#528 O

Ze appte dat ze het niet fijn vond.
“O,” antwoordde ik.
Het duurde drie ondraaglijk lange uren voor het volgende bericht kwam: “Ik ben er echt boos om.”
Ik had doelbewust op een confrontatie aangestuurd want ik was het zat om nog langer op het tweede plan te komen.
Ik belde. “Je bent boos, zie ik.”
Ze was écht boos. IJzingwekkend kalm legde ze uit dat ik haar grenzen overschreden had, dat ik had kunnen weten waar haar grenzen lagen, had móéten weten waar ze lagen, dat ze de laatste tijd al vaker had gevoeld dat het niet goed zat.
“O,” zei ik. Verder niks.
“Als je verder niks te zeggen hebt, is het gesprek wat mij betreft afgelopen.”
“O,” zei ik.
“Is dat alles?”
“ .”
“Nou, dan is dit dus het einde.”
“ .”
Ik keek naar mijn schermpje en zag dat de verbinding verbroken was. Een vlijmscherp mes had #metoo in mijn ziel gekerfd en dat terwijl ík degene was die recht had om zich misbruikt te voelen.
Duizend maal speelde ik de band van het laatste “gesprek” af, iedere keer probeerde ik de stiltes te vullen maar nooit vond ik de woorden. Het eindigde altijd met het zwarte scherm en de diepe, diepe pijn.
Verlatenheid, dat was het. Ondanks dat, besloot ik haar met haar verjaardag een appje te sturen, “Gefeliciteerd met je verjaardag”, waar een afgemeten “Dank je wel” op terugkwam, hetgeen we drie jaar achter elkaar herhaalden. Op mijn verjaardag bleef het stil.
En toen, vanuit het allernietste niets, belde ze. “Hoe is het?” vroeg ze, om vervolgens omstandig te vertellen hoe het met haar ging. Terwijl ze de ene ontwikkeling na de andere de revue liet passeren, klotste het #metoo-“gesprek”  in mijn hersenpan heen en weer. Ik hoorde haar stem en het enige wat ik kon denken was “O.”