Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#538 Met het eind in zicht (met kortere versie)

25 december 2024 - 4:51

Kortere versie naar aanleiding van de feedback.

 

Ruw trekken ze me uit de laadbak. Een pijnscheut trekt door mijn mishandelde lijf. Het rulle zand voelt zacht. Niet zoals die harde vloer van mijn cel. Ik weet waar ik ben. Deze duinen waren vaak mijn toevluchtsoord. Wat heb ik deze frisse lucht gemist. Het uitzicht op de zee.

De wind geselt mijn lijf, het opwaaiende zand schuurt mijn huid. Ik voel het niet, uitputting overheerst. Mentaal gebroken.
Twee soldaten, niet veel ouder dan ik, pakken me onder mijn oksels vast. Mijn voeten trekken een spoor in het zand. Ik geef niet mee. Mijn laatste restje weerstand. De namen die ik prijsgaf, ik wilde sterker zijn. Het spijt me zo.

Commando’s klinken. Ze laten me los, ik val. Voor de mannen me rechtop zetten, pak ik een handvol zand en laat de zandkorrels door mijn vingers glijden. De wind neemt ze mee, samen met de dromen die ik nog had.  

De soldaten stellen zich op, richten hun wapen mij. Het is zover. Mijn hart bonst wild, warme urine druipt langs mijn benen. Papa, mama.
Nog één keer snuif ik de zilte lucht op, sluit mijn ogen. Ik hoor de zee ruisen, ik hoor de meeuwen krijsen, ik hoor …

 

-------------------

Eerste, uitgebreidere versie

Ruw trekken ze me uit de laadbak. Ik weet waar ik ben; hier kwam ik vaak als ik de wereld even wilde ontvluchten. Op school had ik weinig vrienden, thuis moest ik de discussies van mijn socialistische ouders aanhoren over het nieuws op de radio of in de krant.
In deze duinen staarde ik uren naar de einder, fantaseerde over wat er voorbij lag of wat mijn missie in het leven zou zijn. De bezetting van Polen door Hitler en de dreiging van het nationaalsocialisme maakte dat snel duidelijk: ik wilde me inzetten voor de wereldvrede. Het kwam niet eens bij me op dat mijn leven zo snel en juist op deze plek zou eindigen.

De wind geselt mijn lijf, het opwaaiende zand schuurt mijn huid. Ik voel het niet, uitputting overheerst. De slaapdeprivatie en de talloze ondervragingen hebben me murw geslagen, maar ik heb niet alles prijsgegeven.

Twee soldaten – jongens nog, ze zijn niet veel ouder dan ik – pakken me onder mijn oksels vast en slepen me voort, een spoor achterlatend in het zand. Behalve dat ik het ze niet gemakkelijk wil maken, wil ik ook het onvermijdelijke zo lang mogelijk uitstellen. Passief verzet. Hijgend slepen ze me verder de duinen in.
Alle keren dat ik op pad ging om de bezetter te dwarsbomen en verraders hun verdiende straf te geven, was ik me bewust van het risico. Ik had zoveel meer willen doen, had ik de kans gehad. Waar ging het mis? Was het onzorgvuldigheid? Verraad?

Bij het eindpunt stellen de mannen zich naast elkaar op en richten hun wapen op mij. Ik draai mijn hoofd opzij en snuif nog één keer de zilte lucht op. Mijn hart bonst wild, urine loopt langs mijn benen. Ik hoor de zee ruisen, ik hoor de meeuwen krijsen, ik hoor …

 

 

Gi

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 december 2024 - 10:47

Heftig, Fief en net lang/kort genoeg. Dit is meer dan een kortverhaal, het kan zo aangewend worden als het scenario voor een kortfilm. Knap geschreven. 

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
25 december 2024 - 12:08

Dank je, Gi.
"Het meisje met het rode haar" is een film over de verzetsheldin Hannie Schaft met René Soutendijk in de hoofdrol. Hannie werd in de duinen geëxecuteerd.
Ik schreef dit verhaal met het verhaal van Hannie in gedachten. Ik heb de film lang geleden eens gezien. Haar werkelijke einde was gruwelijker dan ik hier beschrijf. 

Lid sinds

12 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
25 december 2024 - 17:03

Naar, maar wel realistisch naar. Ook dat zijn de duinen. Ze bedekken in hun liefelijke uitstraling, heftige verhalen.

Goed geschreven. 

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 december 2024 - 18:05

'De bezetting van Polen door Hitler en de dreiging van het nationaalsocialisme maakte dat snel duidelijk: ik wilde me inzetten voor de wereldvrede.'

Sorry, maar ik geloof als lezer niet dat dit onderdeel is van je laatste gedachten.
Voor het overige graag gelezen.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 december 2024 - 19:17

Angus, dank je voor je kritische noot. Ik snap wat je bedoelt. In werkelijkheid zal dat het laatste zijn waar je aan denkt. In een verhaal denk ik dat het wel kan. Tot dusver ben je de eerste die daarover struikelt. 

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 december 2024 - 19:29

Dag Fief.

Meer dan een kritische noot is het ook niet.
'De bezetting van Polen door Hitler en de dreiging van het nationaalsocialisme maakte dat snel duidelijk: ik wilde me inzetten voor de wereldvrede.'

Ik denk na tweede lezing ook eerlijk gezegd niet dat Nederlandse verzetsstrijders de wereldvrede als doel hadden, maar vooral de bevrijding van Nederland.

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
26 december 2024 - 22:37

Angus, dit gegeven haalde ik uit de biografie van Hannie Schaft. Zij ging rechten studeren om mee te werken aan de wereldvrede. Op haar heb ik dit verhaal gebaseerd.

Lid sinds

1 maand 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 18:18

Een mooi maar ook aangrijpend verhaal Fief. Misschien jammer dat er geen enkele vorm van dialoog in zit. Dit zou het verhaal nog sterker kunnen maken. Maar knap gedaan.  

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 18:52

Hoi Johan, bedankt voor het lezen. Ik snap je opmerking over dialoog, maar ik twijfel of het verhaal er sterker van wordt. Ik zou zo ook niet weten waar ik iets van dialoog zou moeten plaatsen zonder andere tekst op te offeren. Maar wellicht heb je gelijk. 

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 19:07

Maar..ik kan me dan ook weer moeilijk voorstellen hoe je hier een dialoog in zou moeten passen. Dus daar zou ik niet te veel over in zitten :-)

Lid sinds

5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 20:35

Hoi Fief,

Fijn om nog een historisch verhaal te lezen! Je was me voor, dit was ook één van mijn eerste ideeën. Knap beschreven, had het zelf niet beter gedaan. Ik sluit me wel aan bij Angus dat het wellicht iets te filosofisch is voor de laatste gedachtes, of iets te weloverwogen, maar het stoort me niet echt. Graag gelezen!

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 21:22

Hoi Sonnema, bedankt voor het lezen. In een "ze"-versie was het filosofische wellicht minder storend geweest, maar dat vind ik zelf dan weer te afstandelijk.

Lid sinds

10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
27 december 2024 - 21:30

Ik herkende haar meteen. Was toevallig pas nog in haar cel in Haarlem. Heftig verhaal, boek, film. Stoer om het aan te durven haar gedachten te beschrijven in haar laatste uren. Een dialoog met anderen mis ik niet. Maar haar gedachten vond ik wel wat afstandelijk, en wat teveel in volzinnen beschreven. Toch zeker graag gelezen!

Lid sinds

13 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 december 2024 - 14:01

Het verhaal heeft me diep geraakt Fief. Het bracht me terug naar het verhaal van de vader van een lid van onze synagoge, die ook zo aan zijn eind kwam. Philip zat destijds nog bij zijn moeder in de buik en heeft hierdoor zijn vader nooit gekend. Toen hij mij het verhaal vertelde, was ik er ook sterk door aangedaan. Zoveel levens in de knop gebroken, op het spel gezet. Ik schreef er ooit een gedicht over, op Yom haShoa op 8 april 2020: 

Aan de redders

Als bij een eier-race
droeg u hen naar de overkant.
Gespannen turend naar de linie
van een veilig vaderland.
Vergeef uzelf
het trillen, het beven.
U redde geen ei,
U redde een leven.

 

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 december 2024 - 15:33

Hoi Emmy, ik zie dat ik je opmerking net voor mijn laatste reactie heb gemist. De Tweede Oorlog intrigeert me. Vooral de verhalen over de mensen die zich voor onze vrijheid hebben ingezet en waarvoor velen zijn gestorven. Dank je wel voor je reactie.

Lid sinds

3 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 december 2024 - 19:59

Hey Fief,

 

Wat een krachtige en emotioneel geladen verhaal! De levendige beschrijvingen van de duinen en de intense gevoelens van de hoofdpersoon trekken de lezer diep mee in zijn beleving. Je weet de spanning en wanhoop perfect over te brengen, waardoor het verhaal een blijvende indruk achterlaat.

Ik weet niet of ik de korte of de lange versie prefereer. Mss toch de langere.

ZGG!

 

 

Lid sinds

5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
28 december 2024 - 22:43

Hoi Fief, ik heb je kortere versie gelezen, knap dat het nog korter kan. Ik vind hem zelf wel iets beter, hoewel de eerste dus zeker niet slecht was. Net iets geloofwaardiger. Er zit een nog rauwer randje aan het verhaal. Knap gedaan

Lid sinds

5 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 december 2024 - 0:02

Hoi Tony, bedankt voor je fijne compliment.

Sonnema, dank je wel voor het herlezen. Ik wilde kijken of ik het met jullie aanwijzingen geloofwaardiger, strakker kon schrijven. 

Lid sinds

10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 december 2024 - 11:31

 Mooie veranderingen in je verhaal. Ik ga dus voor de tweede versie: Ik vind het zo veel realistischer, en leef veel meer met haar mee! 

Gi

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 december 2024 - 13:02

Beide versies zijn verschrikkelijk en verschrikkelijk mooi geschreven.