#549 Moerstaal

De laatste strofe is een prachtige afsluiting. De onmacht, de onbeantwoorde wens en de volwassen terugblik zijn heel duidelijk. Wat vooral raakt en misschien nog een wending verdient, is hoe het kind met de moeder faalde. Deze moeder faalde vooral ook met het kind.

Bah Hadeke,

Dit is, of lijkt, heel herkenbaar voor mij.
Met 'lijkt' bedoel ik dat ik er als lezer mijn eigen invulling aan geef, maar die is dan wel raak.
Graag gelezen vanuit dat gevoel? Nee.
Goed geschreven? Zeker!
Er was geen moerstaal.

Wat vooral raakt en misschien nog een wending verdient, is hoe het kind met de moeder faalde.

Ik deel dit wel. Het is leuk om de fantasie van de lezer los te laten, maar het is nu ook abstract.

Een bepaald idee wordt nu gevangen in extreem weinig woorden, welliswaar mooi geschreven, maar ook wel een beetje kaal.

---

In eerste instantie vond ik dit niet heel bezwaarlijk – en ik volg nu een beetje de andere commentaren – en het stuk las ok. Maar het abstracte maakt dat het oppervlakkig blijft en niet heel diep raakt, of dat het moeilijker is om mee te leven.

Wat vooral raakt en misschien nog een wending verdient, is hoe het kind met de moeder faalde.
Dan denk ik, dat je het niet echt begrepen hebt. 

Het abstracte en afstandelijke snap ik, maar is voor mij ook wel onderdeel van de essentie. Dit kan alleen afstandelijk benaderd worden.Net zoals het mogelijk missende stuk over een falende moeder, wat precies de tragiek is: Een loyaal (en inmiddels volwassenen) kind ziet zijn moeder niet falen, hoewel hij daar mogelijk best weet van heeft.

Maar ik peins weer verder.

De eerste strofe is bij een eerste lezing een eenduidige, directe, objectieve openingszet: de moeder faalt emotioneel.

De tweede strofe toont in emotionele zin twee kinderen bij elkaar en wederzijdse afhankelijkheid. 

In strofe drie blijkt de gewone taal emotioneel leeg en daarmee schadelijk. Het gedicht draait om dat gegeven.

Strofe vier is meer verdicht. De woorden moeder en kind draaien ritmisch door en dol. De rollen lopen door elkaar heen. Parentificatie ten top.

In strofe vijf zit een slotsom. Het zat vanaf het begin al niet goed. Falen met, talen met, er is rijm bij het ritme, maar het is verstoord. Er is geen catharsis: de  ik faalde, vindt de ik, bij het schijnbaar neutrale 'toen'. 'Nauwelijks talen naar'schemert sterk door. Pijnlijk.

Hallo Kruidnagel, fijn dat de schemering naar 'Nauwelijks talen naar', gezien wordt.

Hoi Hadeke, ik heb het net zo ervaren als Angus en Kruidnagel. De zwarte wolk, het kind dat eerder zorgt dan verzorgt, de afstand, de pijn, de emotionele verwaarlozing. Ik ben er stil van. GG.

Net zoals het mogelijk missende stuk over een falende moeder, wat precies de tragiek is:
Er is geen missend stuk (wat mij betreft) Hadeke.
 Een loyaal (en inmiddels volwassenen) kind ziet zijn moeder niet falen, hoewel hij daar mogelijk best weet van heeft.
Precies. Falen is een zwaar woord (denk ik dan). En een kind wil en kan niet veroordelen. Er zit ook echte tragiek in je gedicht (weer, denk ik dan): waar ik zelf de moeder maar uit haalde.
Het gemis en de vergeving, zonder veroordeling.
 

Hoi Hadeke, 

Wat een prachtige poëtische tekst. Heel echt mooi. Het sluit goed aan bij het thema, maar er zijn ook zoveel andere thema’s tussen de regels te vinden. Dank!