#550 - De eerste keer

'Het is kouder dan je denkt,' roept Anna van beneden, al drijvend in de zachte golven, haar donker glinsterend onder het verdwijnende zonlicht.

Het meer glinstert onder schemerlicht en rimpelingen mompelen vuileboekjesgeheimen. Ik sta aan de rand van de steiger, tenen gekromd tegen het oude, verweerde hout.

'Ziet er kalm genoeg uit,' antwoord ik, mijn stem minder vast dan gehoopt, mijn hartslag luidruchtiger dan de krekels.

Anna glimlacht zacht, geruststellend. 'Aan de oppervlakte lijkt alles altijd rustig.'

Ik werp een blik terug naar de oever.  Schaduwen groeien en comfort lonkt—een knisperend kampvuur, gelach, veiligheid in vertrouwde warmte. Ik draai me weer om, adem strak in mijn borst. De steiger kraakt onder mijn gewicht, echoënd met mijn aarzeling.

'Het hoeft niet, Tony,' fluistert Anna, geduldig. Toch roept de rimpeling rond haar boezem dieper vanuit de diepte van het meer. Verleidelijk, beangstigend, magnetisch.

'Nee, ik wil dit.'

Ik stap naar voren; hout maakt plaats voor lucht, voor zwaartekracht, voor vlucht. Heel even verdwijnt de wereld, ademloos gevangen tussen licht en duisternis, totdat—

Koude. Schok. Gewichtloosheid. Mijn zijn duikt in onzekerheid, bellen stijgen spiraalvormig omhoog in een stille zucht, elke zenuw wakker van een totaal nieuwe sensatie, spannend maar verontrustend. Ik kom omhoog, hap naar adem, proef van onbekende vrijheid, ogen groot van verbazing.

Te snel gedaan, denk ik.

'Beter dan verwacht?' vraagt Anna, haar lach vermengd met het zachte kabbelen van het water om ons heen.

'Anders dan bij mezelf,' fluister ik, ontzag glijdt tussen mijn lippen naar buiten. Onder mijn verwondering brandt een andere vraag. 'Is het altijd zo?'

'Nooit twee keer hetzelfde.' Haar hand raakt zachtjes de mijne, vingers verstrengelen zich als puzzelstukjes onder het wateroppervlak, waar de kleine trillingen verborgen blijven.

Dan, vanaf de oever, breekt plotseling een stem de betovering. 'Anna, je vriendje is net aangekomen!'

Ik bevries, mijn hartslag verandert, het water plotseling kouder.

Anna's grip verslapt, en ik begrijp. 

Nooit twee keer hetzelfde.