#543 Aan komen waaien

“Moet je nou kijken, schat. Er zit een oude vent in de achtertuin.” Dirk kan zijn ogen niet geloven. In de tuin staat een oude tuinstoel waarop een man in een grijs pak zit. Zijn rug is naar het huis gekeerd. De hoed van de man waait met de wind heen en weer, maar lijkt op een plek aan het hoofd vast te zitten en waait daardoor niet weg. Gehaast stapt Sandra naar het keukenraam. “Waar komt die vandaan dan?”
“Geen idee, de poort zat gewoon op slot, dat heb ik gisteren nog gecheckt. Hij zal toch niet over de schutting geklommen zijn?”
Nu valt Sandra ook de oude tuinstoel op waar de man op zit. ‘Waar komt die stoel vandaan? Zo’n stoel hebben we helemaal niet.”
“Nee, bij ons thuis hadden we er vroeger wel zo een. Zo’n van buizen gemaakte tuinstoel met plastic armleuninkjes. Zou hij die zelf meegenomen hebben.”

Resoluut loopt Sandra naar de achterdeur. “Ik ga ‘m vragen wat hij hier moet.”
Dirk loopt achter Sandra naar buiten en heeft er meteen spijt van niet eerst een jas of trui aangetrokken te hebben. Het is toch kouder dan hij verwacht had. Na een paar stappen, vallen Sandra de touwtjes om zijn polsen op.
“Gatver, hij is vastgebonden.” Ze loopt nog sneller naar ‘m toe.
“Ja, dat doen ze meestal.” De krakerige stem van de man bevestigt zijn hoge leeftijd. 
Dirk kijkt de man aan die een masker op blijkt te hebben. “Hoe komt u hier terecht? Wat doet u hier?”
Dirk heeft nog veel meer vragen, maar deze twee kwamen er als eerste uit.
“Ik ben komen aanwaaien, zeg maar.” Sandra en Dirk kunnen de grappig bedoelde opmerking niet waarderen.
“Ik stond in het Beukenlaantje. Ze hadden de stoel nog met haringen in de grond vastgemaakt, maar niet stevig genoeg. Het was ook een flinke storm. De partytent is volgens mij ook weggewaaid. Het hele feestje zal wel verregend zijn.”
Sandra snapt er nog steeds niks van: “Welk feestje? Waar heb je het over?” 

Intussen probeert Dirk de man los te knopen, maar dat gaat lastig door de vochtige en koude touwtjes. “Ik ga binnen even een schaar pakken.”
Maar daar is de man niet van gediend: “Nee, joh, doe nou niet. dat is alleen maar lastig. Breng me gewoon met stoel en al terug.” 
“Terug? Wat? Naar het Beukenlaantje?”
“Ja. Nummer 5a bij Peter van der Dons.”
“Hè?”
“Ja, vandaag zou de familie nog langskomen en dan moet ik wel weer voor de deur zitten.” 
“Het Beukenlaantje?” zegt Sandra, “Wacht even, daar fiets ik altijd doorheen onderweg naar de yoga. Daar hing afgelopen week zo’n spandoek voor een van de huizen. Met zo’n leuk bedoelde tekst ‘Hier zit onze Peer. Hij is geen 49 meer.’ ”
“Juist dat ben ik, Peer. Of beter: die moet ik voorstellen.”
De pop in de tuin kon Sandra zich niet herinneren, maar ze gelooft hem meteen.

Dirk kijkt Sandra met grote ogen aan. “Wacht even, dit is een Abrahampop, die onze tuin is ingewaaid. En daar hebben we nu een gesprek mee?”
“Ja”, zegt Peer, “Maar liever nog heb ik dat jullie me terugbrengen. Ze hebben me niet alleen vandaag nodig, over 7 maanden wordt Jacqueline ook 50 en dan krijg ik een jurk aan en mag ik er weer zitten.” 
“Rijd jij de Volvo voor, schat, dan doe ik de poort open en zet ’m achterin. Dan zijn we zo snel mogelijk van ‘m af. Ik heb het niet zo op pratende poppen.” 
“Niet zo chagrijnig doen, Dirkje.” lacht Sandra, ”Als je aardig doet, mogen we ‘m misschien volgend jaar wel lenen.”
Sandra loopt naar binnen om de autosleutels te pakken.
“Niks.” roept Dirk haar na. “Ik wil geen pop in de tuin, en geen humoristische spandoeken. Het is gewoon een verjaardag als alle anderen.”
Sandra had de keukendeur alweer achter zich dicht getrokken.
Geïrriteerd tilt Dirk de pop en stoel op aan de armleuningen en loopt richting de poort. 
“Onzin is het, heel die Abraham.“ Hoewel de opmerking niet bewust op de pop gericht was, komt er toch een smalend antwoord.
“Ja, dat zei Peter ook steeds.”