinnetjes om spanning te creëren zoals, 'de deur kraakte' of 'zijn hart bonkte in zijn keel'.
Originele insteek Tony,…
Lid sinds
7 jaar 2 maandenRol
Originele insteek Tony, met toepasselijke titel. Ik heb het met een glimlach gelezen. Je trekt me het verhaal in door de korte schets van de situatie, gebruik makend van zintuigelijk schrijven, geur en kleur. Fijne dialoog, waarin uitgesproken en onuitgesproken irritaties, en de contouren van dit huwelijk zich duidelijk aftekenen. Mooi; ‘Dat portret weegt meer dan jouw geweten.’
Voor mij had je tekst compacter gemogen, zonder de bloedneus bijvoorbeeld, en de enveloppen op de deurmat. Ze roepen bij mij nu meer vragen op, dan dat ze iets toevoegen aan het verhaal. Je dialoog is denk ik sterk genoeg om het verhaal te kunnen dragen.
Scheef stukje. Maar geheel…
Lid sinds
1 jaar 10 maandenRol
Scheef stukje. Maar geheel in lijn van de opdracht. De relaties buitensporig. Ik zou wel een of twee darlings killen. Verder graag gelezen.
Mijn verwachtingen liggen…
Lid sinds
2 maandenRol
Mijn verwachtingen liggen hoog bij jou, maar die worden telkens ingelost. Leuk stukje met goede dialoog. Inderdaad een paar darlings killen, we weten wat je kan ;-), dan leest het imo (nog) vlotter. Zeer graag gelezen alweer!
Dag Tony, Zondagochtend…
Lid sinds
13 jaar 1 maandRol
Dag Tony,
Zondagochtend. Grijs licht. De woonkamer ruikt naar lauwe melk, oud hout en iets dat hier niet hoort.
Dan ben ik al verkocht. Zo word je, ik in ieder geval, een verhaal in getrokken.
Graag gelezen.