#528 Trektocht

Enkels blijven levenslang zwak wanneer ze ooit verstuikt en niet goed verzorgd werden. Als ik klaag over mijn zwakke enkel vragen mijn kleinkinderen wat er scheelt. Ik vertel hen dat het uit een ver verleden stamt, maar soms lijkt of het pas gisteren gebeurde.

Op mijn veertiende verzwik ik op een jeugdkamp mijn linkervoet. De dag nadien staat een zware voettocht op het programma. In groepjes van vijf is het de bedoeling met het voltallige team zo snel mogelijk de eindmeet te halen. Wij zullen vrij zijn als vogels in de lucht maar onze zwerm moet samen blijven.

Na veldwegen komen bospaden. Heerlijk, de geur van een dennenwoud in de morgen. We lopen achter elkaar. De koploper stopt bruusk en wij knallen tegen elkaar aan. Hij zag een hert lopen. Tof, maar daar hebben wij nu geen tijd voor. Het gaat bergop en bergaf. Bij het afdalen hebben wij de neiging om te rennen, maar vooral ik besef dat het geen goed idee is. Behalve die ree is er geen levende ziel te bespeuren. Hebben dieren wel een ziel? Aan dierenleven ontbreekt het niet:  libellen aan waterplassen, tokkende spechten in het bos, koeien met kalfjes in de weiden.  Bij een vijver verorberen wij onze boterhammen. Een moeder eend doet alle moeite om haar vijf kuikens bij elkaar te houden. Iemand lacht: ‘Die vijf sloebers lijken wat op ons.’ Een blauwe reiger scheert over onze hoofden het water in.

Ik heb de ganse tijd de pijn kunnen verbijten, maar een tiental kilometer voor het eindpunt kan ik haast niet meer lopen. Per twee ondersteunen mijn teamgenoten me  en om de kilometer lossen ze elkaar af. In een barak langs de weg liggen planken en stokken. Iemand heeft touw in zijn rugzak en in een mum van tijd wordt een heuse draagstoel in elkaar gesjord.

De vrienden gaan met elkaar in de clinch om als eerste de stoel te mogen dragen. Ik hoef niet meer te stappen waardoor de pijn draaglijker wordt. De vermoeidheid slaat toe, maar door het enthousiasme van mijn kameraden gaat alles vlotter. Toch hijgen mijn slaafjes alsmaar meer terwijl ze me dapper voortdragen.

In de laatste kilometers tracht ik er de moed in te houden en haal mijn beste grappen boven. Tevergeefs, want vooral met die van de vier musketiers en hun slogan Een voor allen, allen voor een, waarbij ik aangeef dat ik de één ben, wordt niet meer gelachen.

Bekaf halen wij de finish, waar andere groepen ons opwachten. Wel twintig handen tillen mij uit mijn draagstoel. Mijn kameraden krijgen schouderklopjes.

Ik twijfel of ik mijn enkel opnieuw zou willen verstuiken. Het toenmalige onbaatzuchtige gevoel van kameraadschap daarentegen zou ik voor geen geld willen missen.