#529 L'autunno

Het is opvallend hoe weinig lieden, al is het maar een greintje, klassieke muziekopvoeding meekrijgen. Tijdens een televisiequiz gaf een cultuuridioot op de vraag wie De vier seizoenen componeerde, het antwoord: “Beethoven!”

Als uit de boxen het Allegro, Adagio molto en La Caccia weerklinken weet ik dat de herfst begint, één van de vier vioolconcerti van Antonio Vivaldi.

Meer dan driehonderd jaar geleden  ziet de roodharige dichter hoe pluimstaartjes hun wintervoorraad aanleggen en net als zij verzamelt hij noten en vertaalt zijn sonnetten regel na regel in muziek. Het vrolijke karakter van zijn muziekstukken maken hem erg populair en zijn vele liefdesaffaires inspireren hem mateloos,.

“Vind je hem niet te frivool? Hij is toch als priester opgeleid?” fluisteren jaloerse stemmen als hij de meisjes in vervoering brengt in het Venetiaanse weeshuis waar hij les geeft.
In 1723 legt hij de laatste hand aan zijn Le quattro stagioni. Pas tweehonderd jaar later vindt men in een bibliotheeklade deze uitzonderlijke cyclus van vier vioolconcerten en begint het werk aan zijn triomftocht over de hele wereld.

De revival en het immense succes van zijn sublieme muziek heeft de man zelf  dus nooit meegemaakt. In 1741 overlijdt Antonio straatarm en vergeten in Wenen.