#561 - De winnaar

Hallo bvdc25,
Als ik het verhaal goed begrepen heb is er sprake van een verzwegen diefstal van het beeldje dat je ontvangt bij het winnen van de P.C Hooft-prijs. De prijs die deze man graag zou krijgen, maar nooit gekregen heeft. De observatie van de aftsand van het beeldje vind ik goed gekozen. De opening zou strakker kunnen met iets als: Hij zit op de stoel. Zijn dagelijkse stek. Hij plukt wat aan de vulling die uit een scheur uit het leer steekt. 
En wellicht iets als: Al meer dan veertig jaar had hij op deze dag gewacht. Op deze dag waarvan hij wist dat deze ooit zou komen. 
Moet het geen bureaustoel zijn? Hij draait zich in zijn bureaustoel naar haar toe?
Het is allemaal vrij dik aangezet, ik ben zelf meer van het subtiele. Ik vind het wel een goed verhaalidee. Het doet me wat denken aan de diefstal van de Mona Lisa in 1911, ken je dat verhaal? 
Een ongeschreven brief kan niet klaarliggen. Hij kan wellicht wel al jaren een brief geformuleerd hebben in zijn hoofd. 

Hallo Emmy,

Heel erg bedankt voor je feedback.

De oude man heeft (als professor van Anja) destijds de P.C Hooft-prijs gewonnen met een boek dat Anja geschreven heeft (vandaar "ik zal dicteren - hoef je het deze keer niet te stelen"). Ze heeft hem na 40 jaar gevonden en komt hem dwingen om een bekentenis te schrijven. Hij is oud en fragiel, wist dat het kwam, en protesteert dus weinig (“Wat maakt dit nog uit.”).

Wat de openingszin betreft, er zijn een miljoen mogelijkheden vermoed ik - het is een kwestie van smaak zou ik zeggen. :) De ongeschreven brief, jah, heb ik over getwijfeld. Komt inderdaad wat raar over - dat snap ik. Maar ik vond het net duidelijk genoeg (in mijn hoofd): hij ligt klaar (het blad papier, de 'blanco' brief), hij moet alleen nog geschreven worden.

Interessant dat je zegt dat het dik aangezet is - kan je me duiden waar precies? In mijn ogen was het eerder subtiel allemaal, maar vind het boeiend om lezen dat je dat als lezer niet vond.

Hallo bvdc25,
Ah, dat had ik inderdaad zelf niet uit het verhaal gehaald. Wel dat de man een professor was, maar niet dat hij haar werk had gestolen. Dan zou ik denk ik overwegen om het naar een wetenschappelijke prijs te verschuiven. De P.C. Hooftprijs richt zich op literatuur, minder op literatuurwetenschap. Binnen de wereld van de literatuur komt plagiaat natuurlijk ook voor, maar in de exacte wetenschap komt het wellicht (zeker in deze huidige op publicaties gerichte tijd) vaker voor. Wat betreft het stevig aanzetten, dat voel ik zelf bijvoorbeeld bij: De secondewijzer tikt elke seconde luider. Hakken die punten in de vloer slaan. Druppels bungelen aan haar kaakbeen. Veertig jaar,” zegt ze. Haar stem snijdt. Ze lacht. Luid – als een gewond dier dat krijst. Haar verschijning met ingedeukte kaken, het schudden van haar hoofd, het heffen van een hand en dan daarbij de wijsvinger. 

Het zijn allemaal best stevige beelden die je daar neerzet, althans in mijn beleving. Het stormachtige weer, een tak die tegen een ruit tikt. Het is vrij veel alles bij elkaar. Ze is natuurlijk ook woest, maar ik zou het iets doseren. Voor een of twee van dergelijke beelden kiezen die de gespannen sfeer omschrijven, maar ze niet allemaal in dit ene verhaal toepassen. Bewaren voor later en toepassen in een ander verhaal. 

Dag bvdc25,

Mooie sfeer geschetst, goede dialogen die op het einde op zijn plaats vallen en een constant ritme.
Mooi plot ook dat zich prettig en niet geforceerd openbaart.

Ik heb (gelet op het plot) ook geen kanttekening bij de ongeschreven brief. Dat is voor mij een brug naar de sneer/afrekening: “Moet ik hem voor jou schrijven?” fluistert ze.

Voor hem hangen vergeelde ideeën, nog net gedragen door opkrullende plakband. is voor mij - in combinatie met het plot - de mooiste zin. 

Ik heb het met heel veel plezier gelezen.

Heel leuke originele insteek. Inderdaad een en ander redelijk overtrokken maar past in het verhaal. Met plezier gelezen.

@Emmy: dank je wel voor je reactie. Ik snap wat je wilt zeggen. Ik denk enerzijds dat het een kwestie van smaak is, maar anderzijds heb je waarschijnlijk gewoon gelijk dat het een beetje teveel van het goede (en in sommige hun ogen minder goede) is. Een werkpuntje - ik neem het mee.

@Angus: bedankt voor de mooie feedback - leuk om lezen. Ik moet zeggen dat ik twijfelde of die zin niet een beetje 'te' was, maar ik ben bij deze alvast blij dat ik ze heb laten staan. :-)

@John: ook aan jou bedankt voor de mooie feedback.

zoet: Goede thriller sfeer, van klapperende ijsblokjes tot aan ingedeukte kaken. Pas aan het einde van alinea 5 is die Anja binnen, en is de spanning flink opgebouwd.
zuur: Die Professor heeft ooit Anja's werk gestolen. Dat is stout van hem. Het had wat meer kunnen worden uitgelicht en gebruikt. De relatie van de personen en hoe ze zich voelen.
zout: Het verhaal is rijk versiert, en op veel plaatsen werkt dat goed. Op sommige stukken vindt ik het minder sterk. De alinea met 'Ze buigt voorover tot ze zijn adem voelt.' en 'Hij sluit zijn ogen. Voelt zijn hart kloppen. Traag. Dan weer sneller.' Die alinea heeft opzichzelf weinig smaak en is alleen van die toepassingen zoals het kloppende hart.
bitter: De P.C. hoofdprijs is wat onwerkelijk omdat het concreet is (je had een fantasie prijs kunnen verzinnen, bijvoorbeeld de bvdc literatuurprijs).Tegenwoordig is het ook een oeuvre prijs wat de tijd dat het verhaal afspeelt onduidelijk maakt, het zou kunnen maar is niet duidelijk. Het idee van het stelen is wel grappig (Jouzua Douglas doet het ook in het eilandmysterie). Het had meer betrokken en verwoven kunnen worden in het verhaal. Nu blijft het bij een “Hoef je het deze keer niet te stelen.” Ook de brief schrijven, dat zij de brief schrijft is vreemd (of eigenlijk schrijft hij hem uiteindelijk, maar eerst zegt hij nog dat ie gaat dicteren). Dan is het haar handschrift en wie gaat het dan geloven? En welke leverage heeft ze dat zij hem kan dwingen die brief te schrijven?
umami: Het mooiste in dit verhaal zijn voor mij de beschrijvingen van de omgeving en gebeurtenis. Met dichterlijke stukjes als 'Het huis dat al die tijd zweeg' en een klok die oordeelt. De karakters betekenen echter niet veel en er is ook weinig symboliek of boodschap. Misschien hoeft dat ook niet, het is gewoon spannend. Maar het is wel wat vlak op dit terrein.
-----------------
globaal: Ik proef een gedroogde dadel. Gevuld met Edam kaas. Duister en aangenaam zoet. Maar de kaasvulling had wat meer een sterke en romige geitenkaas mogen zijn.

Bedankt Tinus voor je feedback - heel waardevol.

"Eigenlijk schrijft hij hem uiteindelijk, maar eerst zegt hij nog dat ie gaat dicteren. Dan is het haar handschrift en wie gaat het dan geloven?"
-> Het is Anja die zegt dat ze zal dicteren ("zodat hij het deze keer niet hoeft te stelen") en het is hij (en dus zijn handschrift) die de brief schrijft.

Goed punt wat de leverage betreft. Je hebt amper 500 woorden natuurlijk en dat is weinig om daar alles haarfijn in uit te leggen - soms zijn er dus zaken die de lezer zelf mag invullen.

Qua symboliek heb je de scheur in het leer, het lege blad papier, de vergeelde ideeën aan opkrullende plakband, het beeldje dat ver genoeg maar toch binnen handbereik staat, het zwijgende huis, de klok die oordeelt, de bungelende druppels (tranen) e.d.

Boodschap sja, de opdracht is heel cliché (oude man, middernacht, tikkende klok, iemand komt na veertig jaar langs, etc) dus ik heb (zoals ook Emmy zei over haar inzending) vooral geprobeerd er een wat andere wending aan te geven (geen oude bekende uit het misdaadmilieu, niet de dood zelf).

Die symbolische beschrijvingen met de gele blaadjes en het leer vond ik wel mooi en vielen mij positief op. Ik schaarde het meer onder zoet. Umami, zie ik meer als een smaak die ontstaat door rijping en het geheel complex en samenhangend maakt, als een oude wijn of kaas. Kokumi schaar ik er ook onder. Zoet is op zichzelf en alleen al aangenaam, maar umami is dat niet. Dus enkel zoet is al prima en mag er zijn. Maar, zoet met een klein beetje umami kan een wonderlijk resultaat opleveren. Het verschil tussen azijn met suiker, of een oude balsamico.

Het gebrek aan boodschap zag ik niet als een groot bezwaar. Vooral in de eerste helft, totdat Anja over de drempel stapt is het mooi en spannend geschreven wat op zichzelf aangenaam is. Daarna verandert het in een dialoog tussen Anja en de professor. Dan wordt het wat tammer en uit die plotontwikkeling had misschien wat meer kunnen worden gehaald. Enerzijds die spannende stijl doortrekken, of anderzijds het verhaal meer gewicht geven.

Mooi verhaal. En vloeiend naar het eind geschreven. Heb alleen wat moeite met deze zin:

Zijn benen slepen bij elke stap.

Volgens mij kan dit fysiek niet. Een been zou kunnen, maar beiden?

Dank je wel Rob voor de feedback.

Wat de benen betreft: kunnen ze niet elk om beurt slepen? ;-)

Waarom zouden ze dat doen?

Mi(ni)stery of funny walks ...? 

Haha!

Ik dacht eerder aan ouderdom. In mijn hoofd zet hij zijn voet vooruit, op de grond, en sleept het andere langzaam mee. En opnieuw.

Mooie openingszin en goed vervolg. Fijn plot ook. Alleen de P.C. Hooft-prijs haalde mij ook wat uit het verhaal, omdat ik onwillekeurig ga denken aan de schrijvers die deze gewonnen hebben. Ik zou voor algemene 'literaire prijs' kiezen. Maar dat is een klein dingetje in een verder geslaagd verhaal. 

Dank je wel voor je feedback, Hadeke.

Ik had de P.C. Hooft-prijs gekozen omdat je als winnaar een beeldje in ontvangst neemt.