#546 Een laatste kans

Londen
17 januari 1891

Mevrouw had het me goed ingepeperd: ‘Betsy, het hout voor de kachel komt niet aanwaaien.’
Vanavond moest ik geld verdienen. De deur zou anders voor mij gesloten blijven. Zonder warme maaltijd werd ik om negen uur ‘s avonds de deur uitgewerkt. Deze sloot met een klap achter me. Ik deed de kraag van mijn kapotte jas omhoog. De koude oostenwind zorgde ervoor dat ik me van binnen nog kouder voelde. De vers gevallen sneeuw bedekte de straat. Het water in een emmer was al bevroren. Met bange voorgevoelens begaf ik me op pad.

Rook van de open haarden verwaait in de ijskoude lucht. Bijna alle luiken in de straten zaten voor de ramen. Op straat was er verder niemand te zien. Ik wilde mijn geluk proberen in een drukker gedeelte van Londen en ging op weg naar Oxford Street. Een enkel rijtuig passeerde me. De winkelstraat was lang niet zo druk als anders. Met mijn lange jas aan was het ook niet zo makkelijk om mannen te verleiden met mijn mooie onderbenen. Ik liep langs de portieken van de winkels waar normaal dronken mannen zaten. Nu zat er niemand en de mensen liepen ineengedoken en dik ingepakt naar hun bestemming. Een agent sprak mij streng aan.
‘Jonge dame wat doe je in dit weer om deze tijd op straat.’
‘Ik ben op weg naar huis agent’, zei ik met een stalen gezicht.
‘Je bent wel erg jong om alleen op straat te zijn.’
‘Mijn moeder is overleden en mijn vader is ziek.’, verzon ik terplekke.
‘Dan zou ik maar gauw naar huis gaan.’
Ik liep snel door en keek nog even achterom. Ik zag dat de agent me argwanend gade sloeg.
In Oxford Street zou ik geen klanten meer aan de haak slaan.

Het was ondertussen middennacht. Ik was moe en koud en had geen penny verdiend. Langzaam liep ik richting Datchet Street. Ik moest voor de nacht een slaapplaats zien te vinden. Ik liep door diverse smalle steegjes om een tegen de wind beschutte plek te zoeken. In een ervan stond een handkar met een oude paardendeken. Mijn ijskoude vingers hadden moeite om de kar tegen de wind in te kiepen. De kasseien eronder maakte ik sneeuwvrij. Ik ging op een helft van de deken zitten en sloeg de andere helft om mij heen. Bibberend van de kou probeerde ik de slaap te vatten.

( De winter van 1890-1891 in Engeland werd gekenmerkt door een uitzonderlijk koude periode die duurde van 25 november 1890 tot 22 januari 1891. De temperatuur 's nachts op 17 januari 1891 was -16,7 graden)