#536 - Winter

Als ik de tuindeur open, om wat korstjes brood te strooien, zie ik een lange gestalte vliegensvlug door de poort verdwijnen. Wie was dat? Wie had hier iets te zoeken? Een kille Oostenwind weerhoudt me ervan om in mijn ochtendjas naar buiten te gaan. Misschien heb ik het me wel verbeeld. Ik ruim de ontbijt rommel op en probeer niet toe te geven aan het sombere gevoel dat me deze dagen steeds overvalt. Kerst voor de deur maakt me weemoedig. Ik denk te veel aan iedereen die ik kwijt ben geraakt. Een wrede bijkomstigheid van het oud worden...

’s Middags loop ik naar het overdekte winkelcentrum. De uitbundige versiering staat me tegen. Al die verspilling. Tot overmaat van ramp staat er een kerstkoor vals te zingen. Een onverzorgd figuur in een versleten dikke jas zit moederziel alleen op een bankje. Wat ziet hij eruit: vettig lang haar, een rommelige baard. Een alcoholist, bedelaar? Maak wat van je leven man, denk ik; we staan er allemaal alleen voor! Geërgerd wik ik doorlopen maar dan kijkt hij me aan. Heel even, maar lang genoeg. Hij herkent mij ook, zie ik aan zijn blik. Mijn dood gewaande broer! Jaren terug naar het buitenland vertrokken, en nooit meer van zich laten horen. En nu zit hij hier! ‘’Jannes!’’

‘’…Lia? ‘’

‘’Ja, jongen. Ik ben het. Ik ga naast hem zitten, slik mijn tranen weg. Ik wil zoveel vragen, zoveel zeggen. Maar niet hier! ‘’Kom,” zeg ik. Ga je mee? Ik woon hier vlakbij!’’

‘’Dat weet ik’’, fluistert hij. ‘’Vannacht sliep ik in je tuinhuis… ‘’

Het kwartje valt: ‘’Was jij het vanmorgen, die mijn tuin uitrende? Waarom belde je niet aan?’’

Hij buigt zijn hoofd, en schudt het heen en weer. Ik pak zijn hand, en trek hem mee. Samen lopen we naar buiten, de ijzige kou in. Maar die voelen we niet.