#530 Gemis

Weer een knap verhaal, AT.

Eerst denk ik (tuinvogelfan) lezend: zo snel hulpbehoevend worden en doodgaan is, naast stank en vuil en tijd, ook voor mij een reden om geen dier te nemen, maar ik vind ze zo zacht en lief en leuk: daar is de achtbaan al.

Vervolgens haat ze die hond en het gedoe inderdaad nog veel meer dan dat en verpest ze het voor haar kinderen nogal.

En dan zit de woefmoeiemama totaal in de knoop met al die tegenstrijdige gevoelens van iedereen, doordat ze nog steeds, irri, de hele tijd alleen maar op haar gevoel afgaat.

Maar tot slot is alleen dat gevoel de echte bevrijding. Het is pur sang een verhaal over tegenstrijdige gevoelens.

Ongegeneerd schmieren met als bonus een feline dochter die dus Kat heet. En op de achtergrond ontwaar ik de hoedanigheid van een vinexweduwe in coronatijd.

Gelukkig, maar atypisch, kan ze in de slotzin haar issue alsnog goed analyseren en formuleren.

Ik huil met je hp mee. Het zal deels mijn overgevoeligheid van het moment zijn, los daarvan vind ik het een ontzettend sterk verhaal. De complexiteit van het schuldgevoel heb je heel goed verwoord. Chapeau!

Hoi Anneke, ik sluit me aan bij de vorige opmerkingen. Je gaat je toch hechten zo'n beest. Helaas beschrijf je hier ook wat in veel gezinnen gebeurt: een huisdier aanschaffen omdat het zo schattig en leuk is. Zich vooraf niet realiseren dat het ook een hoop werk en zorg met zich meebrengt. 
Mooi verwoord, graag gelezen. De tekst zelf verdient nog wat aandacht.

Ze merkt niks aan ze. ---> dit leest voor mij dubbelop. In de zin ervoor zeg je het eigenlijk al.

... de onrust eruit lopen. Maar de meisjes hebben een hekel aan ... --->  Maar is hier een voegwoord en hoort achter een komma.

Feline kijkt om, “mama, huil je?’” --> de komma achter om moet een punt zijn. Mama moet met een hoofdletter beginnen. Achter het vraagteken staat een ah-teken te veel.

Snel herstelt ze zich, “nee hoor liefje ---> hier idem: een punt achter zich. Nee met een hoofdletter. Liefje is een aanspreking, dus hoort daar ook nog een komma voor. 
Snel herstelt ze zich. “Nee hoor, liefje, ik heb ...

Ze begint ongegeneerd te huilen, opgelucht dat ze niet de enige is met verdriet, en verlicht door de mogelijkheid die Feline haar geeft om de rouw openlijk het gezin in te brengen. ---> de komma achter verdriet mag weg. 
Ik vind het een mooie afsluiter, maar de zin zou voor mij wat strakker mogen.

Dank voor jullie fijne reacties! Mooi dat het goed overkomt. De dochter die Kat heet haha, dank voor het delen van je fantasieën Kruidnagel!

Fief, het wordt m’n sport om zo te schrijven dat je geen opmerkingen over leestekens hebt ;). Dank voor je opmerkzaamheid, ik ga het aanpassen!

Hoi AnnekeTanneke, wat mij betreft een erg sterk verhaal. Goed aan de opdracht voldaan, de mengeling van gevoelens is duidelijk voelbaar. En wat mij betreft herkenbaar dat kinderen vaak niet veel zeggen of laten merken van verdriet maar er diep van binnen op hun eigen manier mee bezig zijn. Heel graag gelezen

Anneke, de emoties die een hond in huis bij je los kunnen maken heb je mooi beschreven. Verdriet om het verlies van een huisdier verwerkt ieder op zijn eigen manier weten wij uit ervaring. Als ik mijn vrouw dit verhaal zou laten lezen, zou ze zeggen had maar een afspraak gemaakt om je te laten coachen. Het kan ook anders weten wij uit ervaring. Maar je verhaal bevat zeker ook een kern van waarheid: wij zien dagelijks mensen die niet hun hond uitlaten maar hun mobiel, waarbij ze soms ook nog de kinder- of wandelwagen bij zich hebben.

Ik heb je verhaal graag gelezen.

Wat een prachtig verhaal. De tegenstrijdige gevoelens heb je heel mooi en geloofwaardig in beeld gebracht met levensechte personages. Veel medelijden met de hp heb ik niet, wel met die arme hond die in zo'n liefdeloze omgeving terecht is gekomen. Die koopt weinig van de tranen die na zijn dood vergoten worden.
Goed geschreven!

Ach, het arme dier ja.
Wat een fijne reacties Sonnema, Job en Musonius, heel hartelijk dank voor het lezen en reageren!