#551 Medicijn tegen nachtmerries

Ergens in een andere dimensie klinkt gehuil. Mijn onderbewustzijn trekt me omhoog en ik vind mezelf terug op de bank in de kleine stacaravan. Een knoop heeft een negatief achtergelaten in mijn wang.

'Papaaa!' Met drie stappen sta ik in de slaapkamer.
'Wat is er meisje?' Ze snikt. Niet hard of schreeuwend, maar diep en ontroostbaar. Haar kleine bovenlijfje snikt ongecontroleerd. Ik houd haar stevig vast en probeer mijn eigen ademhaling zo langzaam mogelijk te laten gaan. Langzaam synchroniseren onze lichamen en wordt ze wat rustiger. Af en toe klinkt er nog een hikje en haar gezicht is heet en nat van de tranen.
'Ik was helemaal alleen papa. Helemaal alleen, en niemand kon me horen.'
Ik trek haar nog maar een keer tegen me aan. Ik snap haar angst zo goed.

'Zal ik een verhaal vertellen? Misschien helpt dat.' Ze knikt alleen maar en krult zich als een rupsje op in haar slaapzak.
'Weet je nog dat we vorige jaar op een pony door de duinen mochten rijden?'
'Hmhm, de pony heette Sipje.'
'Precies. Sipje woont in een stalletje in de duinen naast de camping. En zijn beste vriendje is een konijntje dat Sokje heet. Vandaag mogen ze opblijven om naar de sterren te kijken.'
'Net als wij toch pap?'
'Zeker, net als wij. Ze lopen door de donkere duinen. Het is best spannend zo in het donker op het strand. Het is stil, geen geluid van badgasten of meeuwen.
'Kijk, de maan Sip. Het is net alsof hij ook in het water drijft.' Zegt het konijntje. Maar Sip lacht hem uit. 'Nee joh, dat is alleen maar een spiegelbeeld. De maan is veel te ver weg.' Dan wordt Sok boos. 'Noem je me dom? Moet jij eens opletten, dan haal ik de maan voor je.' En voor Sip hem kan waarschuwen is het dappere konijntje de zee ingesprongen en spartelt tegen de stroming in.' Ze ligt nu op schoot en Wendy's hoofd ligt tegen mijn schouder. Haar hand houd de mijne stevig vast.

'Sip tuurt over de donkere zee heen naar het gespartel. Zonder te aarzelen stapt de pony de zee in. De golven slaan tegen zijn borst en het schuim smaakt zout in zijn mond. Maar daar, vlak naast de weerspiegeling van de maan drijft zijn vriendje. Gelukkig kan Sokje hem bij zijn manen vastgrijpen en met hun laatste krachten komen ze weer terug bij de branding.'

Ik voel inmiddels het slapende gewicht van Wendy tegen me aanleunen en voorzichtig leg ik het rupsje weer recht in haar bed. 'Je bent nooit alleen schat, vergeet dat nooit.'