#558 ik zit opgesloten in mijn mens – of de reflecties rond een poging jezelf te beschrijven.

Ook hier een aparte invulling van de opdracht, maar een stuk hermetischer en daardoor moeilijk te interpreteren. Hier stelt iemand zich blijkbaar de vraag of het wel zinvol is contact met anderen te zoeken. Het heeft iets existentialistisch en tegelijk gaapt er een kloof tussen de schrijver en zijn/haar potentiële lezer. Er valt geen vinger op te leggen. Als dat de bedoeling is van de auteur, dan zeg ik opdracht geslaagd, maar het is niet echt my cup of thea. Ach … des goûts et des couleurs, on ne discute pas, nietwaar …

> Hier stelt iemand zich blijkbaar de vraag of het wel zinvol is contact met anderen te zoeken.

Ik heb wat edits toegevoegd, onder andere om die mogelijke interpretatie er uit te halen. Zoals

De connectie die ik met anderen kan maken, mis ik bij mijzelf.
->
De connectie die ik wel met anderen kan maken, mis ik bij mijn spiegelbeeld.

De bedoeling van die regel was niet om zoiets te zeggen als 'ik mis de mogelijkheid om connectie met anderen te maken', maar het is juist de connectie met de eigen 'ik' die lastig is.

Als je naar je spiegelbeeld kijkt is het heel anders dan wanneer je naar een ander kijkt. De gevoelens en taal die heen en weer overspringen als je naar anderen kijkt, die is weg wanneer je naar je eigen spiegelbeeld kijkt. Het is net zoiets als dat je jezelf niet kunt kietelen. Zelfs als ik naar een stille foto van een ander kijk beleef ik meer dan bij mijn eigen spiegelbeeld (of misschien mis ik iets wat anderen wel hebben? ik heb ook afantasie).

Dag Tinus,

Het is zeker, volgens mij, existentialistisch.
Het komt heel puur over. Rauw ook.
Ik lees er zelfreflectie (spiegel) en iets van pijn, verlangen, maar ook acceptatie in. En toch die strijd; het zoeken naar een sleutel, een uitgang of toegang.
Intrigerend en, naar mijn idee, mooi verwoord.

Het eerste wat in me oppopt bij dit schrijven is Frits. Meer verklap ik niet. Raadsels zijn er om opgelost te worden.

Het dubbele 'in' leest wat stroef.

Ik kijk diep in de ogen tegenover mij in de spiegel. 
->  
Ik kijk door de spiegel, diep in de ogen tegenover mij.

Door de spiegel kijken is daarnaast ook wel een interessante uitdrukking.

Ik krijg er nu ook een associatie bij die resoneert met het opgesloten zitten, alsof dat spiegelbeeld in een observatieruimte met eenrichtingspiegels staat. Ik dacht dat twee honderd woorden genoeg was, maar nu is het blijkbaar toch wel verder uit te bouwen. Dus ik verander nu ook alsof het nep is -> alsof de spiegel eenrichting is.

---------------

Ondanks dat het verhaal heel 'Frits' is, zijn commentaren op het schrijven (zoals bovenstaande wijziging over een dubbele 'in') welkom.

Mili Tinus, je hp is er een die ik niet wil, naar wie ik niet kan verlangen. Hij is onbeschrijflijk leeg. Ik kan zelfs zeggen dat ik een afkeer van hem heb en dat is het knappe aan je schrijfsel. Je weet bij je lezer emoties op te wekken.

Je bent nieuw hier, wens je veel schrijfplezier met de andere Sollers.

O ja, je inzending beantwoordt niet echt aan de opdracht. Het zij je vergeven.

(electronen schijnt met een k te zijn)

Ik zou de hp niet beschouwen als leeg maar eerder zoekend naar zichzelf. Misschien komt het door de versie van gisteren waar elektronen nog met de c werd geschreven. Daarin stonden heel wat zinnen ook anders.

En, al heeft het trekjes van existentialisme en nihilisme/sollipsisme, het is meer een neopragmatisme. Het resultaat van de zoektocht is dat de vraag wordt verworpen. Misschien zou ik het 'ik heb geen sleutel, alleen mezelf' beter kunnen vervangen in 'ik ben mezelf, er is geen sleutel'.

ik heb geen sleutel, alleen mezelf  ➛ Ik heb geen sleutel tot mijzelf, alleen mijn beeld van anderen.

het is een rommel hier ➛ (verwijderd)

Nog een wijziging 

De hypnose van zwarte lege pupillen, de stilte van gevoel, het weekt mijn lijf van me los. Ik graaf mezelf door mijn brein. ➛ Een hypnotiserende stilte weekt mijn lijf van me los. Ik klim door mijn pupillen, graaf mezelf door mijn brein.

De pupillen zijn niet leeg omdat de HP vanbinnen leeg is, maar omdat het kijken hem kalmeert als een soort meditatie.

----

Eveneens,

Ik wacht tot een knipper van de ogen, maar ze blijven mij open aanstaren. ➛ Ik wacht tot een knipperen van de ogen, maar ze blijven mij strak aanstaren. 

------

Toevoeging op het einde van  'Ik ben een spiegelbeeld, gevangen in mijzelf.'

"Er zijn spoorafdrukken in het geheugen te zien, achtergelaten spiegelbeelden van het verleden."

Leuk geschreven. Je merkt dat je het in je hebt, vind ik, om met taal te 'spelen'. Altijd mooi om zien, zoiets.

Daar kan Gerard niets mee, vrees ik. Sterker nog, hij zou zich er aan ergeren.

Je tekst gelezen. Een zoektocht naar jezelf begint met stil zijn en accepteren wat er is. Verder is er al genoeg gezegd over je inbreng 

Ik weet niet of dit me overtuigt om naar rechts te swipen.

Voor de rest wel een interessant stukje.

een swipe naar rechts, nee

maar het interessante

dat heb ik liever

Een vervreemdende tekst. Aan het eind raak ik helemaal het spoor bijster.

• Ze lijken een schil van mijn eigen wezen – enkel de verpakking.
• Een hypnotiserende stilte weekt mijn lijf van me los.
• Ik klim door de pupillen, graaf mezelf door dat brein.

Dit soort zinnen - het staat er vol mee - werken ontiegelijk op mijn lachspieren, maar ik weet niet of het zo bedoeld is. Ben je het zelf? Zet je een typetje neer? Of is dit echt serieus, literair bedoeld? Ik kom er niet achter.

Het is serieus bedoeld.

De HP maakt een surrealistische toer door zijn brein. En hij overpeinst het idee dat zijn eigen 'zijn/bestaan' enkel te aanschouwen is als een spiegelbeeld, en mogelijk ook niks meer is dan dat. Daarmee is de vraag naar wie hij is eveneens ook een betekenisloze vraag.

Ben ik vreemd omdat ik mezelf kan doen schrikken? Alsook kietelen?

Applaus voor je tekst, hij zit goed in mekaar met fijne referenties. Toch voelt het enigszins een beetje cliché. Ik wil je uitdagen hieruit te proberen ontsnappen.

Ik heb geen sleutel tot mijzelf, alleen mijn beelden van buiten. Ik ben een spiegelbeeld, gevangen in mijzelf.

In het kader van de opdracht, kon je hier meer mee (denk ik dan) zoals de lezer uitdagen de sleutel te zijn, of het open te trekken buiten jezelf (of net nog meer naar jezelf, en jezelf uit te dagen)

goed geschreven, graag gelezen, volgens mij de potentie niet genoeg uitgediept (maar uiteraard geen coach, dus beschouw dit commentaar als onzinnig!)
GG!

Tony, hartelijk dank dat je de vinger precies op de zere plek weet te leggen (zoals ook enkele eerdere keren). Daar heb ik ontzettend veel aan. Ik heb het commentaar graag gelezen. Misschien wel mijn belangrijkste les ooit (in mijn tot nu toe nog jonge schrijfcarriere).

> zoals de lezer uitdagen de sleutel te zijn

Ah, dat was leuk geweest. Dat past precies in het idee van het verhaal. De sleutel tot wie ik ben ligt bij anderen, niet bij mijzelf. En sowieso hou ik wel wat van hedendaagse kunst. Ooit was schilderen dood verklaard, maar de literatuur kunnen we ook wel dood verklaren.

Nu ben ik wel van het behoorlijk wijzigen en vele aanpassingen maken, maar op een gegeven moment begint de klei op te drogen en steken alle stukken zo inelkaar dat je er weinig aan kunt veranderen. Ik hou dit idee zeker in mijn achterhoofd.

Ho wacht, jij kunt jezelf kietelen en laten schrikken? Zijn dat die dubbele persoonlijkheden?