#559 - Stilgevallen

Dit is een taai stuk biefstuk maar de smaak is lekker. Meer een goede entrecôte dan een ordinaire ossenhaas. Misschien iets te rauw, medium rare is wat meer gebalanceerd. Het gebrek aan saus is stijlvol, pure smaak en geen poespas.

--------

Ik ken die kortverhalen met Sonja nog niet zoveel. Deze doet mij denken aan Carmen van FC de Kampioenen, maar ik ken dan ook niet zoveel figuren die een tijgerprint dragen.

---------

> Langs de berm lagen lege flessen, nat gras en vergeelde flyers voor een feest dat allang voorbij was.

> De auto rook naar lauwe koffie, natte stof, en het spoor van haar parfum in de bekleding.

Mooie beschrijvingen van trieste basisnoten. Ikzelf vindt het einde van feestjes echter nog wel altijd wat moois hebben. Sporen vol met verhalen. Een soort fijne melancholie, zoals de rustige periode na een psychedelische trip. En gek genoeg doet die geur in de auto mij ook niet zo veel slechts. 

Het is vergelijkbaar met de zonnebloemen die van Gogh schilderde, die waren ook niet meer zo vers maar hebben nog altijd esthetische waarde. De beste smaken en geuren in de wereld, zijn uiteindelijk ook een proces van rijping en niet alleen die frisheid. Een verse ongebrande koffieboon smaakt naar saaie groenten.

Heel mooi geschreven.

Enige puntje is dat het op de duur (en al zeker in zo'n kort stukje) een beetje veel van 'hetzelfde' is, vind ik
=> Hier, of elders. Altijd bijna ergens, nooit helemaal. De middellijn die niets terugvroeg. Honger naar iets nieuws, waar ik niet in paste, echt honger. Er was niets, dat hield me tegen. Nooit waarom. Ik snap het pas als ik weg ben, dan verdwijnt het. Geen vertrekpunt maar cirkels. Niet aangekomen maar stilgevallen.

Tegelijkertijd is dat wat het zo knap maakt, natuurlijk. Dus van mij wederom: chapeau!

Leuke taal. Een beetje Jan Cremer, maar ook weer net niet. En ja de weg, het draagt niet echt.

De start van de tijgerprint vind ik niet zo sterk. Andere zaken bevallen me daarentegen zeer: observaties over het leer van de rok dat meeschoof. De kou en het snijdende daarvan, hoe je dat in woorden hebt gevangen. De zin over de geuren, het spoor van haar parfum in de bekleding loopt niet helemaal lekker. Misschien een aparte zin van maken die geur van haar parfum en hoe deze in de bekleding was achtergebleven. 
Ik zou voor een komma kiezen bij: Alsof ze iets had ingeslikt, ze zich bedacht. Kaal licht zonder belofte zou ik weglaten. 
Een prachtig einde! 

Hoi Tony, na je voorgaande bijdragen valt deze me een beetje tegen. Je geeft mooie beschrijvingen in jouw kenmerkende vertelling, maar het verhaal is te vaag naar mijn smaak.

Dag Tony,

Op zichzelf staand weer een staande ovatie.

Maar ik krijg wel steeds meer het gevoel dat ik een format lees:
Boy meets girl.
Wie is de vulgairste van de twee.
Het botst door wederzijds onvermogen.
Het loopt op niets uit.
Frustratie.

En alles altijd gelardeerd met (vaak heel mooie) beeldspraak.
Maar in de kern steeds weer een (eigenlijk vaak in essentie hetzelfde) verhaal van leegheid en onvermogen met een (heel fraaie) literaire saus.
Toch dat ik het gevoel krijg dat ik steeds het in wezen zelfde fragment van een schrijver als Charles Bukowski (zie dat als compliment) in een naar de opdracht aangepaste vorm lees.
Dus heel graag gelezen, maar dan ook: Wéér heel graag gelezen wat ik al eerder las.
 

Ik moest ook aan Bukowski denken. Al was die waarschijnlijk een vuistgevecht begonnen. ;-)

Bijzonder verhaal, in bijzondere stijl. Niet helemaal mijn stijl, dat vage, maar tegelijkertijd raakt het me: vooral de sfeer die je schetst. Treurig, zo' n stel...