#546 De zee van reservetijd

'Positief.'
De woorden die ik al verwachtte. Raar eigenlijk dat ik nu nog de sidderingen voel, terwijl het overduidelijk was dat dit op een dag naar me toe zou komen. Ik behoor tot de uitverkorenen van wie allang vaststond dat ze het zouden krijgen. Apart blijft vooral dat het bij mij zo lang geduurd heeft.
'Maar...' De arts glimlacht even en duwt haar fancy, groene bril recht. '....Er zijn tegenwoordig behandelmogelijkheden.'

Ik had erover gelezen, de doorbraken in de medische wereld. Het lijkt ineens geen doodsvonnis meer te zijn. Eigenlijk slaat het nergens op. Jim, Karel, Peter, allemaal  gleden ze langzaam weg. Glimlachend,  berustend in hun lot. Net als ik hadden ze voor het 'life fast die young' principe gekozen. Verkeerde geaardheid, veel te veel middelen, te weinig voorbehoed. De eindfase die ze toekwam en vaak al toe werd gewenst volgde. De hele scene loste op, het vuur van de Regulierdwarsstraat uitgedoofd. Het feest was over, en ik smeekte of ze me op zouden komen halen zoals ze met iedereen die op de gastenlijst stonden deden. Zoals het hoorde. Maar ze lieten me achter op de verlaten dansvloer. Er volgde een eeuwig durende, verstikkende stilte.

'Het zit nog wel in de experimentele fase, maar ik geef u een goede kans als de ontstekingsremmers aan gaan slaan. Dan kunt u er gerust zonder al te veel klachten oud mee worden.'
Nog meer sidderingen, maar deze voelen anders aan. Dus dit is mijn lot, waar ik blij mee zou moeten zijn? Nog vele jaren mag ik hier dus vertoeven met alle gezichten in het geheugen gebrand. Voorzien van hun frustraties over het niet meewerkende lichaam, de angst en schaamte die zich in de pupillen heeft afgetekend. Ik mag verdomme de overlever zijn.
'Meneer Bosboom? Gaat het wel?'
Ik knik voorzichtig, en het lijkt even of de scene me vanuit de Hemel wat energie instraalt. Hun lot was duizend maal erger dan het mijne, en ze wisten deze ook te accepteren.
'Als ik kennelijk wel oud mag gaan worden, dan moet ik daar maar voor gaan denk ik...'