Boetedoening #561

De Beul neemt nog een slokje van zijn cognac. Nu kan het nog. Twaalf uur middernacht, hebben ze gezegd. Nog een paar minuten. Hij staat langzaam op en loopt stram naar het raam. Kijkt naar buiten. Voelt zijn botten zeer doen. Reuma. Een lichtspoor van koplampen trekt door de stad. De geluiden, het geschreeuw en geklaag van de straat dringt niet door tot zijn appartement. Hij gromt en denkt terug aan alle jaren waarin de miljoenenstad hem anonimiteit gaf. Zichzelf onderdompelen in de menigte. Hij was goed in zijn vak. Maar hun ook. Hij vraagt zich af wat ze nu gaan doen. Precies op tijd gaat de bel. Hij loopt naar de deur en doet open. Tot zijn stomme verbazing staat er een klein kind voor de deur. Een meisje met kort zwart haar die hem een kistje overhandigd. Zijn mond valt open. Een blik van herkenning. Het is Lisa, zijn achterkleinkind. Zijn blik verzacht en een glimlach plooit zijn lippen.’ Lieve meid, ik verwacht bezoek, anders had je...’Dit is voor u, opa.
Voor hij het weet is ze weer vertrokken.

Met gefronste wenkbrauwen blijft hij onbeweeglijk in de deuropening staan. Wat spelen ze voor spelletje. Hij kijkt de gang af en ziet net nog Lisa de lift in gaan. Dan is ze weg.  De Beul sluit de deur en zet het kistje op tafel. Doet het open met trillende handen. Er liggen foto’s in die hij er uithaalt. Zijn ogen worden groot als hij een telefoon ziet en een pistool.
Wat is dit…?
Hij pakt de telefoon en laat hem van schrik vallen als het belsignaal de stilte verscheurt. Zweet staat op zijn voorhoofd en een koude rilling loopt over zijn rug. Zijn ademhaling stokt als hij op het knopje drukt.
‘We hebben je gevonden,’ zegt een stem. Koud en onaangedaan.
‘Ik had...eh...iets anders verwacht,’ antwoord hij zacht.
‘We hebben niet alleen jou gevonden.’
Niet begrijpend staart hij naar het schermpje.’ Ik weet niet wat...’
‘In het pistool zit één kogel. Die is voor jou. Kijk naar de foto’s. Wie herken je daarvan.’
De Beul legt het pistool neer en pakt de foto’s. Bekijkt ze allemaal met een glimlach. Het zijn de kinderen, kleinkinderen en familie. Lisa.
‘Het zijn mijn kinderen en kleinkin…’
De stem onderbreekt hem weer. ‘Je houdt de eer aan jezelf en pleegt zelfmoord nadat je een brief hebt geschreven waarin je je misdaden bekent.'
De Beul haalt diep adem en voelt hoe een ijzeren band zich samentrekt om zijn hart.
‘Als je het niet doet zullen ze allemaal, één voor één een gruwelijke dood sterven. De keuze is aan jou.’
Het scherm dooft uit en de Beul laat zijn arm naast zijn lichaam vallen. Laat het hoofd zakken.
Hij sleept zich naar zijn bureau toe en pakt een schrijfblok…