#560 - I swear that I will tell the truth

Zijn hand duwt in mijn rug. Het voelt warm, alsof ik tegen een verwarming aanzit. Wanneer hij loslaat, blijft mijn hemd aan mijn huid kleven.

We komen aan in The Oval Office. Het ruikt naar het huis van grootvader, voor de nieuwe tapijten er lagen. Het ziet er anders uit dan op televisie. Als een filmset, met een halve cirkel journalisten die naar ons kijken. Ik dacht dat die buiten bleven?

Traag bewegen. Ademen. Hij is ook maar een mens van vlees en bloed. Met haar, ogen en twijfels. We staan recht voor onze stoelen. Ik voel het kussen drukken in mijn knieholte. Een zweetdruppel rolt over mijn navel.

“Ga zitten,” zegt hij.
Niet voor jij zit, denk ik.
Ik buig een beetje door mijn knieën, kijk opzij.
Hij blijft rechtstaan.
Ga toch zitten. Kijk mij hier nu staan.
Hij verroert niet.
Godverdomme – oké, jij wint.
Ik ga zitten.
Daarna hij ook.

Hij leunt opzij. Zijn huid is oranje, vol barstjes, als opgedroogde rivieren.
“Zeg eens, Frank,” zegt hij. “Hoe is het met je vrouw?”
“Ze doet je heel veel groetjes,” zeg ik. En ze hoopt dat je uitglijdt over een stuk zeep en je nek breekt - dat zei ze vanmorgen nog. Mijn mondhoeken gaan omhoog. Die van hem ook.
“Heeft ze nog altijd krullen?” vraagt hij.
Zijn wenkbrauwen schieten omhoog.
“Ja, die dingen zijn als prikkeldraad.”
Hij lacht niet.
“Praat ze nog met dat Frans accent?”
Ik kijk even naar de journalisten. Ze staan stil, als standbeelden.
“Ja, het is hardnekkig, dat accent.”
Hij blaast uit en leunt achterover, alsof hij opgelucht is.
Hij komt terug overeind, laat zijn das voor de stoel bengelen, tussen zijn knieën, als een wijzer. Zes uur.

“Mijnheer de President,” zeg ik, “als ik mag – kunnen we het even over de tarieven hebben?”
“Welke tarieven?” zegt hij.
Meent hij dit?
Zijn ogen zijn half dichtgeperst, hoofd gekanteld. Hij meent dit.
“De tarieven die u ons land heeft opgelegd. Waarbij iedereen verliest.”
“Ik verlies nooit.”
“Dat weet ik. Uiteraard niet. Maar de consument, daar –”
“De consument vindt mij fantastisch.”
“Zonder twijfel, maar –”
“Er is lang genoeg geprofiteerd van de Verenigde Staten.”
Ik recht mijn rug.
“Je zegt profiteren. Het is eerder een samenwerking tussen –”
“Jij moet me hier niet de les komen spellen.”
“Dat is zeker niet mijn bedoeling, ik –”
“Genoeg. Jouw land zal naar onze pijpen dansen. Zo is het en niet anders.”
Mijn adem stokt. Mijn schouders zakken omlaag.
Alle lucht in de kamer drukt tegen mijn lijf.

Plots leunt hij weer opzij, en komt tot bijna tegen mijn hoofd.
“Heeft je vrouw ooit nog iets gezegd over mij, na onze ontmoeting in Davos?” 

Ik draai me een beetje weg van de camera’s.
Door zijn blonde haar zie ik zijn schedel. Hij is wit, als een leeg blad papier.
“Ze vindt je een ongelofelijke kwal,” fluister ik. “Ze hoopt je nooit terug te zien.”

Ik trek me terug, leg mijn hand op zijn schouder en knijp erin. Zo hard ik kan.
In mijn ooghoek zie ik hem zitten - ineengezakt.
De journalisten kijken naar elkaar, halen hun schouders op.

“We’re going to do great things,” zeg ik.