#551 Pleister erop
De pleister is geplakt, de huisarts is weg. Ik zit naast het bed en houd mijn moeders hand vast. Net als ik denk dat ze in slaap gevallen is, gaat er een schokje door het magere lijf. Ze kijkt me met grote ogen aan.
‘Ik ben bang, lieverd’, zegt ze. Ik wil niet slapen, ik kan niet slapen want ik word misschien nooit meer wakker’.
Ze voelt aan de pleister op haar arm. ‘Hoelang zal het gaan duren?’
‘Ik weet het niet, mama. Dat is voor iedereen anders. Je hebt nog maar een kleine hoeveelheid gekregen’.
‘Ja, ik weet het. En het is goed zo, maar toch ben ik bang om mijn ogen te sluiten…’
Ze zucht. ‘Wil je misschien een verhaal vertellen? Het maakt niet uit wat. Al is het een sprookje. Ik word vast rustig van je stem’.
Ik weet geen verhaal, wil ik onmiddellijk zeggen. Maar dan zie ik haar smekende blik, en begin ik:
Er was eens een meisje dat Katrien werd genoemd. Ze was de oudste van twaalf kinderen. Ze trouwde in de oorlog en kreeg haar eerste kindje in de hongerwinter. Maar ze was sterk, en overleefde alles. Uiteindelijk kreeg ze negen kinderen. Haar leven stond in het teken van zorgen voor anderen. En dat kon ze als de beste!
Maar toen de kinderen opgroeiden werd het moeilijker. Grote kinderen, grote zorgen. Slechte rapporten, school niet af willen maken, werkeloos thuis. En hoewel het beter werd toen ze allemaal uit huis waren: er was er altijd wel eentje waar ze zich zorgen over maakte. ‘Moeder ben je levenslang’, zei Katrien vaak.
Na de dood van haar man, bleef ze alleen in het grote huis wonen. Ze wilde er niet weg. En dat hoefde ook niet. Want toen ze ziek werd, en steeds bedlegeriger, was daar een koor van kinderen en kleinkinderen die om de beurt voor haar kwamen zorgen. Ze lieten haar nooit alleen. Katrien was er verlegen mee, zoveel aandacht voor haar. Was het niet veel te zwaar voor hen, vroeg ze vaak. Maar keer op keer stelden ze haar gerust: zoals zij haar hele leven voor haar gezin had gezorgd, zo deden haar kinderen dat nu met alle liefde voor haar. Ze had het dubbel en dwars verdiend...’
Er gaat een schokje door mijn moeders lijf. Dan een diepe zucht. Een kleine glimlach om haar lippen.
Ach, ze slaapt.
Of?...
Lia, ik weet niet langs…
Lid sinds
8 jaar 6 maandenRol
Lia, ik weet niet langs welke kant van de Nederlands Belgische grens je woont, maar in Vlaanderen zeggen we: wat een schoon verhaal. Dankjewel.
Lia een mooie verhaal over…
Lid sinds
9 maandenRol
Lia een mooie verhaal over hoe zorg vorm gegeven wordt. Graag gelezen.
Bedankt voor het lezen en…
Lid sinds
1 jaar 1 maandRol
Bedankt voor het lezen en positieve opmerkingen, Job en Gi.
Gi: ik woon in de kop van Noord Holland, ver van Vlaanderen, maar ik houd veel van jullie taal. Alles klinkt gewoon een beetje 'liever' bij jullie...
Ha LiaV55, Warme…
Lid sinds
8 jaar 5 maandenRol
Ha LiaV55,
Warme raamvertelling over een wereld waarin iedereen dicht bij elkaar woont, grote gezinnen krijgt, geen mot heeft en veel tijd en rijkdom. Heerlijk om te horen voor het (grote) slapengaan. Mooie connectie tussen 'pleister erop' als een kusje van mama, en hier dan de morfinepleister als kusje van je dochter. En daarbinnen toch wat ruimte voor de moeilijke kanten van het ouderschap.
Deze reactie is terwijl ik…
Lid sinds
1 maandRol
Deze reactie is terwijl ik het lees, om het niet te vergeten (soms onthoud ik tijdens lezen commentaren/gedachten om ze vervolgens te vergeten). Dit stukje had voor mij kunnen worden weg gelaten
> Het maakt niet uit wat. Al is het een sprookje.
Ik wordt al zo getrokken in het verhaal en de sfeer is reeds aanwezig. Deze tekst klinkt een beetje knullig en zonder zou het sterker zijn
> Ik word vast rustig van je stem
dát wil ik lezen.
Graag gelezen Lia. Mooie…
Lid sinds
12 jaar 10 maandenRol
Graag gelezen Lia.
Mooie invulling van de opdracht. Niet zeemzoet, maar inderdaad heel warm.
Heel mooi en lief verhaal…
Lid sinds
3 jaar 4 maandenRol
Heel mooi en lief verhaal, Lia. Goed gedaan.
Kruidnagel, Je slaat de…
Lid sinds
1 jaar 1 maandRol
Kruidnagel, Je slaat de spijkers weer op de kop: Leuk, zoals je alle aspecten benoemt!
Tinus: Je hebt een goed punt. Ik haal het er uit bij de definitieve versie.
Angus, Dank voor je positieve commentaar, zeker gezien hoe jij zelf tegen deze opdracht aankeek. Ik voel me daarom extra vereerd met jouw compliment.
Emily, Bedankt voor het lezen en je positieve opmerking!
Hoi LiaV, Mooi verhaal,…
Lid sinds
8 maandenRol
Hoi LiaV,
Mooi verhaal, goed gebalanceerd zodat het niet te zoet wordt. Het is denk ik wel een moeilijke opgave een heel levensverhaal zo kort neer te zetten, dat is jammer want daarmee lijkt het wat snel te gaan. Geeft verder niks, de boodschap is helder en de sfeer is mooi neergezet. Graag gelezen!
Dag Lia Je verhaal staat er…
Lid sinds
6 jaar 3 maandenRol
Dag Lia
Je verhaal staat er. De intro is levensecht, de twijfel van de verteller, of bij uitbreiding iedereen om een verhaal uit de mouw te schudden, maar je geeft weer dat zelfs met minder fantasie je altijd een aanknopingspunt kan vinden om iets te vertellen.
Op een subtiele manier wordt het bij jou een dankwoord, een geruststelling, misschien ook een laten gaan. In de laatste zin zou ik enkel de Of?... hebben laten staan (want dit is overbodig: ademt ze nog wel?, de lezer begrijpt het zeker wel)
Maar je hebt dat gewoon goed gedaan.
Super
Johanna
Dankjewel voor het lezen en…
Lid sinds
1 jaar 1 maandRol
Dankjewel, Johanna, voor het lezen en de complimenten, en de opmerking: je hebt gelijk, de laatste woorden zijn overbodig. Ik heb het einde veranderd.
Sonnema, ook bedankt. En inderdaad: een levensverhaal heeft meer woorden nodig. Zeker dat van Katrien!