#534 Ik weet nog…

Van mijn derde tot mijn vijfde levensjaar herinner ik mij van de kleuterschool alleen de namen van enkele zusters. Het was toen nog niet zo lang geleden dat in België in het leger en in de scholen de gezagvoerders Franstalig waren. De nonnetjes waren dus soeurs en hoorden als zodanig te worden aangesproken.

Ik weet nog dat Soeur Marie-Louise op de ronde kachel in de klas in een grote pan een pannenkoek bakte waarvan ze partjes trok. Elk kind kreeg op een blaadje bakpapier een stukje pannenkoek. Soeur Gertrude mocht dan al boomgroot zijn, iedereen was verliefd op haar en op haar chocolademelk die ze in grote blinkende koperen ketels klaarmaakte.

Begin december leerden we sinterklaasliedjes zoals: Sinterklaas is jarig, ‘k zet mijn schoentje klaar, enz…
Af en toe leerden we een Frans liedje. Eentje heb ik opgezocht en ik vond deze tekst. (Voor wie de taal niet meester is, heb ik er de vertaling bij gezet.)

Ô grand Saint Nicolas, (O, grote Sinterklaas)
Patron des écoliers, (patroon van de leerlingen)
Apporte-moi des pommes (leg wat appels)
Dans mon petit panier (in mijn mandje)
Je serai toujours sage (ik zal altijd braaf zijn)
Comme une petite image (braaf en stil)
J'apprendrai mes leçons (ik zal mijn lessen leren)
Pour avoir des bonbons. (om snoepjes te krijgen)
 Venez, venez, Saint Nicolas, (Kom, kom, Sinterklaas…en tralala)
Venez, venez, Saint Nicolas,
Venez, venez, Saint Nicolas, et tra la la...

In het rijke repertoire van Nederlandse sinterklaasliedjes valt op dat de tekst soms in Nederland en Vlaanderen niet altijd overeenkomt. Geen idee hoe dat komt, al kan de religie er iets mee te maken hebben: het gereformeerde Nederland versus het katholieke Vlaanderen.

De Franse teksten zijn ook soms verschillend. Zo zongen wij:

Apporte-moi du sucre (leg wat suiker ipv appels)
Comme un petit mouton (als een lammetje ipv braaf en stil)
Je dirai mes prières (ik zal mijn gebedjes opzeggen ipv mijn lessen leren)
Dit had mogelijk te maken met het feit dat net na de oorlog er aan kinderen veel suiker werd gegeven om zogenaamd aan te sterken en dat er moest gebeden worden.

Terwijl ik de liedjes hardop meezing (sorry, buren), denk ik terug aan de pikdonkere nachten waarin ik mij bang afvroeg of de sint gemerkt had dat ik niet zo braaf geweest was als een lammetje. Als de nacht nadien de heldere maan door de bomen scheen en de ontelbare sterren fonkelden, wist ik dat hij weerom plechtig zou verklaren dat er dit jaar geen stoute kinderen waren.

Ondertussen behoren de sinterklaasfeesten van de kinderen en ook die van de kleinkinderen al vele jaren tot het verleden en besef je hoe de tijd geen vat kreeg op die goede man, die nog net zo oud is gebleven als weleer.