#534 Dag Sinterklaasje

De gevierde Vlaamse acteur Jan Decleir zat jarenlang verscholen achter de witte baard van de goedheilig man die met de boot in Antwerpen toekwam, maar hij speelde evengoed de koning in de populaire jeugdserie Kulderzipken.  Momenteel is het de beurt aan acteur Wim Opbrouck, die om de haverklap te zien is in allerlei televisieprogramma’s van Vlaanderen bakt tot jurylid in De slimste mens ter wereld. Dat kinderen dat niet merken is wel zeer de vraag, ondanks hun goedgelovigheid. 

Onlangs schreef een collega dat hij ooit, o ramp, in de Sint zijn eigen vader herkende. Uit mijn kindertijd duikt plots de vriend van mijn vader op die op zondagmorgen met hem een potje schaak kwam spelen. Door het formaat van diens neus, zijn zwaar lokaal accent en stemtimbre kwam ik er toen achter dat hij de sint was die in onze school op bezoek kwam. Neen, de echte Sint komt uit Spanje en spreekt alle talen perfect, ook mooi Nederlands met een harde ‘g’ in Nederland en een zachte in Vlaanderen.

Als kind aanvaarden wij al snel dat de grote kindervriend zo ontzettend veel werk heeft dat hij wel beroep moet doen op een legertje hulpsinten, roetpieten incluis.

In mij daagt nu het verhaal op van de immer gesloten deur.

Wij zijn begin december halfweg vorige eeuw. In onze slaapkamers is het ijskoud. Dat is gezond, zegt men. In de keuken ronkt het metersbrede kolenfornuis. Wij noemen het de ‘stoof’. Op de stoof staat een ‘moor’, de naam die de waterketel heeft omdat die van het koken onderaan zwartgeblakerd is. Het grote fornuis heeft langs weerszijden ovens. Als we ze openzetten kunnen we op de warme deuren onze sneeuwkoude voeten verwarmen. Op de vernikkelde staaf rondom de stoof hangen onze sokken te drogen.

Later zitten wij in de woonkamer bij de kachel. Achter het raampje zien wij de gloeiende antracietkolen. Door de gezellige hitte gloeien ook onze wangen. Wij zingen: “Sinterklaasje, kom maar binnen met je knecht…Sinterklaas, kapoentje, leg wat…Er wordt op de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt…”

Een deur van de living geeft uit op een overdekt maar open buitenterras. Voor de veiligheid is die deur altijd stevig op slot. Zij heeft bovenaan drie dikke bobbelglazen die wel doorzichtig zijn, maar waardoor je niemand kan herkennen.

Dan gebeurt het. Er wordt warempel op de deur geklopt. Het gezang valt stil. Niet alleen van verlangen kloppen onze hartjes. Een witte handschoen is zichtbaar achter het bollend glasraam. De deurklink beweegt en, o wonder, de deur gaat open op een kier. Uit de handschoen vliegen letterkoekjes en rollen mandarijntjes de kamer binnen.

Niemand wist dat die deur open kon. Van zodra ze weer dicht gaat, kruipen we de kamer rond om het lekkers op te rapen, maar dan komt nog ander snoepgoed als het ware uit het plafond gevlogen. Moeder staat met de handen op de rug glimlachend toe te kijken.

Een van de broertjes wil stoer doen en stapt naar de buitendeur. Wanneer hij ze wil openen, blijkt ze weer muurvast te zitten. Dan wordt opnieuw een liedje ingezet: “Dag  Sinterklaasje, dag, dag…” en komen vader, grote broer en grote zus kijken wat er allemaal aan de hand is.

De witte hand, de gesloten deur en de hoek waaruit de snoepjes de kamer in dwarrelden zullen nog jaren een geliefkoosd onderwerp blijven bij familiebijeenkomsten.