# 538 Juli in de duinen

‘Weet je…’ de jongen draaide zich om, lag nu op zijn zij en keek haar aan. ‘Een duin is eigenlijk gewoon…een soort van…een soort van heel grote zandgolf.’ Zijn duim aaide het zand dat tussen hen in lag. Nu, zo voelde hij, was het haar beurt om iets te zeggen. Hij keek haar verwachtingsvol aan maar tot zijn spijt bleef het stil. Ze lag op een halve meter afstand, maar leek ver van hem verwijderd. ‘Het is hetzelfde als met water,’ probeerde hij opnieuw ‘…maar dan verpakt in een an-de-re vorm.’ Een intense tevredenheid over deze aanvulling maakte zich van hem meester.

‘Dat is ijs toch al?’ zei ze opeens.

‘Wat?’

‘Water.’

‘Water is ijs?’

‘Ja en…ach laat maar’ zuchtte ze. ‘En geef die joint eens terug.’ Ze nam een hijs en voelde hoe haar longen zich weer vulden met warmte. Ze proefde de haar vertrouwde vette, kruidige smaak en in afwachting van het gewenste effect ging ze weer liggen en sloot ze haar ogen. Op het ritme van haar ademhaling hoorde ze nu de geluiden van de zee en die van lucht langzaam samensmelten. Nog even dacht ze en ik ga weer zweven op de zonnestralen...

‘Zie je wel, kijk..’ hij hield een met zandkorrels gevulde hand bij haar gezicht.

Ze opende haar ogen en vroeg met een ergernis die hem ontging: ‘Wat moet ik zien?’

‘Kristallen, kijk. Van heel dichtbij zijn het allemaal kleine kristallen. IJs is toch ook van kristallen? Dit is iets, ik weet het zeker.’

‘Ok man, je hebt gelijk.’ Hield die gast dan nooit op? ‘Maar wat denk je dan hiervan: de duinen beschermen het land tegen de zee, toch? Maar is dat echt zo? Probeert de zee niet gewoon alleen maar de duinen weer het water in te trekken?’

Tevreden met de vertwijfeling die ze in de ogen van de jongen zag, leunde Juli achterover en sloot haar ogen.