# 546 – Operatie inscheping

Straks komt Leo thuis van werk en moet ik het hem vertellen. Ik weet niet eens of ik het zelf geloof. De mof weg, de jap weg, hoezee, dachten wij en dat was natuurlijk ook zo. Geen oorlog meer en mijn vriend zo vlug al weer thuis. Hij had wel kampen gezien. Daar droomt hij soms nog van. We eten bij Rens en Joke vanavond. Dat moet ik maar laten doorgaan. Het kan de laatste keer weleens zijn met zijn vieren. Het hele leger naar Indië, wat een farce. 

Zelfs als we voor de deur staan, kan ik Leo's reactie nog niet peilen. Rens zegt: 'Weiger toch gewoon,' maar kijkt mij aan. Schoonhoven is zo berucht. De strafmarsen van de Indiëweigeraars. De doodstraf, voor desertie, maar dat is vast grootspraak. Ik voel de hand van Leo op mijn rug. Ik prik in de aardappelpuree. Het eten smaakt me niet, voor het eerst eigenlijk sinds de bevrijding. In de oorlog kreeg ik ook al onderdak bij Joke, om te huilen of te lachen of te vloeken toen we onze mannen misten. Dit is weer zo vreselijk ongewis. 

Waarom straalt de zon nu zo zacht boven het water waarlangs we heen en weer wandelen? Ik vlei me tegen hem aan. 'Loop eens wat langzamer,' zeg ik, omdat ik de avond oneindig wil rekken. Ik neem hem mee naar ons bankje en ga op zijn schoot zitten. Zijn hand glijdt over mijn voet. Achter ons smijt Rens de deur van hun huis dicht. 'Verdomd,' zegt Leo. In de verte rijdt een busje dat heel snel hierheen komt. 'Marechaussees'. Hij trekt me omlaag achter de dijk. We zien Rens in een zijstraat wegrennen. Tien seconden later trappen de mannen hun voordeur in. 'Dit is mijn huis!' zegt Joke, want dat is een feit, en zo weet ze hen uiteindelijk naar buiten te werken. Mijn voorland.

'En ga je weigeren?' fluister ik, Spaans benauwd. De strijd brandt in zijn ogen. We kloppen de aarde van onze kleren en klauteren over de basaltblokken naar het uiteinde van een krib. Daar heb je Rens al. Met een wijde boog komt hij langszij varen zodat we kunnen opstappen. Ik ben blij dat ik geen hakken draag. We varen naar het haventje. Daar staan de verzetsjongens, stuk voor stuk weigeraars. Met Joke loop ik het dorp in, helemaal naar mijn huis en dan wachten we. 'Ik wed dat ze hem ompraten,' zegt ze wel erg optimistisch.