#552 Jonge vrouw in schilderijlijst

Jonge vrouw in een schilderijlijst

Daar is het weer: voetstappen boven hem. Hij stap uit de bedstee, ontsteekt de olielamp, grijpt de pook en opent voorzichtig de deur. Boven hem kraken de vloerplanken. Het geluid komt uit zijn atelier.
Een traptrede kraakt luid. Hij blijft stokstijf staan en luistert. Geen geluid, niets. Met de pook stevig vastgeklemd, snelt hij naar boven en duwt de deur van zijn atelier open.
Een meisje staart hem met grote ogen aan. Verbaasd, maar ook opgelucht stapt hij naar binnen. Ze draagt wonderbaarlijke kledij. Een gescheurde broek en een truitje dat haar buik onbedekt laat.
‘Wie sijt gij?’
‘Ik ben Dyonne. Bent u… bent u Rembrandt?’
‘Hoe sijt gij hier gekomen?’
‘We… we waren op schoolreis en ik pakte die lijst vast,’ ze wijst naar de zwarte lijst op de schildersezel, ‘en ineens was het donker.’
Rembrandt kijkt naar de lijst en naar haar en weer naar de lijst. En dan ziet hij het schilderij voor zich. Het meisje met haar handen op de lijst. Maar niet in deze onbetamelijke kledij.
‘Volg mij,’ zegt hij. Hij gaat een kamer binnen die vol staat met beelden, schelpen, opgezette dieren en wat al niet. Er is ook een rek vol kleren. Rembrandt pakt een donkerrode met gouddraad afgezette jurk en een zwarte hoed.
‘Kleedt u hierin.’
‘Waarom?’
‘Ik ga u schilderen.’
Dyonne pakt de jurk aan.
‘Als gij sijt omgekleed, kom dan naar mijn atelier,’ zegt Rembrandt.

Zeven dagen werkt Rembrandt onafgebroken aan het schilderij. De lijst heeft hij opgehangen aan het plafond. Dyonne staat erachter met haar handen op de rand.
Aan het eind van de zevende dag, zegt Rembrandt: ‘Dyonne, het is af.’
Hij draait de ezel met het doek om.
‘Goh, wat mooi Rembrandt,’ zegt Dyonne. Ze laat de lijst los en ineens is Rembrandt verdwenen en is ze weer in het museum waar hij eens woonde.

‘Je bent het echt,’ zegt haar moeder als ze het schilderij op internet bekijkt. ‘Hoe kan dat?’
Dyonne haalt haar schouders op.