#563 Nu het nog kan

‘Waar ben je voor aan het sparen?’
Mijn zusje had me bij mijn bovenarm vastgepakt.
Voor onze vader moet het er liefkozend hebben uitgezien. Ik keek toe hoe hij buiten met een grote haak het rolluik van de etalage naar beneden liet storten.
‘Nou?’ Ze liet me los en telde het geld dat in de kassa lag. Tergend langzaam stopte ze het stapeltje biljetten - briefje voor briefje - terug in de lade.

‘Een nieuw pak.’
‘Meneer de president heeft een nieuw pak nodig?’ Zestien was ze, ze keek me uitdagend aan.
‘Mira, hoe lang ga je me daar nog mee plagen?’
Mijn mislukte poging voorzitter te worden van de B’nai B’rithloge was al weken goed brandhout voor mijn wangen. Ook nu voelde ik ze gloeien.

Wat me bezielde weet ik niet, ik had een ander, beter moment willen kiezen.
‘Als je het zo nodig weten wil. Het geld is voor een overtocht naar Canada.’
Ze werd lijkbleek. ‘Je maakt een grapje.’
Ik schudde alleen mijn hoofd en volgde haar blik die van mij naar onze fragiele vader liep, die inmiddels met de buurman stond te praten.
‘Ze zitten je helemaal op te stoken, laat je niet gek maken door je B’nai B‘rith broeders Jonathan.’
‘We gaan eraan als we ons niet snel uit de voeten maken.‘
‘Heb je dit al met vader besproken?’
‘Hij zal, net als jij, denken dat ik gek ben. Het zijn geen leugens. Voor je het weet slaan ze ook hier de boel aan gort.’
‘Een stelletje angstzaaiers zijn het. Je gelooft toch niet echt dat het zo’n vaart zal lopen? Het was heel druk in de zaak vandaag, dat moet je toegeven.’
‘Waarom denk je dat het nu zo druk is?’
We keken naar vader, zijn lach, hoe hij tevreden naar ons zwaaide.