#542 Zestien

Sissend ontsnapt het koolzuur uit het blikje als ik het lipje opentrek. De opkomende schuimkraag slurp ik luid naar binnen. Zonder te morsen dit keer. Ik smak afkeurend met mijn lippen. Nog steeds bitter. Ik zet het blikje naast de vijf anderen op de salontafel. Leeg, omgevallen, samengeknepen. Dat laatste heb ik van tv.  Het schijnt dat je ze daarna ook over je schouder moet gooien, maar dat durf ik niet. M'n pa vermoordt me als ik dat doe en dus lig ik hier tussen de vele kussens op de bank en gooi de blikjes met een klein boogje op tafel. Een van de blikjes druppelt nog na en laat vlekken achter op het blad. Ik zucht. Straks maar opruimen, het is ver naar de keuken.

Ik zak verder onderuit, pak mijn laptop en druk op afspelen. Renée Zellweger loopt als Playboybunny mijn scherm binnen en ik neem een grote slok, laat de drank bruisend over mijn tong rollen en slik dan door. Tranen in de ogen, maar ik moet en zal strijden.

Zéstien jaar heb ik op dit moment gewacht. Retetrots was ik, toen ik twee uur geleden eindelijk mijn ID-kaart in het gezicht van die troela kon duwen. Geërgerd scande ze mijn vrijdagavondboodschappen: blikjes in plastic en een voordeelverpakking paprikachips. Mijn eerste sixpack. Zelf gehaald, gekocht, opgedronken. Bijna dan. Nog een half blikje te gaan. Ik neem nog een slok, een stuk kleiner dit keer, en zet het blikje op mijn toetsenbord, zodat ik aan een van die verdomde kussens onder mijn rug kan trekken. Voordat ik doorheb wat er aan de hand is, zie ik hoe de resterende inhoud van mijn blikje tussen de naden van het toetsenbord wegsijpelt. Ik knipper een paar keer snel met mijn ogen en staar naar het natte tafereel op mijn schoot. Ik til voorzichtig de laptop op, een dun straaltje loopt vanuit de onderkant op mijn been. Dan klinkt een hard, snerpend geluid. Ik knijp mijn ogen dicht tegen de hoge frequenties die mijn trommelvliezen binnendringen. Dan ineens wordt het stil. En het beeld zwart.