#534 – Leugentje om bestwil

Als kind keek ik uit naar de komst van Sinterklaas en de cadeautjes die hij voor ons meebracht. Spannend wat er ’s morgens in mijn schoen zou zitten.
Naarmate mijn kinderen groter werden, zag ik er steeds meer de absurditeit van in. Niet van het feest op zich. Het is prachtig om het enthousiasme te zien bij de kleine gelovertjes, hoe ze vol bewondering opkijken naar die man met zijn rode mantel en witte baard, naar zijn medewerkers die we tegenwoordig geen knecht of Zwarte Piet meer mogen noemen.
Het is de ongelijkheid onder de kinderen die juist in deze tijd zo zichtbaar wordt. Waarom wordt de een overladen met cadeaus en mag de ander blij zijn dat hij een paar nieuwe sokken in zijn schoen vindt?

Dat brengt me terug naar de laatste levensjaren van mijn zus. Opgegroeid in de horeca, had zij als enige de horecagenen van mijn ouders meegekregen. Ze trouwde een man met eveneens een horeca-achtergrond.
Tegen alle adviezen in besloot ze met haar man het café van zijn ouders over te nemen. Ze bevond zich al in de laatste fase van haar ziekte en ze hoopte dat haar man op deze manier de zorg voor hun twee dochters en zijn werk kon combineren.

Met de krachten die ze nog had, probeerde ze van het café een succes te maken. Door het wurgcontract van de brouwerij was dat een hele opgave.
Hun financiële status werd pijnlijk duidelijk toen ze me vertelde dat ze Sinterklaas dat jaar moesten overslaan.
Mijn kinderen vertelde ik altijd dat Sinterklaas het niet alleen kon, dat hij hulp kreeg van de ouders om al die cadeaus te kunnen betalen. Daarmee kon ik verklaren waarom het ene kind veel pakjes kreeg en het andere iets minder. Maar hoe moest ik uitleggen dat hun nichtjes dat jaar geen presentje in hun schoen zouden vinden? Zij waren toch ook lief geweest?

Dit kinderfeest aan onze nichtjes voorbij laten gaan, was geen optie. Mijn jongste zus en ik besloten daarom Operatie Sinterklaas uit te voeren. We vulden een grote zak met allerhande leuke en nuttige verrassingen voor de kinderen, mijn zus en haar man. De kinderen moesten veel uit te pakken hebben. Sinterklaas zou hen dat jaar niet vergeten zijn. Met alles wat ze al moesten doorstaan, mochten ze niet ook nog het gevoel krijgen dat ze het niet hadden verdiend.
We moesten nog een handlanger vinden om de zak ongezien bij de deur te plaatsen. Die vonden we in een buurjongen. Hij zou op zijn ronde met de hond langs het café gaan en daar de zak afgeven die hij “toevallig” voor de deur zag staan.

Wat was het een feest om de glunderende snoetjes van onze nichtjes te zien toen ze vertelden van de pakjes die ze gekregen hadden. We zijn door onze zus ondervraagd, maar we hebben met het gezicht strak in de plooi in alle toonaarden ontkend dat wij er iets van wisten.
Ze heeft nooit kunnen achterhalen wie de “daders” waren.