#551 - Mona vroeg niets

Ze lag op haar zij, haar knieën opgetrokken onder het dunne laken, alsof ze zich opvouwde tegen een herinnering die nog warm was. Haar haar kleefde in zompige slierten tegen haar nek. Ze had geweend, maar deed alsof niet. Ik wist dat ze zwijgt als het pijn doet.

Ze heette Mona. Jonger dan ik. Of ouder. Ze hield zich niet bezig met tijd, alleen met hoe iets aanvoelde. Ze was net terug van bij haar moeder, die aan het vergeten was wie Mona was. Elk bezoek rukte een stuk uit haar los.

'Vertel iets,' zei ze. Haar stem laag. 'Iets zonder moraal of uitleg. Iets waar ik m’n hoofd in kan leggen.'

Ik schoof op het bed. Mijn been raakte het hare. Warm. Strak van iets dat nergens heen kon. Ik wist niet of het troost moest zijn of iets anders. Ze zei niets meer. Wachtte.

'Er was een konijn,' begon ik. 'Geen tam geval. Geen kinderdroom met flaporen. Hij noemde zichzelf Walter. Niemand sprak hem tegen. Hij woonde onder een oude kastanjeboom. Alleen. Uit gewoonte, niet uit verdriet. En hij had een fascinatie: hij ving wolken.'

Mona draaide haar hoofd naar me toe. Haar ogen waren droog en rood. De blik erin was scherp, als glas dat net niet brak.

'Elke ochtend kamde Walter zijn snorharen met een vork. Geen symboliek. Gewoon een vork die hij ooit gestolen had van een boswachter met een moedercomplex. Dan liep hij het bos in. Daar, waar de lucht dunner was, hief hij zijn net omhoog. En hij ving wolken. Wolken die niets vroegen. Wolken die leken op zachte borsten, op onderbuiken, op adem tussen twee kussen. Wolken als huid die net gekust is. Of als iets dat zwelt voor het barst.'

Haar lippen stonden open. Alsof iets wilde ontsnappen.

'Op een middag ving Walter een wolk die bewoog alsof ze net wakker was. Ze was warm. Niet heet. Niet ijl. Gewoon warm, zoals wanneer iemand zijn hand tegen je onderrug legt en daar blijft. Walter nam haar mee naar zijn hol. Hij legde haar in zijn bed. Zijn handen deden niets. Zijn ogen alles. De wolk steeg niet op. Ze bleef liggen. Als huid tegen huid.'

Ik zag dat haar schouder ontspande. Haar adem veranderde.

'Die wolk bleef bij hem. Niet omdat ze niet weg kon. Gewoon omdat het voelde alsof ze zachtjes onder zijn borstkast kroop en zijn ritme begon te volgen. En Walter… Walter ving vanaf dan minder wolken.'

Ze glimlachte. Echt. Niet breed. Maar echt.

Ik boog naar haar toe, legde mijn hand op haar onderrug.

Ze vroeg niets.

Ik ademde mee.