#536 Onverwacht bezoek

‘Daar ben ik dan, prinses.’
Tamar schrikt. Ze knijpt in het heft van het mes waarmee ze juist groente snijdt. In de weerspiegeling van het raam ziet ze nog net Boris’ zelfgenoegzame gezicht. Hoe is die klootzak binnengekomen? Waarom slaat Aron niet aan?

‘Verras ik je?’
De ironie in zijn stem ontgaat haar niet en een golf van misselijkheid komt op.
Shit, ze had zijn dreigementen serieus moeten nemen. En waar is haar hond?
Ze moet hier weg. Naar buiten. Zonder Aron heeft ze in huis geen schijn van kans. De dichtstbijzijnde buren wonen een paar honderd meter verderop, maar ze zal hem met gemak voorblijven. In zijn rolstoel komt hij nooit ver het bos in. Ja, vluchten is haar enige kans. Ze draait zich om en met het mes op hem gericht beweegt ze achterwaarts naar de voordeur.

Hij komt dichterbij.
‘Hé, ik wil alleen maar praten.’
Ze strekt haar arm en dreigt met het mes. ‘Waag het eens.' In de hal stoot ze tegen iets zachts en warms. Ze schreeuwt het uit. ‘Wat heb je met Aron gedaan?’  Het mes valt als ze haar handen voor haar mond slaat.
Hij lacht gemeen. ‘Daar zullen we geen last meer van hebben.’
Ze stapt kokhalzend over haar hond heen en verdwijnt krijsend de donkere avond in.

Op blote voeten rent ze door het pikzwarte bos richting de buren. Ze struikelt, vloekt, staat weer op en rent verder. Zonder licht van de maan is ze gedesoriënteerd. Helemaal als het ook nog gaat sneeuwen. Waar the fuck is ze? Het pad herkent ze niet. Ze hoort hem roepen. En lachen. Van welke kant komt het? Dan doemt hij een paar meter voor haar op. Met krukken. En nog iets. Als ze het op een rennen zet, hoort ze een knal.