#559 Weg

Tegenwind, zoals gewoonlijk, en weer fiets ik moederziel alleen de weg van school naar huis.  Mijn vriendinnen hebben een ander rooster tegenwoordig. Nou ja, vriendinnen? Sinds ik ben blijven zitten willen ze nooit meer met me afspreken; geen tijd, zeggen ze, maar ik denk: geen zin! Als derdeklasser ga je natuurlijk niet met tweedeklassertjes om…
Het zat er allang in dat ik niet over zou gaan. De HAVO toch te hoog gegrepen? Volgens mijn vader moet ik gewoon beter mijn best doen. Zijn oogappeltje naar de MAVO: dat zou een schande zijn.

De voorspelde december storm doet zich gelden. Langs de lange vaart heb ik nu pal tegen. Ik moet alle zeilen bijzetten om mijn trappers rond te krijgen, en slinger over de stille weg.  Het wordt al donker, de donkere dagen voor kerst…  Was het trouwens maar voorbij, die stomme kerst.  Gezellig zal het niet zijn bij ons thuis.  Zoveel ruzies. Dag in, dag uit.  Tussen vader en mijn broers. Tussen vader en moeder.  Altijd geschreeuw, gehuil en knallende deuren.  

Eindelijk: de afslag naar ons dorp. Nu komt de wind van opzij. Ik ga iets rechterop zitten maar een felle windvlaag duwt me van de weg af. Ik verlies de controle over mijn stuur en hobbel door het gras de prutsloot in.  Ik probeer op te staan maar zak weg in de drassige modder, en als ik op de kant wil klauteren glijd ik steeds weer terug het ijskoude water in.
 ’Help!’ roep ik. ‘Help!’ Steeds harder maar niemand hoort me.  
Wat heb ik het koud! Zo koud! Als ik niet gevonden word, dan ga ik dood...  Het verbaast me dat deze gedachte me niet angstig maakt. Dat het zelfs wel aanlokkelijk is om me weg te laten zakken.  
Lekker weg van alles...