#533 Overgang
Overgang
Daar ligt ze. Onmiskenbaar is zij het. De botten van haar gezicht duidelijk afgetekend onder de dunne huid. Een huid van papier lijkt het. Het ovale gezicht met de ogen symmetrisch aan beide zijden van haar iets te lange neus. Daaronder die brede dunne mond. Haar schedel nog altijd bedekt met een bos van zilver haar. Wat ontbreekt zijn haar rozerode lippenstift en een paar grote gekleurde clipoorbellen. Maar voor nu doet dit er niet toe. Het zal er ook nooit meer iets toe doen. “Dag ma, ik ben er”. Haar handen zijn koud, maar nog niet zó koud.
“Meneer van der Ham, als u uw moeder nog wilt zien moet u direct komen”. Vier uur eerder krijg ik deze boodschap via m’n Samsung. “Misschien een paar weken” had de arts afgelopen weekend nog gezegd. En nu, enkele dagen verder, lijkt haar einde al nabij. Vanuit mijn appartement in de Friese hoofdstad haast ik me naar het station voor de eerstvolgende trein naar het Westen.
Ik moet erbij zijn. Nóg meer dan nog iets tegen haar te willen zeggen, wil ik erbij zijn als haar geest haar lichaam loslaat. Die overgang van er zijn en er niet zijn. Of ergens anders zijn. Is het een morbide obsessie?
Mijn vader is de enige die ik ooit zag sterven. Hij lag in een coma en we wisten dat het niet lang meer duren zou. Plots opende hij zijn ogen. Keek langs ons heen, recht omhoog. Een blik die het plafond leek te doorboren. Een zucht. Ogen dicht. Dood. Mooi, huiveringwekkend, spiritueel? Ondanks dat hij net zijn laatste adem uitblies voelde ik letterlijk zijn hand op mijn schouder. Vertrouwend, bemoedigend.
Hier in deze kamer voel ik me ineens intens moe. Ik pak de stoel bij het bed om te gaan zitten. Maar wat? Mijn benen dragen mij niet? De kamer draait om mij heen, adem, adem… Zuurstof lijkt mijn longen nauwelijks nog te bereiken. Ik moet, moet……, ik….
Onder mij komt een jong meisje in wit verpleegstersuniform de kamer in. Ze ziet de man op de grond, drukt op een knop en buigt zich over hem. Twee mannen in witte jassen stormen naar binnen en gaan direct reanimeren. Dan zie ik het bed met het verstilde silhouet achter hen. “Ma, Ma”! Is ze al…? Ik moet erbij zijn.
Een van de mannen met witte jas staat op en zegt: “Stop maar, het heeft geen zin. We kunnen niets meer voor hem doen”.
Wauw, mooie ontknoping!…
Lid sinds
3 wekenRol
Wauw, mooie ontknoping! Leest ook als een trein. In de 5e alinea staat 'Maar wat?' geschreven. Die kon ik niet helemaal plaatsen. De rest, kraakhelder : )
Hoi Johan, Heel mooi…
Lid sinds
4 jaar 6 maandenRol
Hoi Johan,
Heel mooi geschreven: je verhaal gaat over een gruwelijke gebeurtenis en schuwt ook niet om dat zo te brengen. Dat maakt ook dat de vaart er goed in zit, de tekst haarscherp is en het makkelijk meeleven is voor de lezer.
Heel knap gedaan!
Groet,
Nadine
Hallo Johan, welkom op het…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Hallo Johan, welkom op het forum. Indrukwekkend verhaal. Ik moest het wel een extra keer lezen voor ik door had wat er gebeurde. Mooi gedaan.
Kijk even naar de interpunctie in je verhaal. Die klopt niet overal. Hieronder heb ik er een paar genoemd.
“Dag ma, ik ben er”. ---> de punt hoort vóór het aanhalingsteken te staan.
“Ma, Ma”! ---> hier hoort het uitroepteken vóór het aanhalingsteken te staan.
Zie ook je andere gesproken zinnen.
“Misschien een paar weken” had de arts afgelopen weekend nog gezegd. ---> achter weken hoort nog een komma.
https://onzetaal.nl/taalloket/aanhalingstekens-en-leestekens
Wat ontbreekt zijn haar rozerode lippenstift ---> tussen ontbreekt en zijn hoort nog een komma.
Ik moet, moet……, ik…. ---> een beletselteken heeft drie puntjes.
Dag Johan, ook van mij een…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Dag Johan, ook van mij een hartelijk welkom. Nu maar hopen dat je een tijdje blijft schrijven op dit forum. Jouw personage wil nog even zijn moeder zien alvorens zij de overgang maakt naar de eeuwige velden. De ik-vorm die stopt bij de zin: 'Onder mij komt ... ' De man die zichzelf ziet liggen in de ziekenhuiskamer en met zijn moeder de overgang maakt. Zeer originele en geslaagde invulling van de opdracht. Knap!
@Anne, Nadine en Gi: Bedankt…
Lid sinds
3 wekenRol
@Anne, Nadine en Gi: Bedankt voor jullie positieve reacties. Had ik niet direct verwacht.
@Fief: Ook jij bedankt voor de mooie reactie en je info over de interpunctie. Deels slordigheid. Dit had inderdaad wel beter gekund.
Johan
Hoi Johan, van harte welkom…
Lid sinds
4 maanden 1 weekRol
Hoi Johan, van harte welkom. Knap geschreven. Het is best een moeilijk onderwerp om te beschrijven, want de sfeer in zo'n kamer is heel specifiek en toch ook redelijk universeel. Ik vind dat je dat goed hebt beschreven. Enige zeurpuntje is dat ik het einde wel snap, die omkeer, maar hij is voor mij iets verwarrend opgeschreven: Als hij zegt of denkt ma, ma! is ze al, dan is hij zoals ik het begrijp uit de laatste alinea al dood? Desalniettemin graag gelezen!
Hoi Sonnema, geen zeurpuntje…
Lid sinds
3 wekenRol
Hoi Sonnema, geen zeurpuntje hoor. Alle feedback is welkom. Zo heb ik het inderdaad bedoeld. De ik-figuur is al overleden als hij denkt: "Ma, ma!" Hij is zo geobsedeerd door het naderende einde van z'n ma dat hij zich dit nog niet realiseert.
Bedankt voor je reactie.
Johan
Mooi geschreven verhaal…
Lid sinds
5 maanden 2 wekenRol
Mooi geschreven verhaal. Graag gelezen.
Ik kijk uit naar je volgende bijdrage.
Dankjewel Job
Lid sinds
3 wekenRol
Dankjewel Job
Wauw, indrukwekkend verhaal…
Lid sinds
8 maandenRol
Wauw, indrukwekkend verhaal zeg! Graag gelezen. Ik zie uit naar je volgende verhalen...