#536 Kerst 1914

Hoe lang zit ik hier nu al? Mijn vinger glijd over de streepjes in de balk boven mijn hoofd. Ik hoef ze niet te tellen, het zijn er vierenvijftig. Het kleine hok stinkt naar zweet, natte wol en kolen. Af en toe rochelt er iemand, of klinkt een grommend snurken. Naast me ligt William. Hij doet alsof hij slaapt, maar iedereen weet dat hij de brieven van zijn meisje leest. Op de strozak tegenover me ligt Charles te woelen.

Ik voel een hand op mijn schouder en schrik wakker. Ik moet toch in slaap gevallen zijn. 'Jouw beurt voor de wacht.' Buiten slaat de kou in mijn gezicht. Charles staat naast me en we delen een sigaret. De scherpe rook prikt in mijn keel. Buiten is het donker. In de verte klinkt geruis. De zee, of misschien een konvooi. Charles kijkt omhoog naar de sterren. 'Wist je dat die op miljoenen kilometers afstand staan.' Ik knik. 'Wat moet het daar stil zijn.' Zijn gezicht is rood van de kou en er hangt een druppel aan zijn neus. 'Hoor jij ze ook nog? Het gehuil enzo?' Charles knikt. 'Elke dag.'

Het komende uur zwijgen we. Beiden proberen we ergens anders aan te denken. De horizon kleurt oranjeroze en het lijkt een beetje minder koud.

Opeens zwaait de deur van het wachthok open. De kolonel staat voor ons. Achter hem een paar soldaten uit onze loopgraaf. 'Mannen, laat je geweer hier, het is kerst.' Charles en ik kijken elkaar niet begrijpend aan, maar pakken onze tas. De klei blijft onder onze laarzen plakken. Het voelt naakt zo zonder geweer en iedereen moppert. Midden tussen de linies blijven we staan. Verderop ligt prikkeldraad en overal liggen bomkraters. Voor ons staan een twintigtal Duitsers, net zo ongemakkelijk als wij. Deze kerst wordt er niet gevochten.