#562 De eerste dag aan zee na de bevrijding

Er zijn zo van die dagen dat ik me afvraag, wil ik eigenlijk nog wel schrijver zijn? Wil ik iedere dag weer aan mijn bureau zitten, voor mij uitkijken, de vogels bestuderen in de tuin en dan heel langzaam mijn gedachten ordenen, om deze met grote woorden te noteren op een blanco vel?

Lastig. Maar ik heb geen keus. De grote woorden staan er nu en ik ga ervoor zorgen dat ze aangevuld worden met kleine woorden. Die zorgen voor de smeu. Omdat het vandaag dinsdag is besluit ik zelf een mooie titel te kiezen om van start te gaan. Eigenlijk heb ik dat al gedaan, onbewust.

Hoewel onbewust? Ik mag u natuurlijk niet in het ootje nemen. Een goede schrijver is altijd eerlijk naar zichzelf en naar de lezer. Heel, heel af en toe mag hij een beetje sjoemelen, een klein beetje. Niet overtollig. Omdat eerlijk zijn anders geen bestaansrecht heeft. Vandaag is zo'n dag. Dinsdag. Op dinsdagen wil ik altijd een beetje dinsen. Ja, zoek het maar op. Het woord bestaat niet. Het is een woord uit mijn eigen woordenboek. Kan dat? Bij mij kan alles. Dinsen is hetzelfde als bevrijden.

Een speciale dinsdag wil ik met u delen. Het was op een dinsdag dat ik met mijn meisje aan het Noordzeestrand lag. Hartje zomer, vijfentwintig graden, precies genoeg voor mij, het is de temperatuur waarbij ik het beste gedij. En gedij heb ik. En mijn meisje ook. De liefde hebben we bedreven, en hoe! De vogels en de vissen spreken er nog van. Vissen aan zee? Bij wijze van spreken dan. Kom op zeg. Mag ik misschien ook een beetje romantiseren. Toen ik op woensdag terugkwam op het Noordzeestrand was iedereen verdwenen. Meisje weg, vissen weg, vogels weg, strand weg. Ik verlang nu alweer naar een dinsdag. Die dinsdag.